ဗုဒၶဘာသာေခါင္းေဆာင္းထားေသာ အရွင္ေဒဝဒတ္၏တပည့္မ်ား(စာအုပ္)

ေမတၱာရွင္(ေရႊျပည္သာ)ရဲ႔ ဗုဒၶဘာသာေခါင္းေဆာင္းထားေသာ အရွင္ေဒဝဒတ္၏တပည့္မ်ား ဆိုတဲ့စာအုပ္ပါ။

ဒီမွာ ေဒါင္းပါ။ အျပည့္အစံုဖတ္ရန္

ငရဲျပည္၌ ဒုကၡခံရပံု

ငရဲဘံု​၌ ျဖစ္ရေသာသတၱဝါတို႕၏ ကိုယ္ထည္သည္ သံုးဂါဝုတ္ပမာဏရွိ၏။ျမန္မာတို္င္အားျဖင့္ ၄တိုင္ႏွင့္တာ ၈၀၀ ရွိ၏။ ငရဲထိန္းတို႕သည္ ထိုမွွ်ခႏၱာကိုယ္ႀကီးမားေသာ ငရဲသားကို အလွ်ံတေျပာင္ေျပာင္ မီးစြဲေလာင္ေသာ သံေျမေပၚ၌ ပက္လက္အိပ္ေစ၏။ထို႕ေနာက္ ညာဘက္ လက္ဖဝါး၌ ထန္းလံုးခန္႕ရွိ ရဲရဲေတာက္ေသာ သံတစို႕ႀကီးကို ရိုက္ႏွက္သြင္းကုန္၏။ဘယ္ဘက္လက္ဝါး၌လည္း နည္းတူပင္ ရိုက္ႏွက္ သြင္းကုန္၏။ညာဘက္ေျခ၊ ဘယ္ဘက္ေျခ၊ ခါး၊ လက္တို႕၌လည္း နည္းတူပင္ ရိုက္ႏွက္သြင္းကုန္၏။

