ငရဲျပည္၌ ဒုကၡခံရပံု

ငရဲဘံု​၌ ျဖစ္ရေသာသတၱဝါတို႕၏ ကိုယ္ထည္သည္ သံုးဂါဝုတ္ပမာဏရွိ၏။ျမန္မာတို္င္အားျဖင့္ ၄တိုင္ႏွင့္တာ ၈၀၀ ရွိ၏။ ငရဲထိန္းတို႕သည္ ထိုမွွ်ခႏၱာကိုယ္ႀကီးမားေသာ ငရဲသားကို အလွ်ံတေျပာင္ေျပာင္ မီးစြဲေလာင္ေသာ သံေျမေပၚ၌ ပက္လက္အိပ္ေစ၏။ထို႕ေနာက္ ညာဘက္ လက္ဖဝါး၌ ထန္းလံုးခန္႕ရွိ ရဲရဲေတာက္ေသာ သံတစို႕ႀကီးကို ရိုက္ႏွက္သြင္းကုန္၏။ဘယ္ဘက္လက္ဝါး၌လည္း နည္းတူပင္ ရိုက္ႏွက္ သြင္းကုန္၏။ညာဘက္ေျခ၊ ဘယ္ဘက္ေျခ၊ ခါး၊ လက္တို႕၌လည္း နည္းတူပင္ ရိုက္ႏွက္သြင္းကုန္၏။

ထို႕အတူ ေမွက္လ်က္ အိပ္ေစ၍ လည္းေကာင္း၊ေစာင္းလ်က္ အိပ္ေစ၍လည္းေကာင္း၊ ငါးပါးေသာ ဌာနတို႕၌ သံတစို႕ႀကီးမ်ားကို ရိုက္ႏွက္၍ ညွင္းဆဲ ႏွိပ္စက္ကုန္၏။အကုသိုလ္ကံ မကုန္ေသးမခ်င္း ငရဲသားကား မေသႏိုင္္။ဤသို႕ အညွင္းဆဲခံရေသာ ငရဲသားသည္ ရဲရဲေတာက္ေသာ သံေျမျပင္ကို ျမင္ရံုမွ်ျဖင့္လည္း မ်ားစြာ စိတ္ဆင္းရဲရ၏။ အလြန္ၾကမ္းတမ္းရက္စက္စြာ ႀကိမ္းေမာင္း ေျပာဆိုေသာ ငရဲထိန္းတို႕၏ အသံကို ၾကားရ၍လည္း စိတ္ဆင္းရဲရ၏။ သံေျမျပင္ေပၚ၌ အတင္းတြန္းလွဲ သိပ္ျခင္း၊ မီးေလာင္ခံရျခင္း၊ သံစို႕ ႏွက္ခံရျခင္းတို႕ေၾကာင့္လည္း အတိုင္းမသိ ႀကီးစြာေသာ ကိုယ္ဆင္းရဲ၊စိတ္ဆင္းရဲတို႕ကို ခံစားရ၏။
ထိုသို႕ေသာကာလ၌ ကယ္ပါ၊ သနားပါ၊ ခ်မ္းသာေပးပါ စသည္ျဖင့္ မ်က္ရည္ယိုစီး ငို​ေႂကြး ျမည္တမ္းလ်က္ ေတာင္းပန္ေသာ္လည္း မည္သူကမွ် မသနား၊ ခ်မ္းသာမေပးေခ်။မိမဲ့ဖမဲ့၊ေဆြမ်ိဳးမဲ့၊ ေဆြခင္ပြန္းမဲ့၍ တစ္ကုိယ္တည္းသာ ျဖစ္လ်က္ ညိဳးငယ္စြာႏွင့္ အလြန္ႀကီးမားေသာ ဆင္းရဲေတြကို ေအာ္ျမည္ ေယာင္ယမ္းလ်က္ မိနစ္စကၠန္႕ မျခားဘဲ ခံစား၍ ေနရရွာေလေတာ့၏။ထိုသို႕ေသာ ကာလ၌ ဝိပႆနာ အလုပ္ကို အားထုတ္ခြင့္ မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။
ထို႕ျပင္ သံစို႕ ငါးခ်က္ႏွက္၍ မေသေသးေသာ ငရဲသားကို ငရဲထိန္းတို႕သည္ အိမ္မိုးတစ္ဖက္ခန္႕ ရွိေသာ တံစည္းေပါက္ျပားႀကီးတို႕ျဖင့္ ရွစ္ေျမွာင့္ပံု၊ ေျခာက္ေျမွာင့္ပံု စသည္ျဖစ္ေအာင္ မ်ဥ္းပစ္၍ ေရြခုတ္ၾကျပန္၏။ေသြးတို႕သည္ ျမစ္ျဖစ္၍ စီးေလကုန္၏။ထိုေသြးတို႕မွ မီးထေတာက္ျပန္၍ ကိုယ္၌ စြဲေလာင္ေလ၏။အတိုင္းမသိေသာ ဆင္းရဲကို ခံစားရေလ၏။ထိုစဥ္အခါ၌ ဝိပႆနာအလုပ္ကို အားထုတ္ခြင့္ မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။
