ဗုဒၶဝင္အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကဗ်ာ

ငယ္ငယ္က ယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းတက္တုန္းက ရြတ္ခဲ့ၾကတာကို မွတ္မိၾကဦးမယ္ထင္ပါတယ္။မမွတ္မိတဲ့လူေတြလည္း ျပန္အမွတ္ရေအာင္ ဗုဒၶကမ႓ာမွာေတြ႔လို႔ ျပန္မွ်ေဝေပးလိုက္ပါတယ္။

ၾကာသပေတးေန႔ ။ ။
သံုးလူ႔ရွင္ပင္၊ ကၽြန္႔ထိပ္တင္၊ ေသာင္းခြင္စၾကာ၀႒ာ၊
နတ္ျဗဟၼာတို႔၊ ညီညာရံုးစု၊ ေတာင္းပန္မႈေၾကာင့္၊
ရတုနဂို၊ ရႊန္းရႊန္းဆိုသည္၊
၀ါဆိုလျပည့္၊ ၾကြက္မင္းေန႔၀ယ္၊ 
ခ်မ္းေျမ့ၾကည္ျဖဴ၊ သေႏၶယူသည္၊ 
နတ္လူျငိမ္းဘို႔ ကိန္းပါကို။

ေသာၾကာေန႔ ။ ။ 
သေႏၶယူကာ၊ ဆယ္လၾကာေသာ္၊ 
မဟာသကၠရာဇ္၊ ေျခာက္ဆယ့္ရွစ္ၾကံဳ၊
ကဆုန္လျပည့္၊ ေသာၾကာေန႔၀ယ္၊ 
ခ်မ္းေျမ့စံုစီ၊ လုမၶိနီ၌၊ 
မဟီလိႈက္ဆူ၊ ဖြားေတာ္မူသည္၊ 
နတ္လူေအာင္ဖို႔၊ လမ္းပါကို။

တနလၤာေန႔ ။ ။ 
ဖြားျမင္ေျမာက္ေသာ္၊ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ရြယ္၊ ပ်ိဳႏုနယ္၌၊ 
သံုးသြယ္ေရႊနန္း၊ သိမ္းျမန္းျပီးလစ္၊ ဆယ့္သံုးႏွစ္လွ်င္၊
ဘုန္းသစ္လွ်ံလူ၊ စံေတာ္မူ၍၊ ရြယ္မူႏုျဖိဳး၊ ႏွစ္ဆယ့္ကိုး၀ယ္၊
ေလးမ်ိဳးနိမိတ္၊ နတ္ျပဟိတ္ေၾကာင့္၊ ေရႊစိတ္ျငင္ျငိဳ၊ သံေ၀ပိုကာ၊ 
၀ါဆိုလျပည့္၊ က်ားမင္းေန႔၀ယ္၊ 
ခ်မ္းေျမ့ရဂံု၊ ေတာရပ္လံႈသည္၊ 
စံုျမိဳင္ပင္ရိပ္ ခမ္းမွာကို။

ဗုဒၶဟူးေန႔ ။ ။
ေတာရပ္ျမိဳင္ေပၚ၊ ေျခာက္ႏွစ္ေပ်ာ္၍ ခါေတာ္တပံု၊ ပြင့္ခ်ိန္ၾကံဳက၊ 
ကဆုန္လျပည့္၊ ဆင္မင္းေန႔၀ယ္၊
ေျမ့ပရေမ၊ ပလႅင္ေဗြထက္၊ ေရႊေညာင္ေတာ္ၾကီး၊ ဗိတာန္ထီးႏွင့္၊ 
မျငီးၾကည္ျဖဴ၊ ေနေတာ္မူလ်က္၊ 
ရန္ျမဴခပင္း၊ အမိုက္သင္းကို၊ 
အရွင္းပယ္ေဖ်ာက္၊ အလင္းေပါက္က၊ 
ထြန္းေတာက္ဘုန္းေတာ္၊ ေသာင္းလံုးေက်ာ္သည္၊ 
သံုးေဖာ္လူတို႔ ျငိမ္းပါကို။

စေနေန႔ ။ ။ 
ဘုရားျဖစ္ခါ၊ မိဂဒါသို႔၊ စၾကာေရႊဖြား၊ ျဖန္႔ခ်ီသြား၍၊ 
ငါးပါး၀ဂၢီ၊ စံုအညီႏွင့္၊ မဟီတစ္ေသာင္း၊ တိုက္အေပါင္းမွ၊ 
ခေညာင္းကပ္လာ၊ နတ္ျဗဟၼာအား၊ 
၀ါဆိုလျပည့္၊ စေနေန႔တြင္၊
ေၾကြ႕ေၾကြ႕လွ်ံတက္၊ ဓမၼစက္ကို၊ 
မိန္႔ျမြက္ေထြျပား၊ ေဟာေဖာ္ၾကားသည္၊ 
တရားနတ္စည္ ရြမ္းတယ္ကို။