ထို႕အတူ ေမွက္လ်က္ အိပ္ေစ၍ လည္းေကာင္း၊ေစာင္းလ်က္ အိပ္ေစ၍လည္းေကာင္း၊ ငါးပါးေသာ ဌာနတို႕၌ သံတစို႕ႀကီးမ်ားကို ရိုက္ႏွက္၍ ညွင္းဆဲ ႏွိပ္စက္ကုန္၏။အကုသိုလ္ကံ မကုန္ေသးမခ်င္း ငရဲသားကား မေသႏိုင္္။ဤသို႕ အညွင္းဆဲခံရေသာ ငရဲသားသည္ ရဲရဲေတာက္ေသာ သံေျမျပင္ကို ျမင္ရံုမွ်ျဖင့္လည္း မ်ားစြာ စိတ္ဆင္းရဲရ၏။ အလြန္ၾကမ္းတမ္းရက္စက္စြာ ႀကိမ္းေမာင္း ေျပာဆိုေသာ ငရဲထိန္းတို႕၏ အသံကို ၾကားရ၍လည္း စိတ္ဆင္းရဲရ၏။ သံေျမျပင္ေပၚ၌ အတင္းတြန္းလွဲ သိပ္ျခင္း၊ မီးေလာင္ခံရျခင္း၊ သံစို႕ ႏွက္ခံရျခင္းတို႕ေၾကာင့္လည္း အတိုင္းမသိ ႀကီးစြာေသာ ကိုယ္ဆင္းရဲ၊စိတ္ဆင္းရဲတို႕ကို ခံစားရ၏။
ထိုသို႕ေသာကာလ၌ ကယ္ပါ၊ သနားပါ၊ ခ်မ္းသာေပးပါ စသည္ျဖင့္ မ်က္ရည္ယိုစီး ငို​ေႂကြး ျမည္တမ္းလ်က္ ေတာင္းပန္ေသာ္လည္း မည္သူကမွ် မသနား၊ ခ်မ္းသာမေပးေခ်။မိမဲ့ဖမဲ့၊ေဆြမ်ိဳးမဲ့၊ ေဆြခင္ပြန္းမဲ့၍ တစ္ကုိယ္တည္းသာ ျဖစ္လ်က္ ညိဳးငယ္စြာႏွင့္ အလြန္ႀကီးမားေသာ ဆင္းရဲေတြကို ေအာ္ျမည္ ေယာင္ယမ္းလ်က္ မိနစ္စကၠန္႕ မျခားဘဲ ခံစား၍ ေနရရွာေလေတာ့၏။ထိုသို႕ေသာ ကာလ၌ ဝိပႆနာ အလုပ္ကို အားထုတ္ခြင့္ မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။
ထို႕ျပင္ သံစို႕ ငါးခ်က္ႏွက္၍ မေသေသးေသာ ငရဲသားကို ငရဲထိန္းတို႕သည္ အိမ္မိုးတစ္ဖက္ခန္႕ ရွိေသာ တံစည္းေပါက္ျပားႀကီးတို႕ျဖင့္ ရွစ္ေျမွာင့္ပံု၊ ေျခာက္ေျမွာင့္ပံု စသည္ျဖစ္ေအာင္ မ်ဥ္းပစ္၍ ေရြခုတ္ၾကျပန္၏။ေသြးတို႕သည္ ျမစ္ျဖစ္၍ စီးေလကုန္၏။ထိုေသြးတို႕မွ မီးထေတာက္ျပန္၍ ကိုယ္၌ စြဲေလာင္ေလ၏။အတိုင္းမသိေသာ ဆင္းရဲကို ခံစားရေလ၏။ထိုစဥ္အခါ၌ ဝိပႆနာအလုပ္ကို အားထုတ္ခြင့္ မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။
ထိုမွ်ျဖင့္ မေသေသးလွ်င္ ေဇာက္ထိုး တြဲလဲဆြဲထား၍ ဗန္းႀကီးခန္႕ရွိပဲကြပ္တို႕ျဖင့္ ပါးပါးလႊာလ်က္ ေ႐ြခုတ္ၾကျပန္၏။ထိုမွ်ျဖင့္လည္း မေသေသးလွ်င္ မီးလွ်ံရဲရဲေတာက္ေသာ သံရထား၌ ႏြား၊ျမင္းတို႕ကဲ့သို႕ တပ္၍ မီးက်ီခဲေတာင္ႀကီးေပၚသို႕ တက္ေစကုန္၏။မတက္ဘဲေနလွ်င္ ရဲရဲေတာက္ေသာ သံတုတ္ႀကီးမ်ားျဖင့္ အျပင္း႐ိုက္၍ တက္ေစကုန္၏။ေတာင္ထိပ္သို႕ ေရာက္လွ်င္ တစ္ဖန္ဆင္းေစကုန္၏။ဤသို႕ တက္ခ်ည္ဆင္းခ်ည္ အဖန္ဖန္ ျပဳေစကုန္၏။ထိုမွ်ျဖင့္လည္း မေသေသးလွ်င္ က်ိဳက္က်ိဳက္ဆူပြက္လ်က္ ရဲရဲေတာက္ေသာ ေလာဟကု မၻီ ေခၚ သံရည္ပူထဲ၌ ရွဲခနဲက်၍ အျမွဳပ္တစီစီထလ်က္ နစ္ျမဳပ္သြားရွာေလ၏။
အႏွစ္သံုးေသာင္းၾကာမွ ငရဲအိုး၏ ေအာက္ဝသို႕ ေရာက္၏။တစ္ဖန္ အႏွစ္သံုးေသာင္း ၾကာမွ ငရဲအိုး၏ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းသို႕ ေရာက္လ်က္ ေပၚလာ၏။အရပ္မ်က္ႏွာမ်ားသို႕လည္း ဖီလာသြား၏။ထမင္းအိုးပြက္ေသာအခါ၌ ဆန္ေစ့ကေလးမ်ားကဲ့သို႕ပင္တည္း။အတိုင္းမသိေသာ ဆင္းရဲမႈႏွင့္ ရင္ဆိုင္ ေတြ႕ေနရေလ၏။
ကံမကုန္ေသး၍ ထိုမွ်ျဖင့္မေသျပန္လွ်င္ သံရည္ပြက္ထဲမွ ငရဲသားကို ထုတ္ယူ၍ ငရဲထိန္းတို႕သည္ မီးတဟုန္းဟုန္း အၿမဲေတာက္ေလာင္လ်က္ ရွိေသာ ငရဲႀကီးထဲသို႕ ပစ္သြင္းလိုက္ၾကျပန္၏။ထိုငရဲသည္ကား အလ်ား၊အနံ၊အျမင့္ တစ္ယူဇနာ ရွိေလ၏။ေလးေထာင့္ညီေသာ သံေသတၱာႀကီးႏွင့္တူ၏။အေရွ႕ဘက္နံရံမွ မီးလွ်ံသည္ အေနာက္ဘက္နံရံကို ေဖာက္ၿပီးလွ်င္ အျပင္ဘက္၌ ယူဇနာ တစ္ရာတိုင္ေအာင္ ပူေလာင္၏။အေနာက္နံရံ၊ေတာင္နံရံ၊ ေျမာက္နံရံကို ေဖာက္ၿပီးလွ်င္ အျပင္ဘက္၌ ယူဇနာတစ္ရာတိုင္ေအာင္ ပူေလာင္၏။
အေနာက္နံရံ၊ ေတာင္နံရံ၊ အထက္သံမိုး၊ေအာက္သံေျမျပင္တို႕မွ မီးလွ်ံတို႕သည္လည္း နည္းတူခ်ည္း ပူေလာင္၏။ထိုငရဲႀကီးအတြင္း၌ ထိုမွဤမွ ေျပးလႊား လူးလိမ့္ ဟစ္ေအာ္ ျမည္တမ္းလ်က္ ႀကီးစြာေသာ ဆင္းရဲဒုကၡတို႕ကို ခံစားရေလ၏။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေသာ္ တစ္ခါတစ္ရံ၌ ထိုငရဲႀကီး၏တံခါးဝဆီသို႕ အတင္း ေျပးၾက၏။အခ်ိဳ႕မွာလည္း လမ္းခရီးတြင္ ေမာပန္း လူးလိမ့္လ်က္ရွိကုန္၏။အခ်ိဳ႕မွာ တံခါးဝသို႕ ေရာက္ကုန္၏။အႏွစ္သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလွ်င္ ထိုတံခါးႀကီးသည္ ပိတ္သြားေလသည္။ထြက္ႏိုင္ေသာ ငရဲသားသည္လည္း အျပင္သို႕ ေရာက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ဘင္ပုပ္ငရဲထဲသို႕ က်သြားေလ၏။မစင္ဘင္ပုပ္ထဲ၌နစ္ျမဳပ္ေနစဥ္ ဆင္၏လည္ပင္းခန္႕ရွိေသာ ပိုးေလာက္တို႕က ကိုက္ခဲစားၾကေလ၏။
ထိုဘင္ပုပ္ငရဲမွ လြတ္ျပန္လွ်င္ ျပာပူငရဲထံသို႕ က်ေရာက္သြားျပန္၏။ထိုငရဲ၌ အိမ္ထြတ္ခန္႕ရွိေသာ မီးက်ီခဲ၊ရဲရဲေတာက္ေသာ ျပာပူတို႕ျဖင့္ ေလာင္ကၽြမ္း၍ ဆင္းရဲႀကီးစြာကို ခံစားရျပန္၏။
ထိုငရဲမွ လြတ္ျပန္လွ်င္ လက္ပံေတာငရဲသို႕ ေရာက္ျပန္၏။လက္ပံပင္တို႕မွာ ၁၆လက္မရွည္ေသာ ဆူးရွိကုန္၏။ငရဲထိန္းတို႕က ရိုက္ႏွက္၍ ထိုလက္ပံပင္တို႕၌ တက္ခ်ည္ဆင္းခ်ည္ ျပဳလုပ္ေစ၏။လက္ပံဆူးတို႕သည္ တက္ေသာအခါ၌ ေအာက္ကို လွည့္၍ေနကုန္၏။ဆင္းေသာအခါ၌ အထက္သို႕ လွည့္၍ ေနကုန္၏။ေၾကာက္လန္႕တၾကား လ်င္စြာတက္ရ ဆင္းရေသာ ငရဲသားတို႕၏ ကိုယ္သည္ ထိုလက္ပံဆူးတို႕ျဖင့္ ထိုးမိ၍ စုတ္ၿပဲလ်က္ ရွိေလ၏။
ထိုငရဲမွ လြတ္ျပန္လွ်င္ သံလ်က္ေတာငရဲသို႕ ေရာက္ျပန္၏။ေရာက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ သံလ်က္ႏွင့္တူစြာ ႏွစ္သြား ရွိေသာ အရြယ္တို႕သည္ ေႂကြ၍ ငရဲသား၏ကိုယ္၌ က်ေလကုန္၏။လက္၊ ေျခ၊ နား၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္အဂၤါတို႕သည္ အပိုင္းပိုင္း ျပတ္ေလကုန္၏။ထ၍ ေျပးျပန္လွ်င္ သံေျမျပင္၌ သင္တံုးသြားတို႕သည္ ထြက္ေပၚလ်က္ ရွိေလကုန္၏။ေရွ႕မွသံတံတို႕လည္း ကာရံလ်က္ ရွိေလ၏။
ထိုငရဲမွ လြတ္ျပန္လွ်င္ ေဝတၱရဏီ မည္ေသာ ႀကိမ္ေခ်ာင္းငရဲသို႕ က်ေရာက္ျပန္၏။ထိုငရဲမွာ က်စ္က်စ္ဆူေသာ အရည္အတိျပည့္၏။ႏြယ္မ်ား၊ၾကာရြက္မ်ားႏွင့္တူေသာ သင္တုန္းသြားမ်ား ရွိ၏။ေအာက္ေျမျပင္၌ သင္တံုးသြားခင္းလ်က္ ရွိ၏။ကမ္းပါးတို႕၌လည္း သင္တံုးသြားကဲ့သို႕ ထက္ေသာ ႀကိမ္ႏြယ္မ်ား သမန္းျမက္မ်ားရွိ၏။ငရဲသားတို႕သည္ ထိုေခ်ာင္းကို ဆင္းမိလွ်င္ ေျမျပင္မွ သင္တုန္းသြားရွေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊အပူရည္ျဖင့္ေလာင္းျခင္း၊စပ္ျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း ဘိုင္းခနဲ လဲေလ၏။လဲလွ်င္ က်စ္က်စ္ဆူလ်က္ ပူစပ္ေသာ အရည္ထဲ၌ စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ေမ်ာေနေလ၏။ကမ္းပါး၌ ရွိေသာ ႀကိမ္သမန္းျမက္တို႕ျဖင့္လည္း ရွ၏။ေခ်ာင္းထဲ၌ရွိေသာ ၾကာရြက္တို႕ျဖင့္လည္း ရွ၏။ငရဲသားတို႕၏ကိုယ္သည္ အစုတ္စုတ္အျပတ္ျပတ္ ျဖစ္ေလ၏။
စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ေမ်ာလ်က္ အတိဒုကၡေရာက္ေနေသာ ထိုငရဲသားကို ငရဲထိန္းေတြ႕လွ်င္ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ႀကီးျဖင့္ ဆြဲတင္၍ ဘာအလိုရွိသလဲ ဟုေမး၏။ထမင္းဆာသည္ဟုဆိုလွ်င္ ရဲရဲေတာက္ေနေသာ အတံုးအခဲျဖင့္ ျပည့္ေသာ သံျခင္းေတာင္းႀကီးကို ယူလာကုန္၏။ငရဲသားသည္ ေၾကာက္လွေသာေၾကာင့္ ပါးစပ္ႀကီး အတင္းပိတ္၍ ထားေလ၏။ထိုအခါ ငရဲထိန္း တစ္ေယာက္က ေပါက္ခၽြန္ႀကီးႏွင့္ အတင္းေပါက္၍ ပါးစပ္ကို ဖြင့္၏။အျခားငရဲထိန္းကလည္း နည္းတူပင္ တစ္ဖက္မွ ေပါက္၍ ဖြင့္၏။ထိုသို႕ ဖြင့္၍ ပါးစပ္ဟင္းလင္းပြင့္ေနေသာအခါ၌ ရဲရဲေတာက္ေနေသာ ထိုသံတံုးသံခဲတို႕ကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ပစ္ထည့္၍ ေကၽြးၾကေလ၏။ထိုသံတံုးသံခဲတို႕သည္ ႏႈတ္ခမ္း၊လွ်ာ၊အာေခါင္၊လည္ေခ်ာင္း၊အူတို႕ကို ေလာင္ကၽြမ္းၿပီးလွ်င္ ေအာက္ဒြာရမွ ထြက္သြားကုန္၏။
ေရငတ္သည္ဟုဆုိျပန္လွ်င္ က်ိဳက္က်ိဳက္ဆူပြက္ေသာ သံရည္တို႕ကို ေလာင္းထည့္၍ ေပးကုန္၏။ထိုသံရည္ပူတို႕သည္လည္း နည္းတူပင္ေလာင္ကၽြမ္း၍ ေအာက္ဒြာရမွ ထြက္သြားကုန္၏။ငရဲသားသည္ မလႈပ္ႏိုင္ဘဲ ဆင္းရဲႀကီးစြာကို ခံစားရေလသည္။ကံမကုန္၍ မေသေသးျပန္လွ်င္ ထိုငရဲသားကို ငရဲႀကီးထဲသို႕ တစ္ဖန္ ပစ္သြင္းလိုက္ျပန္ေလ၏။

(မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ဝိပႆနာ ႐ႈနည္း အက်ဥ္းခ်ဳပ္ စာအုပ္မွ)
အျပည့္အစံုဖတ္ရန္

အနတၱဆိုတာ ဘာေတြလဲ၊ဘာေၾကာင့္ ဘာျဖစ္လို႕ အနတၱမည္တာလဲ

ဒကာ။ ။ဗုဒၶဘာသာဝင္တုိင္း အနတၱ အနတၱနဲ႕ ပါးစပ္က ေျပာၾကတယ္။အနတၱဆိုတာ ဘယ္ဟာေတြလဲ။ဘာေၾကာင့္ ဘာျဖစ္လို႕ အနတၱ ေခၚတာလဲ။တိုတိုနဲ႕ နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပေပးပါဦးဆရာေတာ္။
(ပန္းေမာင္-သုဓမၼဝတီ)

ဆရာ။ ။သေဗၺ ဓမၼာ အနတၱာ-တဲ့။ဘယ္ဟာမဆို ဘာမဆို ရွိသမွ်ဟာ အနတၱခ်ည္းပဲ။ကုန္ေအာင္စံု တရားဓမၼေတြဟာ အနတၱေတြသာျဖစ္တယ္လို႕ မွတ္ရမယ္။

၁။အ သာရကေတၱန အနတၱာ။ ။အႏွစ္သာရ အခိုင္အမာ အားထားမွီခိုစရာ တစ္တိုတစ္စမွ်မရွိေသာေၾကာင့္ မရွိလို႕ အနတၱ ေခၚတယ္။
၂။အ ဝသဝတၱနေတာ အနေတၱာ။ ။ငါလည္း မဟုတ္၊ ငါ့ဥစၥာလည္း မရွိ၊ငါ့အလိုမလိုက္၊ငါ့အႀကိဳက္မပါ၊ငါလိုရာမၿပီး အခ်ည္းႏွီး အပ်က္သေဘာကိုသာေဆာင္ေနေသာေၾကာင့္၊ အနတၱေခၚတယ္။
၃။အ နိႆေရန အနတၱာ။ ။စိုးရပိုင္ဆိုင္ ကိုယ္ပိုင္ဆိုတာ ဘာတစ္ခုမွ် မရွိေသာေၾကာင့္၊ မရွိလို႕ အနတၱေခၚတယ္။
၄။ယံ ဒုကၡံ တံ အနေတၱာ။ ။ဆင္းရဲဒုကၡ အစု အစုသေဘာေတြမွန္သမွ် အားလံုးကုန္အနတၱခ်ည္းပဲ။အနတၱလို႕ေခၚတယ္မွတ္။
အဲဒါ အတိုဆံုး အသိရလြယ္ႏိုင္ဆံုးအေျဖပဲ၊သေဘာေပါက္ၾကပါ။ျမတ္ဘုရားကိုခံတိုက္တဲ့အထဲမွာ အနတၱမႀကိဳက္တဲ့သူေတြဟာ အမ်ားဆံုးပဲ။ေနရာတကာ အတၱခ်ည္းယူေနၾကတာ ဒကာႀကီးတို႕ရဲ႕။

နိဗၺာန္ဟာ နိစၥ သုခရွိေနတဲ့ အတၱေလာ

ဒကာ။ ။သည္လိုဆို အႏွစ္သာရ အခိုင္အမာ နိစၥ သုခသေဘာကိုေဆာင္ၿပီး မပ်က္မစီးဘဲ အၿမဲတေစ ၿငိမ္းေအးခ်မ္းသာေနတဲ့ နိဗၺာန္တရားဟာ အတၱမည္တာေပါ့ ဆရာေတာ္။ဘယ္လိုယူဆပါသလဲ။
ဆရာ။ ။နိဗၺာန္တရားျမတ္ဟာ နိစၥ-ၿမဲေသာ၊သုခ-ၿငိမ္းေအးခ်မ္းသာတာေတာ့အမွန္ပဲ။ဒါေပမယ့္ ဒကာႀကီးတို႕ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္း အတၱဟုတ္ကဲ့လား။သူ႕ကို အစုိးတရ ရယူသံုးခံစားႏိုင္သလား။
အကယ္၍ ငါ့ဥစၥာ၊ငါ့ဟာပိုင္ အစိုးတရအေနနဲ႕ ဆြဲယူသံုးစြဲႏိုင္တဲ့ အတၱျဖစ္ရင္ အခုပဲ နိဗၺာန္ကိုထုတ္ယူၿပီး သံုးစြဲခံစားျပစမ္းပါ ဒကာႀကီးတို႕။ဆရာေတာ္ ၾကည့္ခ်င္လို႕ပါ။

ေနာအတၱ-ငါမဟုတ္လို႕၊နေမ သိယာ-ငါ့ဟာမျဖစ္တာေပါ့။ဒါေၾကာင့္ သေဗၺ ဓမၼာ အနတၱာ လို႕ ေဟာတာလို႕မွတ္ရမယ္။
ဒကာ။ ။မွန္ပါ့။သေဘာေပါက္ပါၿပီ ဆရာေတာ္။