ထိုမွ်ျဖင့္ မေသေသးလွ်င္ ေဇာက္ထိုး တြဲလဲဆြဲထား၍ ဗန္းႀကီးခန္႕ရွိပဲကြပ္တို႕ျဖင့္ ပါးပါးလႊာလ်က္ ေ႐ြခုတ္ၾကျပန္၏။ထိုမွ်ျဖင့္လည္း မေသေသးလွ်င္ မီးလွ်ံရဲရဲေတာက္ေသာ သံရထား၌ ႏြား၊ျမင္းတို႕ကဲ့သို႕ တပ္၍ မီးက်ီခဲေတာင္ႀကီးေပၚသို႕ တက္ေစကုန္၏။မတက္ဘဲေနလွ်င္ ရဲရဲေတာက္ေသာ သံတုတ္ႀကီးမ်ားျဖင့္ အျပင္း႐ိုက္၍ တက္ေစကုန္၏။ေတာင္ထိပ္သို႕ ေရာက္လွ်င္ တစ္ဖန္ဆင္းေစကုန္၏။ဤသို႕ တက္ခ်ည္ဆင္းခ်ည္ အဖန္ဖန္ ျပဳေစကုန္၏။ထိုမွ်ျဖင့္လည္း မေသေသးလွ်င္ က်ိဳက္က်ိဳက္ဆူပြက္လ်က္ ရဲရဲေတာက္ေသာ ေလာဟကု မၻီ ေခၚ သံရည္ပူထဲ၌ ရွဲခနဲက်၍ အျမွဳပ္တစီစီထလ်က္ နစ္ျမဳပ္သြားရွာေလ၏။
အႏွစ္သံုးေသာင္းၾကာမွ ငရဲအိုး၏ ေအာက္ဝသို႕ ေရာက္၏။တစ္ဖန္ အႏွစ္သံုးေသာင္း ၾကာမွ ငရဲအိုး၏ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းသို႕ ေရာက္လ်က္ ေပၚလာ၏။အရပ္မ်က္ႏွာမ်ားသို႕လည္း ဖီလာသြား၏။ထမင္းအိုးပြက္ေသာအခါ၌ ဆန္ေစ့ကေလးမ်ားကဲ့သို႕ပင္တည္း။အတိုင္းမသိေသာ ဆင္းရဲမႈႏွင့္ ရင္ဆိုင္ ေတြ႕ေနရေလ၏။
ကံမကုန္ေသး၍ ထိုမွ်ျဖင့္မေသျပန္လွ်င္ သံရည္ပြက္ထဲမွ ငရဲသားကို ထုတ္ယူ၍ ငရဲထိန္းတို႕သည္ မီးတဟုန္းဟုန္း အၿမဲေတာက္ေလာင္လ်က္ ရွိေသာ ငရဲႀကီးထဲသို႕ ပစ္သြင္းလိုက္ၾကျပန္၏။ထိုငရဲသည္ကား အလ်ား၊အနံ၊အျမင့္ တစ္ယူဇနာ ရွိေလ၏။ေလးေထာင့္ညီေသာ သံေသတၱာႀကီးႏွင့္တူ၏။အေရွ႕ဘက္နံရံမွ မီးလွ်ံသည္ အေနာက္ဘက္နံရံကို ေဖာက္ၿပီးလွ်င္ အျပင္ဘက္၌ ယူဇနာ တစ္ရာတိုင္ေအာင္ ပူေလာင္၏။အေနာက္နံရံ၊ေတာင္နံရံ၊ ေျမာက္နံရံကို ေဖာက္ၿပီးလွ်င္ အျပင္ဘက္၌ ယူဇနာတစ္ရာတိုင္ေအာင္ ပူေလာင္၏။