(အရွင္ဩဘာသာဘိဝံသ၏ သုေတသန သမၼာမဂၢဂၤပဥွာက်မ္းမွ) အျပည့္အစံုဖတ္ရန္

ဘာသာျခားေတာင္ ေက်းဇူးတင္ယံုၾကည္လာေအာင္ ေျဖေပးခဲ့တဲ့အေျဖေလး (ဆန္နီေနမင္း)

ေမး။ ။ တပည္႕ေတာ္မသိခ်င္တာေလးေမးပါရေစဘုရား။ စာရွည္သြားရင္လည္း သည္းခံဖတ္ေတာ္မူပါဘုရား။တပည့္ေတာ္မ၏ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္သည္ အမည္မသိေရာဂါတစ္မ်ိဳး ခံစားေနရပါသည္ဘုရား။ သူ႕မိသားစု၏ အေျပာအရ သူမ်ားျပဳစားသည္ဟုဆိုပါသည္ဘုရား။ သူတို႔က ဘာသာျခားကိုးကြယ္သူေတြပါဘုရား။ ထိုသူ၏ေရာဂါခံစားေနရပံုမွာ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္အား ၾကမ္းတမ္းစြာေျပာဆို ဆက္ဆံျခင္း၊ တုတ္ ဓါး ဆြဲ ၍ရန္ရွာျခင္း၊ အစာလံုး၀မစားျခင္း၊ ေန႔ညမအိပ္ျခင္း၊အနီးအနားရွိလူမ်ားထံမွ ပစၥည္းမ်ားလုယူျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္ေနပါသျဖင့္ ေလွာင္အိမ္တြင္ထည့္၍ ေသာ့ခတ္ထားရပါသည္ဘုရား။
အျမဲတမ္းထိုသို႔ျဖစ္ေနျခင္းမဟုတ္ပါ။ ေကာင္းေနသည့္အခါ အားလံုးကိုမွတ္မိ၍ လူေကာင္းအတိုင္းပါဘုရား။ ပေယာဂ ဆရာေပါင္းစံုျဖင့္ ကုသေသာ္လည္းေပ်ာက္ကင္းသက္သာျခင္းမရွိသျဖင့္ သူ႕မိသားစုမွ ဗုဒၶဘာသာနည္းျဖင့္ ကုသလွ်င္ရမရေမးလာပါသည္ဘုရား။ မည္သို႔ေျဖၾကားရမည္ကိုမသိသျဖင့္ အရွင္ဘုရားအား ေမးေလွ်ာက္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္ဘုရား။ ေရာဂါခံစားေနရသူအားသနားသျဖင့္
ေျဖၾကားေတာ္မူပါဘုရား။

ေျဖ။ ။ ဒကာမေရးထားတာကုိ ဖတ္ၾကည့္တဲ့အခါ အဲဒီလူဟာ ဘုန္းကံနိမ့္ေနလုိ႔ တျခားလူရဲ႕ ျပဳစားျခင္းကုိ ခံေနရတာနဲ႔ တူေနတယ္။  
လူတစ္ေယာက္ဟာ ဘုန္းကံနိမ့္ေနရင္ ပညာတတ္တဲ့ စုန္းကေ၀တုိ႔ရဲ႕ လုပ္ျခင္းကုိ ခံရသလုိ စုန္းကေ၀တတ္သူတုိ႔ရဲ႕ အစားအစာကုိ စားမိရင္လည္း ခံစားရပါတယ္။ 
 ျမတ္ဗုဒၶလက္ထက္က ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးလည္း မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခ်စ္ခင္ကုိခံရတဲ့အတြက္ အဲဒီမိန္းကေလးက စုန္းပညာနဲ႔ရဟန္းေတာ္ကုိေလာင္းတဲ့ ဆြမ္းထဲမွာ စုန္းပညာနဲ႔ ထည့္ေလာင္းလုိက္တယ္။ 
အဲဒီရဟန္းဟာ စုန္းပညာေၾကာင့္ မလူးမလဲခံစားရတာကုိ ျမတ္ဗုဒၶသိတဲ့အခါ ထြန္တုန္းခဲက ေျမႀကီးကုိ ေရနဲ႔ေဖ်ာ္တုိက္လုိက္တာ ေကာင္းသြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ အခုျဖစ္ေနတဲ့လူကုိလည္း ပထမဦးဆံုး ျမတ္ဗုဒၶနည္းလမ္းအတုိင္း စုန္းကေ၀လုပ္တာ ဟုတ္မဟုတ္သိရေအာင္ လယ္ထြန္တဲ့ထြန္တံုးခဲက ေျမႀကီးကုိယူၿပီး အဲဒီေျမႀကီးကုိ ေရနဲ႔ေရာတုိက္ေပးလုိက္ပါ။ 
 ေျမႀကီးအနည္းငယ္ျဖစ္တဲ့ ရြံ႕ကုိ ေရနဲ႔ေသာက္လုိ႔ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ရြ႕ံကုိ ဦးဇင္းတုိ႔ငယ္တုန္းကလည္း ပါးစပ္ထဲမွာ ေရာက္ခဲ့တာ အမ်ားႀကီးပါ။

ပထမဦးဆံုး ထြန္တံုးခဲရွာၿပီး လုပ္ေပးၾကည့္ပါ။ အဲဒီလုိမွ မရရင္ေတာ့ စာသင္တုိက္တစ္တုိက္ရဲ႕ ေက်ာင္းဘုန္းႀကီးကုိ အေျခအေနေလွ်ာက္ျပၿပီး သံဃာငါးပါးေလာက္ အိမ္ကုိပင့္ကာ လူနာကုိ သံဃာငါးပါးရဲ႕ အလယ္မွာထားၿပီး ပရိတ္တရားမ်ား ရြတ္ေပးခုိင္းပါ။ အဲဒီလုိလုပ္ရင္ေတာ့ သက္သာသြားပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္ၿပီး ပရိတ္ေရလည္း တုိက္ေပးလုိက္ပါ။ ဒါဆုိ စိတ္ခ်ရမဲ့ အေျခအေန ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္ ဒကာမ။

အေျခအေနထူးရင္ စာထပ္ပုိ႔ေပးပါ။ ေနာက္ထပ္ တစ္မ်ိဳးစဥ္းစားေပးပါမယ္ ဒကာမ။

အေၾကာင္းျပန္စာ။ ။ တပည္႕ေတာ္မ ရိုေသစြာျဖင့္ ေလွ်ာက္ထားအပ္ပါသည္ဘုရား။ အရွင္ဘုရားအမိန္႔ရွိတဲ့အတိုင္းလုပ္ေပးခဲ့ရာ လူနာမွာသိသာစြာသက္သာလာပါျပီဘုရား။ အရင္လို ဆိုးသြမ္းေသာင္းက်န္းမေနေတာ့ဘဲ တခါတေလ ငိုငိုေနပါတယ္ဘုရား။ သံဃာငါးပါးပင္႔၍ ပရိတ္ကမၼဝါမ်ားရြတ္ဖတ္လိုက္ေသာအခါ အရွင္းေပ်ာက္ကင္းသြားပါတယ္ဘုရား။ သူတို႔လည္းဗုဒၶဘာသာကိုသက္ဝင္ယံုၾကည္လာပါတယ္ ဘုရား။ ငါတို႔ဘာသာကဒုကၡေရာက္တဲ့ အခါအားကိုးလို႔ မရဘူး။ နင္တို႔ဘာသာကဒုကၡေရာက္တဲ့အခါ အားကိုးလို႔ရတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္ဘုရား။ အရွင္ကို ေမးေလွ်ာက္ခဲ့သည္ကိုေျပာျပသည့္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေလွ်က္ေပးပါဟု ဆိုပါသည္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္မလည္း အရွင္ဘုရားအားေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္ လက္အုပ္ခ်ီမိုး ရွိခိုးလိုက္ပါသည္ဘုရား။
credit to www.sanninaymin.com
အျပည့္အစံုဖတ္ရန္

ဥပုသ္ေန႔နဲ႔ပတ္သတ္သမွ် သိေကာင္းစရာမ်ား

ဥပုသ္ဆုိသည္မွာ ဥေပါသထ-ဟူေသာပါဠိကို ဥပုသ္-ဟု ျမန္မာျပန္ထားၾကတာပါ။ ဥပ-ညစာမစားျခင္း၊ ေမထုန္ေရွာင္ျခင္းစတဲ့ ေကာင္းေသာ အက်င့္မ်ားနဲ႔ ျပည့္စံုစြာ ၀သထ-ေနထိုင္ျခင္းလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။

ကုိယ္က်င့္သီလမပ်က္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းက်င့္သံုးတာကုိ ဥပုသ္ေစာင့္တယ္လုိ႔ ေခၚတာပါ။ ဥပုသ္ေစာင့္ဖို႔ အတြက္ ေန႔ရက္မ်ားကို ဘုရားပြင့္ေတာ္မမူမီကပင္ သူေတာ္ေကာင္းတို႔ သတ္မွတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဥပုသ္သီလေဆာက္တည္ရန္အတြက္ ေရွးအစဥ္အလာကပင္ ရက္သတ္မွတ္ထားတာကုိ ေအာက္ပါ အတုိင္း ေတြ႕ရပါတယ္။

တစ္လကုိ (၁) အ႒မီ လဆန္း၊ လဆုတ္(ရွစ္ရက္ေျမာက္ေန႔)ဥပုသ္။
             (၂) စတုဒၵသီ (ရက္မစံုလအတြက္ (၁၄)ရက္ေျမာက္လကြယ္ေန႔) ဥပုသ္။
             (၃) ပႏၷရသီ (၁၅)ရက္ေျမာက္ လျပည့္၊လကြယ္ေန႔)ဥပုသ္။
             (၄) ပါဋိဟာရိက (အႀကိဳအပို) ဥပုသ္ဟု အက်ဥ္းအားျဖင့္ (၄)မ်ိဳးရွိေၾကာင္း က်မ္းဂန္မ်ား တြင္ ေဖာ္ျပထားၾကပါတယ္။


ပါဋိဟာရိက-အႀကိဳဥပုသ္နဲ႔ အပိုဥပုသ္ဆုိတာကေတာ့ ထို(၃)ရက္မေရာက္မီ ႀကိဳတင္ေစာင့္ရတဲ့ (၇)ရက္ေျမာက္၊ (၁၃)ရက္ေျမာက္၊ (၁၄)ရက္ေျမာက္ဥပုသ္တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အပုိဥပုသ္ဆုိတာကေတာ့ ထို(၃)ရက္ေနာက္တြင္ အပိုျဖည့္စြက္ၿပီး ေစာင့္ရေသာ (၉)ရက္၊ လျပည့္ေက်ာ္(၁)ရက္၊ လဆန္း(၁)ရက္ဥပုသ္၊ ၀ါတြင္းမွာဆုိရင္ေတာ့ (၁၅)ရက္ျဖစ္ေစ၊ တစ္၀ါတြင္းလံုးျဖစ္ေစ ေစာင့္ထိန္းၾကတဲ့ ဥပုသ္မ်ားလည္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီလုိ ဥပုသ္ေစာင့္ရက္ကုိ ေရွးေရွးက သတ္မွတ္ထားၾကပါတယ္။

ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီလုိရက္ရွည္ကာလမ်ားစြာ ဥပုသ္သီလေဆာက္တည္ၾကတာလဲဆုိေတာ့ လူမ်ားရဲ႕ စိတ္အစဥ္မွာ ကိေလသာျမဴေတြ ေန႔စဥ္တင္ေနတဲ့အတြက္ ထိုကိေလသာျမဴေတြကို ဥပုသ္သီလ ေစာင့္ ထိန္းၿပီး ေဆးေၾကာသုတ္သင္ၾကဖုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမတ္ဗုဒၶကုိယ္တုိင္ကလည္း ဥပုသ္ေစာင့္ျခင္းကို ဦးေခါင္းေလွ်ာ္ျခင္းနဲ႔ ဥပမာျပၿပီး ၀ိသာခါေက်ာင္းအမႀကီးကုိ ဒီလုိေဟာၾကားေပးခဲ့ပါတယ္။ လဆန္း (၁)ရက္ေန႔ဆုိ ေနေရာင္ရွိလုိ႔ ဆံပင္ေျခာက္ေသြ႔မည္ကိုျမင္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးဟာ ေရခ်ိဳးေခါင္းေလွ်ာ္ၾကတယ္။ အဲဒီလုိ ေခါင္းေလွ်ာက္လုိက္ေတာ့ ဦးေခါင္းမွာ အညစ္အေၾကးသန္႔ရွင္းလုိက္တဲ့အခါ ဆံပင္လည္း ေသြ႔ေျခာက္သြားလုိ႔ ဦးေခါင္းဟာ သန္႔ရွင္းၿပီးေပါ့ပါး သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ရက္မ်ားမွာ ဦးေခါင္းေပၚ၀ယ္ ျမဴမႈန္က်ျခင္း၊ အတြင္းက အညစ္အေၾကးမ်ား ဦးေခါင္းေပၚထြက္လာတဲ့အခါ (၇)ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဦးေခါင္းဟာ ေလးလံလာျပန္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ တစ္ပါတ္ေလာက္ၾကာတဲ့ အခါ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေခါင္းေလွ်ာ္ရတယ္။

အဲဒီလုိပဲ လူတုိ႔ရဲ႕စိတ္မွာ ေန႔စဥ္ စီးပြားရွာတဲ့အခါျဖစ္ေစ၊ ေပ်ာ္ပါးတဲ့အခါျဖစ္ေစ၊ ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ေနထုိင္ သြားလာလႈပ္ရွားေနရင္း ရာဂ၊ ေဒါသစတဲ့ ကိေလသာျမဴမႈန္ေတြဟာ ကပ္ၿငိေနတယ္။ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္လံုးကလည္း ဘ၀မ်ိဳးစံုနဲ႔ ကပ္ၿငိလာခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မိမိတုိ႔သႏၱာန္မွာ ကိေလသာေတြဟာ မေရတြက္ႏုိင္ေအာင္ မ်ားေနတယ္။ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး တရားထူးရတာခ်င္း မတူတာ၊ တရားအသိမတူတာ၊ အက်ိဳးေပးမတူတာေတြဟာ မိမိတုိ႔ရဲ႕ က်င္လည္ခဲ့ရတဲ့ဘ၀ေတြမွာ ကိေလသာေတြ ဘယ္ေလာက္ညစ္ေၾကးလာေအာင္ ျပဳလုပ္ခဲ့သလဲဆုိတာ မသိရတဲ့အတြက္ မတူၾကတာပါ။

တခ်ိဳ႕က သူမ်ားလုိ ခဏေလးနဲ႔တရားမွတ္ရင္ တရားသိမယ္ထင္တယ္။ သူမ်ားလုိ ေကာင္းတာေလး တစ္ခုေလာက္လုပ္ရင္ အက်ိဳးေပးမယ္ထင္ေနတာေလ။ မိမိမွာ ဘ၀မ်ားစြာက ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈကုိ မသိလုိ႔ျဖစ္ေစ၊ သိလ်က္နဲ႔မုိက္ခဲ့လုိ႔ျဖစ္ေစ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ကိေလသာအညစ္ေၾကးေတြက ဘယ္ေလာက္မ်ား သလဲဆုိတာ မသိရဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ မိမိတုိ႔က မိမိတုိ႔သႏၱာန္မွာရွိတဲ့ ကိေလသာအညစ္ေၾကးေတြကုိ မ်ားမ်ားပယ္သတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမွ ကိေလသာကင္းရာကုိေရာက္မွာျဖစ္သလုိ မေရာက္ခင္မွာလည္း ကိေလသာနည္းတဲ့ အက်ိဳးေပးေကာင္းမႈေတြကုိ ခံစားရမွာပါ။