အေနာက္နံရံ၊ ေတာင္နံရံ၊ အထက္သံမိုး၊ေအာက္သံေျမျပင္တို႕မွ မီးလွ်ံတို႕သည္လည္း နည္းတူခ်ည္း ပူေလာင္၏။ထိုငရဲႀကီးအတြင္း၌ ထိုမွဤမွ ေျပးလႊား လူးလိမ့္ ဟစ္ေအာ္ ျမည္တမ္းလ်က္ ႀကီးစြာေသာ ဆင္းရဲဒုကၡတို႕ကို ခံစားရေလ၏။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေသာ္ တစ္ခါတစ္ရံ၌ ထိုငရဲႀကီး၏တံခါးဝဆီသို႕ အတင္း ေျပးၾက၏။အခ်ိဳ႕မွာလည္း လမ္းခရီးတြင္ ေမာပန္း လူးလိမ့္လ်က္ရွိကုန္၏။အခ်ိဳ႕မွာ တံခါးဝသို႕ ေရာက္ကုန္၏။အႏွစ္သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလွ်င္ ထိုတံခါးႀကီးသည္ ပိတ္သြားေလသည္။ထြက္ႏိုင္ေသာ ငရဲသားသည္လည္း အျပင္သို႕ ေရာက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ဘင္ပုပ္ငရဲထဲသို႕ က်သြားေလ၏။မစင္ဘင္ပုပ္ထဲ၌နစ္ျမဳပ္ေနစဥ္ ဆင္၏လည္ပင္းခန္႕ရွိေသာ ပိုးေလာက္တို႕က ကိုက္ခဲစားၾကေလ၏။
ထိုဘင္ပုပ္ငရဲမွ လြတ္ျပန္လွ်င္ ျပာပူငရဲထံသို႕ က်ေရာက္သြားျပန္၏။ထိုငရဲ၌ အိမ္ထြတ္ခန္႕ရွိေသာ မီးက်ီခဲ၊ရဲရဲေတာက္ေသာ ျပာပူတို႕ျဖင့္ ေလာင္ကၽြမ္း၍ ဆင္းရဲႀကီးစြာကို ခံစားရျပန္၏။
ထိုငရဲမွ လြတ္ျပန္လွ်င္ လက္ပံေတာငရဲသို႕ ေရာက္ျပန္၏။လက္ပံပင္တို႕မွာ ၁၆လက္မရွည္ေသာ ဆူးရွိကုန္၏။ငရဲထိန္းတို႕က ရိုက္ႏွက္၍ ထိုလက္ပံပင္တို႕၌ တက္ခ်ည္ဆင္းခ်ည္ ျပဳလုပ္ေစ၏။လက္ပံဆူးတို႕သည္ တက္ေသာအခါ၌ ေအာက္ကို လွည့္၍ေနကုန္၏။ဆင္းေသာအခါ၌ အထက္သို႕ လွည့္၍ ေနကုန္၏။ေၾကာက္လန္႕တၾကား လ်င္စြာတက္ရ ဆင္းရေသာ ငရဲသားတို႕၏ ကိုယ္သည္ ထိုလက္ပံဆူးတို႕ျဖင့္ ထိုးမိ၍ စုတ္ၿပဲလ်က္ ရွိေလ၏။
ထိုငရဲမွ လြတ္ျပန္လွ်င္ သံလ်က္ေတာငရဲသို႕ ေရာက္ျပန္၏။ေရာက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ သံလ်က္ႏွင့္တူစြာ ႏွစ္သြား ရွိေသာ အရြယ္တို႕သည္ ေႂကြ၍ ငရဲသား၏ကိုယ္၌ က်ေလကုန္၏။လက္၊ ေျခ၊ နား၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္အဂၤါတို႕သည္ အပိုင္းပိုင္း ျပတ္ေလကုန္၏။ထ၍ ေျပးျပန္လွ်င္ သံေျမျပင္၌ သင္တံုးသြားတို႕သည္ ထြက္ေပၚလ်က္ ရွိေလကုန္၏။ေရွ႕မွသံတံတို႕လည္း ကာရံလ်က္ ရွိေလ၏။