အဲဒီလုိ မိမိတုိ႔ရဲ႕စိတ္အစဥ္မွာ ကပ္ၿငိမ္ေနတဲ့ ကိေလသာျမဴမႈန္ေတြ သန္႔ရွင္းေအာင္ အိမ္ရာအလုပ္ေတြကို အနားေပးၿပီး မေကာင္းမႈမ်ားကုိလည္း ေရွာင္ၾကဥ္ကာ ဥပုသ္သီလေဆာက္တည္ျခင္းနဲ႔ ေဆးေၾကာေပးရပါတယ္။ တစ္ပါတ္တစ္ခါေလာက္ မိမိသႏၱာန္မွာရွိတဲ့ ကိေလသာညစ္ေၾကးေတြ မသန္႔ရွင္းႏုိင္၊ မေလွ်ာ့ပါးႏုိင္ေသးလုိ႔ အႀကိဳရက္၊ အပိုရက္မ်ားမွာပါ ဥပုသ္သီလ ေစာင့္ထိန္းေပးရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဘက္ေခတ္မွာဆုိရင္ေတာ့ ရံုးပိတ္ရက္မ်ားျဖစ္တဲ့ စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔မ်ားကုိ ဥပုသ္ေန႔မ်ားလုိ႔သတ္မွတ္ေပးၿပီး ေစာင့္ထိန္းၾကရင္ ပုိမုိေကာင္းမြန္ပါလိမ့္မယ္။ တစ္ပါတ္ရဲ႕ အစဆံုးေန႔ျဖစ္တဲ့ တနဂၤေႏြေန႔မွာ တစ္ခါသန္႔ရွင္းထားလုိက္ၿပီး တစ္ပါတ္ရဲ႕အဆံုးျဖစ္တဲ့ စေနေန႔မွာ ထပ္သန္႔ရွင္းလုိက္မယ္ဆုိရင္ ကိေလသာေတြဟာ ကပ္လုိက္၊ ေလွ်ာ့လုိက္နဲ႔ဆုိေတာ့ ခံသာေသးတာေပါ့ေလ။ အဲဒီလုိမဟုတ္ဘဲ တစ္ပါတ္တစ္ခါေလာက္ဆုိ ကိေလသာကပ္တာကပုိမ်ားၿပီး ေလွ်ာ္တာကနည္းေနရင္ ကိေလသာက ဘယ္ေတာ့မွ ကင္းမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေျပာသာ ေျပာရတာပါ။ ခုေခတ္က တစ္ပါတ္တစ္ခါမေျပာနဲ႔ ၀ါတြင္းေလး(၃)လကုိေတာင္မွ တစ္ပါတ္တစ္ခါ ကိေလသာမေလွ်ာ္တဲ့လူေတြက မ်ားေနတာပါေလ။

အဓိကကေတာ့ မိမိေစာင့္ထိန္းႏုိင္တဲ့ရက္ကုိ ေစာင့္ထိန္းရင္ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ျဖစ္တဲ့ သီလေစာင့္ထိန္းမႈကုိ ျမတ္ဗုဒၶက ဘယ္ေန႔မွ ေစာင့္ထိန္းရမယ္လုိ႔ ေသခ်ာမေျပာခဲ့ဘဲ အနည္းဆံုးတစ္ပါတ္တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ဦးေခါင္းေလွ်ာ္သလုိ ေစာင့္ထိန္းသင့္တယ္လုိ႔ပဲ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ မိမိတုိ႔က ေန႔စဥ္ေစာင့္ထိန္းႏုိင္ေလ ေကာင္းေလပါပဲ။ ငါးပါးသီလကေတာ့ လူသားေတြ ေစာင့္ထိန္းရမဲ့ အရာပါ။ ရွစ္ပါးသီလဥပုသ္သီလကေတာ့ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းတဲ့ သီလပါ။ အဲဒီေတာ့ မိမိက လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္ရင္ ငါးပါးသီလကုိ ေန႔စဥ္ေစာင့္ထိန္းရမယ္။ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းတစ္ေယာက္ပါ ျဖစ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ရွစ္ပါးသီလဥပုသ္သီလကုိ ေန႔စဥ္ ေစာင့္ထိန္း ရမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ မိမိက တစ္ပါတ္တစ္ခါပဲ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းျဖစ္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ တစ္ပါတ္တစ္ခါ ဥပုသ္သီလ ေစာင့္ထိန္းေပါ့။ ဘယ္ေတာ့မွမျဖစ္ခ်င္ဘူးဆုိရင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွဥပုသ္ မေစာင့္နဲ႔ေပါ့ေလ။

အဲဒီေတာ့ ရွစ္ရက္၊ လျပည့္၊ လကြယ္ေန႔မ်ားကုိ ဥပုသ္ေန႔ဟု သတ္မွတ္ၾကတာဟာ လူသားေတြရဲ႕ အခ်ိန္အခါအေျခအေနကုိၾကည့္ၿပီး သတ္မွတ္ၾကတာပါ။ ဥပုသ္သီလကုိ ျမတ္ဗုဒၶအလုိက်ဆုိရင္ အနည္းဆံုးေတာ့ တစ္ပါတ္တစ္ခါေတာ့ ေစာင့္ထိန္းေပးရမွာျဖစ္ၿပီး မိမိေစာင့္ထိန္းႏုိင္ရင္ မိမိေစာင့္ထိန္းတဲ့ေန႔ဟာ ဥပုသ္ေန႔ျဖစ္တာမုိ႔ ေစာင့္ထိန္းႏုိင္ေလ ေကာင္းေလးဆုိတာပဲ မွတ္သားထားၾကပါေလ။

တစ္ခါ ဥပုသ္ေစာင့္တဲ့အခါ ညစာမစားရျခင္းနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္ စတင္ျဖစ္ေပၚလာပံုကုိ ေျပာျပေပးပါမယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္က အစပထမပုိင္းမွာ ရဟန္းသံဃာမ်ားပင္ ညေနစာအတြက္ ဆြမ္းခံထြက္စားခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္မ်ားပညတ္ရာ ျမတ္ဗုဒၶ၀ါေတာ္(၂၀)လြန္တဲ့ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ၀ိကာလေဘာဇန သိကၡာပုဒ္လည္း ပညတ္ဖုိ႔ရန္ အေၾကာင္းျဖစ္ေပၚလာတာေၾကာင့္ ပညတ္ခဲ့ရပါတယ္။