ထိုငရဲမွ လြတ္ျပန္လွ်င္ ေဝတၱရဏီ မည္ေသာ ႀကိမ္ေခ်ာင္းငရဲသို႕ က်ေရာက္ျပန္၏။ထိုငရဲမွာ က်စ္က်စ္ဆူေသာ အရည္အတိျပည့္၏။ႏြယ္မ်ား၊ၾကာရြက္မ်ားႏွင့္တူေသာ သင္တုန္းသြားမ်ား ရွိ၏။ေအာက္ေျမျပင္၌ သင္တံုးသြားခင္းလ်က္ ရွိ၏။ကမ္းပါးတို႕၌လည္း သင္တံုးသြားကဲ့သို႕ ထက္ေသာ ႀကိမ္ႏြယ္မ်ား သမန္းျမက္မ်ားရွိ၏။ငရဲသားတို႕သည္ ထိုေခ်ာင္းကို ဆင္းမိလွ်င္ ေျမျပင္မွ သင္တုန္းသြားရွေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊အပူရည္ျဖင့္ေလာင္းျခင္း၊စပ္ျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း ဘိုင္းခနဲ လဲေလ၏။လဲလွ်င္ က်စ္က်စ္ဆူလ်က္ ပူစပ္ေသာ အရည္ထဲ၌ စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ေမ်ာေနေလ၏။ကမ္းပါး၌ ရွိေသာ ႀကိမ္သမန္းျမက္တို႕ျဖင့္လည္း ရွ၏။ေခ်ာင္းထဲ၌ရွိေသာ ၾကာရြက္တို႕ျဖင့္လည္း ရွ၏။ငရဲသားတို႕၏ကိုယ္သည္ အစုတ္စုတ္အျပတ္ျပတ္ ျဖစ္ေလ၏။
စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ေမ်ာလ်က္ အတိဒုကၡေရာက္ေနေသာ ထိုငရဲသားကို ငရဲထိန္းေတြ႕လွ်င္ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ႀကီးျဖင့္ ဆြဲတင္၍ ဘာအလိုရွိသလဲ ဟုေမး၏။ထမင္းဆာသည္ဟုဆိုလွ်င္ ရဲရဲေတာက္ေနေသာ အတံုးအခဲျဖင့္ ျပည့္ေသာ သံျခင္းေတာင္းႀကီးကို ယူလာကုန္၏။ငရဲသားသည္ ေၾကာက္လွေသာေၾကာင့္ ပါးစပ္ႀကီး အတင္းပိတ္၍ ထားေလ၏။ထိုအခါ ငရဲထိန္း တစ္ေယာက္က ေပါက္ခၽြန္ႀကီးႏွင့္ အတင္းေပါက္၍ ပါးစပ္ကို ဖြင့္၏။အျခားငရဲထိန္းကလည္း နည္းတူပင္ တစ္ဖက္မွ ေပါက္၍ ဖြင့္၏။ထိုသို႕ ဖြင့္၍ ပါးစပ္ဟင္းလင္းပြင့္ေနေသာအခါ၌ ရဲရဲေတာက္ေနေသာ ထိုသံတံုးသံခဲတို႕ကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ပစ္ထည့္၍ ေကၽြးၾကေလ၏။ထိုသံတံုးသံခဲတို႕သည္ ႏႈတ္ခမ္း၊လွ်ာ၊အာေခါင္၊လည္ေခ်ာင္း၊အူတို႕ကို ေလာင္ကၽြမ္းၿပီးလွ်င္ ေအာက္ဒြာရမွ ထြက္သြားကုန္၏။
ေရငတ္သည္ဟုဆုိျပန္လွ်င္ က်ိဳက္က်ိဳက္ဆူပြက္ေသာ သံရည္တို႕ကို ေလာင္းထည့္၍ ေပးကုန္၏။ထိုသံရည္ပူတို႕သည္လည္း နည္းတူပင္ေလာင္ကၽြမ္း၍ ေအာက္ဒြာရမွ ထြက္သြားကုန္၏။ငရဲသားသည္ မလႈပ္ႏိုင္ဘဲ ဆင္းရဲႀကီးစြာကို ခံစားရေလသည္။ကံမကုန္၍ မေသေသးျပန္လွ်င္ ထိုငရဲသားကို ငရဲႀကီးထဲသို႕ တစ္ဖန္ ပစ္သြင္းလိုက္ျပန္ေလ၏။

(မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ဝိပႆနာ ႐ႈနည္း အက်ဥ္းခ်ဳပ္ စာအုပ္မွ)