ပညတ္ရျခင္းအေၾကာင္းကေတာ့ (၁) ရဟန္းေတာ္တစ္ပါး ညပုိင္းဆြမ္းခံထြက္တဲ့အခါ အိမ္တစ္အိမ္ေရွ႕ဆြမ္းခံသြားရပ္ရာ အိမ္ရွင္မက ရဟန္းေတာ္ရဲ႕ သကၤန္းေရာင္ကုိျမင္ၿပီး ရဟန္းေတာ္ကုိ အစိမ္းသရဲ၊ ေျမပံုဘီလူးလုိ႔ထင္တဲ့အတြက္ ဆန္ေဆးရည္နဲ႔ ပတ္ခဲ့မိပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ရဟန္းသံဃာေတြ ညေနဆြမ္းခံတာဟာ လူေတြအတြက္ အျပစ္ျဖစ္ၾကတယ္။ (၂) ညေနပုိင္းမွာ ရဟန္းေတာ္မ်ားဆြမ္းခံသြားတဲ့ အခါ ႏြားအုပ္ေတြရြာထဲသြင္းခ်ိန္မုိ႔ ႏြားေရာင္နဲ႔သကၤန္းေရာင္ ေရာေႏွာေနတဲ့အတြက္ လူေတြက ရဟန္းေတြကုိ ႏြားေတြထင္ၿပီး ႏြားေတြနဲ႔ေရာေႏွာ ျပစ္မွားမိၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိျပစ္မွားမိရင္ လူေတြမွာ အျပစ္ျဖစ္ၾကရတယ္။ (၃) ရဟန္းေတာ္မ်ား ညေနပုိင္းမွာ ဆြမ္းခံသြားရျခင္း၊ ဆြမ္းစားၿပီးသား သပိတ္တုိ႔ကုိ ေဆးေၾကာသန္႔ရွင္းရျခင္းစတဲ့ ဗာဟိယအလုပ္ေတြေၾကာင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ႕ ပရိယတၱိ စာသင္၊ စာခ်၊ ပရိပတၱိ တရားအားထုတ္မႈတုိ႔ အခ်ိန္ေလွ်ာ့နည္းသြားတယ္။ အဲဒီလုိ အခ်ိန္ေလွ်ာ့နည္းေနမယ္ဆုိရင္ တရားထူးရဖုိ႔ရန္ ခက္ခဲမွာျဖစ္သလုိ သံဃာ့ေ၀ယ်ာ၀စၥ၊ လူေတြအား တရားေဟာသြန္သင္ေပးဖုိ႔ကိစၥ၊ စာခ်၊ စာသင္ကိစၥေတြပါ ေနာင့္ေႏွးမႈမ်ားျဖစ္တာမုိ႔ ညစာမစားၾက ရန္ ျမတ္ဗုဒၶက မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီလုိပဲ လူေတြမွာလည္း အရိယာသူေတာ္ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္၊ ကိေလသာမ်ားကပ္ၿငိေနတာ ကုိ ေလွ်ာ့ပါးသြားေအာင္ျပဳလုပ္တတ္တဲ့ ဥပုသ္ရွစ္ပါးသီလ ေဆာက္တည္တဲ့အခါမွာ ညစာမစားခုိင္းျခင္းဟာ အလုပ္ရႈပ္သက္သာၿပီး သမထ၊ ၀ိပႆနာတရားမ်ား ပုိမုိပြားမ်ားအားထုတ္ႏုိင္ေအာင္၊ အစာစားလွ်င္ အိပ္ခ်င္စိတ္လ်င္ျမန္စြာျဖစ္ျခင္း၊ အိပ္ခ်င္စိတ္ေနာက္ကေန ဗုိက္ထဲမွာအစာျပည့္ေနရင္ ကိေလသာစိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ ဥပုသ္သီလေဆာက္တည္တဲ့ရက္ေလးမွာ ညစာ မစားရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

အစာစားလွ်င္ ကိေလသာစိတ္ျဖစ္တယ္၊ ကိေလသာကုိပုိမုိအားေပးတယ္ဆုိတာကုိ ဦးဇင္းအရင္ကလည္း အေမးအေျဖမ်ားမွာ ေျဖေပးထားတာရွိသလုိ အြန္လုိင္းမွာတင္ထားတဲ့ တရားေခြထဲမွာ လည္း ေျပာထားပါတယ္။ ညစာစားထားလုိ႔ရွိရင္ စိတ္ကမေကာင္းမႈဘက္ကုိ အာရံုေရာက္သြားတတ္ပါ တယ္။ တခ်ိဳ႕ဆုိ ညပုိင္းမွာ ကိေလသာစိတ္ေတြ စိတ္တုိင္းက်ျဖစ္ၿပီး စိတ္တုိင္းက်ေပ်ာ္ပါးဖုိ႔အတြက္ စားေသာက္ဆုိင္မ်ားမွာ ရွယ္သြားစားၾကတာမ်ိဳးေတာင္ ရွိၾကပါတယ္။ ေကာင္းစြာစားၿပီး ေကာင္းစြာေပ်ာ္ပါး ခ်င္ၾကလုိ႔ ျဖစ္မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း တခ်ိဳ႕စားေသာက္ဆုိင္ေတြမွာ ေန႔နဲ႔ညဆုိ ညမွာပုိေရာင္း ရၿပီး ေန႔စာထက္ညစာက ပုိမုိတန္ဖုိးမ်ားေနတာလည္း ရွိပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက မိမိတုိ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲက အစာအိမ္ဟာ ေန႔စဥ္စားေသာက္သမွ်ကုိ အစာခ်က္ေနရတဲ့အတြက္ အနားမယူရသလုိ အညွီအေႏွာက္၊ အသုိးအပုပ္ေတြနဲ႔ အၿမဲလုိလုိျဖစ္ေနလုိ႔ အစာအိမ္ဟာ မနားရတဲ့အျပင္ အစာအိမ္လည္း သန္႔ရွင္းမႈမရွိဘဲ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ က်န္းမာေရးလည္း ထိခုိက္ပါတယ္။ ခုလုိ တစ္ပါတ္တစ္ခါ ဥပုသ္ေစာင့္တဲ့ေန႔မွာ ညစာမစားတဲ့အခါက်ေတာ့ အစာအိမ္လည္း နားရတယ္။ အသုိးအပုပ္ေတြလည္း သန္႔ရွင္းေပးရာေရာက္တာေၾကာင့္ အစာအိမ္ေကာင္းတဲ့အတြက္ က်န္းမာေရးလည္း ေကာင္းမြန္မႈအက်ိဳးရလာဒ္ေတြ ရရွိပါတယ္။ ဒါဟာ ဥပုသ္ေစာင့္ရျခင္း မ်က္ေမွာက္ရရွိတဲ့ အက်ိဳးရလာဒ္ပါ။

ဥပုသ္သီလေဆာက္တည္တဲ့ေန႔ရက္မွာ ၀ိကာလေဘာဇနသိကၡာပုဒ္-ညစာနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး သိသင့္ထားတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကုိ ေရးသားေပးရမယ္ဆုိရင္ ေန႔မြန္တည့္ခ်ိန္မွစၿပီး ေနာက္ေန႔နံနက္ လစဥ္အလုိက္ အရုဏ္တက္ခ်ိန္ထိအေတာအတြင္း ေဘာဇဥ္ (၅)မ်ိဳးျဖစ္တဲ့ ဆြမ္း၊ မုေယာမုန္႔၊ ပဲမုန္႔လံုး၊ ငါး၊ အသားေတြနဲ႔ ခဲဖြယ္ျဖစ္တဲ့ ယာမကာလိက၊ သတၱာဟကာလိက၊ ယာ၀ဇီ၀ိကအစာေတြကုိ မစားရပါ။ ေနမြန္တည့္ခ်ိန္မွ အရုဏ္တက္သည့္အခ်ိန္ထိလုိ႔ ၀ိကာလေဘာဇနသိကၡာပုဒ္က ေျပာဆုိထားတဲ့အတြက္ ေနမြန္တည့္သည္ ဆုိတာနဲ႔ ဘာမွစားလုိ႔မရေတာ့ပါ။ စားေနဆဲျဖစ္ရင္လည္း ကားဘရိတ္အုပ္သလုိ ဘရိတ္အုပ္ၿပီးသကာလ ပါးစပ္ထဲေရာက္ေနတာကုိ ေထြးထုတ္ပစ္ရပါမယ္။ ေန႔မြန္တည့္ေက်ာ္သြားပါလ်က္ ပါးစပ္ထဲကစားစရာ ကုိ ေထြးမထုတ္ဘဲ မ်ိဳခ်လွ်င္လည္း အျပစ္ျဖစ္ပါတယ္။ ၀ိကာလေဘာဇနသိကၡာပုဒ္က ေန႔မြန္တည့္လွ်င္ကုိ ဘာမွမ်ိဳခ်လုိ႔ မရေတာ့ပါ။

ေနမြန္တည့္ခ်ိန္မျမင္ရရင္ သူ႔ႏုိင္ငံအလုိက္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနမြန္တည့္ခ်ိန္ကုိ ယူရပါမယ္။ အရုဏ္တက္ခ်ိန္ကုိလည္း ႏုိင္ငံအလုိက္၊ လအလုိက္ယူရပါမယ္။ အေကာင္းဆံုးနည္းကေတာ့ မိမိေနထုိင္ရာႏုိင္ငံမွာရွိတဲ့ ေန႔တည့္တည့္အခ်ိန္(၁၂)နာရီနဲ႔ မနက္(၆)နာရီအတြင္း ၀ိကာလေဘာဇန သိကၡာပုဒ္ကုိ ေစာင့္ထိန္းတာဟာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ မနက္အရုဏ္တက္ခ်ိန္ကေတာ့ တခ်ိဳ႕လေတြမွာ မနက္(၄)နာရီေက်ာ္ အရုဏ္တတ္တာလည္းရွိပါတယ္။ မိမိက ဥပုသ္သီလယူထားလုိ႔ မနက္ေစာေစာ ဗုိက္စာေနတဲ့အတြက္ မနက္စာကုိ ေစာေစာစားခ်င္တယ္ဆုိရင္ အရုဏ္တက္ခ်ိန္ကုိ ေလ့လာၿပီး စားၾကပါေလ။ ခုေျပာခဲ့တဲ့ ေနမြန္တဲ့ခ်ိန္နဲ႔မနက္အရုဏ္တက္ခ်ိန္အတြင္းကလြဲရင္ က်န္တဲ့အခ်ိန္ ဘယ္ခ်ိန္ပဲစားစား စားေသာက္ၿပီးသကာလ ဥပုသ္သီလေဆာက္တည္ႏုိင္ပါတယ္။

ခဲဖြယ္မ်ားျဖစ္တဲ့ ယာမကာလိကဆုိသည္မွာ အရုဏ္မတက္မီ မိုးေသာက္ယံတိုင္ေအာင္ ေသာက္ေကာင္း တဲ့ သေျပသီး၊ သရက္သီး၊ မုဒရက္သီး၊ စပ်စ္သီး၊ ဖက္သက္သီး၊ သစ္မည္စည္သီး၊ ေတာငွက္ေပ်ာသီး၊ အိမ္ငွက္ေပ်ာသီး၊ ၾကာစြယ္တို႔ရဲ႕ ေဖ်ာ္ရည္နဲ႔မန္က်ည္း၊ ဆီး၊ ေရွာက္ဟူေသာ အႏုေလာမေဖ်ာ္ရည္ မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။

သတၱာဟကာလိကဆုိသည္မွာ (၇)ရက္လံုးလံုးထားၿပီးစားသံုးႏုိင္တဲ့ ေထာပတ္၊ ဆီဦး၊ ဆီ၊ ပ်ား၊ တင္းလဲ၊ ထန္းလ်က္၊ ႀကံသကာ၊ သၾကားဆိုတဲ့ ေဆးငါးမ်ိဳးကို သတၱာဟကာလိကလို႔ ေခၚပါတယ္။

ယာ၀ဇီ၀ိကဆုိသည္မွာ တစ္သက္ပတ္လံုးစားေကာင္းတဲ့ ဆား၊ ဂ်င္း၊ ဆီးျဖဴ၊ ဖန္ခါးစတဲ့ ေဆးဖက္၀င္ အျမစ္၊ အရြက္၊ အသီး၊ အေခါက္မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။

ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ ပညတ္ထားတဲ့ (ဝိ၊ ၂၊ ၁၁၂) ၀ိကာလေဘာဇနသိကၡာပုဒ္မွာေတာ့ အထက္ပါ ယာမကာလိက၊ သတၱာဟကာလိက၊ ယာ၀ဇီ၀ိက(၃)မ်ိဳးကုိ ရဟန္းေတာ္မ်ား အလွဴခံရင္ျဖစ္ေစ၊ စားေသာက္ရင္ျဖစ္ေစ ပါစိတ္အာပါတ္မသင့္ဘဲ ဒုကၠဋ္အာပါတ္သာ သင့္တယ္လုိ႔ အျပစ္ေလွ်ာ့ပါး သြားတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါျပင္ မေနႏုိင္ေအာင္ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္လုိ႔ျဖစ္ေစ၊ အနာေရာဂါ က်န္းမာေရးေၾကာင့္ျဖစ္ေစ အထက္ပါ ခဲဖြယ္(၃)မ်ိဳးကုိ အဆာေျပ၊ က်န္းမာေရးသက္သာရံု စားေသာက္ရင္ အျပစ္မရွိပါေပ။ ရူးသြတ္ေနသူမ်ားလည္း အျပစ္မရွိပါ။

အဲဒီေတာ့ လူေတြမွာလည္း ဥပုသ္သီလ ၀ိကာလေဘာဇနသိကၡာပုဒ္ကုိ ေစာင့္ထိန္းတဲ့ရက္မွာ မေနႏုိင္ေအာင္ ဆာေလာင္တဲ့အခါ၊ အသက္အႏၱရာယ္အတြက္ က်န္းမာေရးထိခုိက္ႏုိင္တဲ့အခါမ်ိဳး ဆုိရင္ေတာ့ အထက္ပါ ခဲဖြယ္(၃)မ်ိဳးကုိ အဆာေျပ၊ က်န္းမာေရးသက္သာရံု စားေသာက္ႏုိင္ပါတယ္။ အစာေျပမဟုတ္ဘဲ အ၀စားလွ်င္၊ က်န္းမာေရးသက္သာရံုမဟုတ္ဘဲ လြန္လြန္ကဲကဲေတာ့ မျပဳလုပ္ရပါ။ ဆာေလာင္မႈလည္းမျဖစ္၊ က်န္းမာေရးလည္းေကာင္းေနရင္ေတာ့ ဘာမွမစားေသာက္ရပါ။ စားေသာက္ လွ်င္ သီလသိကၡာပုဒ္ မက်ိဳးေပါက္ႏုိင္ေသာ္လည္း သီလအက်ိဳးေပးေတာ့ ေလွ်ာ့ပါးႏုိင္ပါတယ္။

ဒီေလာက္ဆုိရင္ေတာ့ ဥပုသ္ေန႔နဲ႔ပတ္သတ္သမွ် ျပည့္စံုလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဥပုသ္ေန႔နဲ႔ဆုိင္တဲ့ တခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ လူေတာ္လူေကာင္းေဆာင္းပါးတြင္ သီလအဓိပၸါယ္အခန္းမွာ သီလနဲ႔ ပတ္သတ္တာမ်ား ေရးထားတာေတြရွိတဲ့အတြက္ သိခ်င္သူမ်ား ၀င္ေရာက္ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။

စာဖတ္ပရိတ္သတ္အားလံုး ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ပါးခ်မ္းသာၿပီး လုိရာဆႏၵျပည့္၀ကာ သူေတာ္ေကာင္း မ်ားျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ႏုိင္ၾကပါေစလုိ႔ ဆႏၵျပဳလ်က္….။
credit to www.sanninaymin.com အျပည့္အစံုဖတ္ရန္