အဂၤါေန႔ ။ ။ 
တရားနတ္စည္၊ ေဆာ္ရြမ္းလည္က၊ 
သံုးမည္ဘံုသိုက္၊ တစ္ေသာင္းတိုက္၀ယ္၊ 
ကၽြတ္ထိုက္သသူ၊ နတ္ လူ ျဗဟၼာ၊ သတၱ၀ါကို၊ ေခမာေသာင္သို႔၊
ေဖာင္ကူးတို႔ျဖင့္၊ ေဆာင္ပို႔ျပီးကာ၊ 
၀ါေလးဆယ့္ငါး၊ သက္ကားရွစ္ဆယ္၊ 
စံုျပည့္ၾကြယ္က၊ ရာေလးဆယ့္ရွစ္၊ 
သကၠရာဇ္၀ယ္၊ နယ္မလႅာတိုင္း၊ စံႏႈိင္းမယုတ္၊ 
ကုႆိႏၷာရံု၊ အင္ၾကင္းစံု၌၊ 
ကဆုန္လျပည့္၊ အဂၤါေန႔၀ယ္၊ 
ခ်မ္းေျမ့နိဗၺဴ၊ စံေတာ္မူသည္၊
၀ွန္းဆူေသာင္းလံုး ေက်ာ္တယ္ကို။

တနဂၤေႏြေန႔ ။ ။ 
နိဗၺဴစံျပီ၊ ရႈမအီသား၊ သိဂႌေရႊေလွာ္၊ အေလာင္းေတာ္ကို၊ 
ထိုေရာ္ကဆုန္၊ လဆုတ္ၾကံဳ၍၊ ဂဠဳန္ေန႔၀ယ္၊ 
ခိုးေငြ႔မေႏွာ၊ ဓာတ္ေတေဇာလွ်င္၊ 
ရွင္ေစာဉာဏ္စက္၊ ဓိ႒ာန္ခ်က္ျဖင့္၊ 
လွ်ံတက္ေကာ္ေရာ္၊ မီးပူေဇာ္သည္၊
ေမြေတာ္ရွစ္စိတ္၊ ၾကြင္းတယ္ကို။

ဆုေတာင္း ။ ။ 
ထိုခုနစ္ေန႔၊ သာခ်မ္းေျမ့ကို၊
ေဆြ႔ေဆြ႔ၾကည္ျဖဴ၊ အာရံုယူလ်က္၊ 
သံုးလူတို႔နတ္၊ ျမတ္ထက္ ျမတ္သား၊ 
ကိုယ္ေတာ္ဖ်ားကို၊ သံုးပါးမွန္စြာ၊ ၀ႏၵနာႏွင့္၊ 
သဒၶါျဖိဳးျဖိဳး၊ ကၽြန္ရွိခိုးသည္၊ ေကာင္းက်ိဳးခပ္သိမ္း ၾကြယ္ေစေသာ္။
credit to buddhismworld.ning.com
အျပည့္အစံုဖတ္ရန္

LET's SAVE OUR BUDDHA's BIRTHPLACE

URBAN DEVELOPMENT - “NEW WORLD PEACE CITY” PLAN -

THREATENS THE BUDDHA’S BIRTHPLACE & ITS WORLD HERITAGE STATUS

- Lumbini is the Buddha’s birthplace - an archaeologically rich and sacred site located in southern Nepal. It is one of the four major pilgrimage sites of Buddhism (one of the world’s great religions), which the Buddha himself identified in the Mahaparinibbana Sutta.

- At such a significant site, devoted pilgrims have come to Lumbini over the centuries and continue to do so into the present time. Here they pay homage at the place where the Buddha was born - a place that now contains important archaeoligical evidence about the nature of Buddhist pilgrimage centers from the very earliest times.

- A Master Plan for the Development of Lumbini, which was prepared by the Japanese architect Kenzo Tange, emphasises the pilgrimage aspect of Lumbini. This was approved by the UN and the Government of Nepal in 1978. The plan includes a buffer zone of twenty two square miles to support the serenity and protection of Lumbini.

- In 1997 Lumbini was inscribed on UNESCO’s List of World Heritage Sites in recognition of its unique importance.

WHAT IS HAPPENING NOW ?

- On January 20, 2012 the Government of Nepal and the Government of the Republic of Korea signed a Memorandum of Understanding (MoU) for the preparation of the Lumbini World Peace City Preservation and Development plan. This new plan is to be designed within one and a half years by KWAAK E.S.P.R.I. and Korea International Cooperation Agency (KOICA).

- This World Peace City for 200,000 inhabitants will be built inside the Buffer Zone.

- This agreement has been signed without informing UNESCO’s World Heritage Centre.

WHAT ARE LIKELY CONSEQUENCES OF THE WORLD PEACE CITY BEING BUILT ?

- A Negative impact on the Outstanding Universal Value of the World Heritage site, particularly in terms of identity, authenticity, and integrity. Lumbini could most likely be placed on UNESCO’s danger list, threatening its World Heritage listing.

- Lumbini will be affected by increased air pollution, water pollution, and noise pollution.

- The loss of twenty two square miles of a restricted and agricultural buffer zone, with human encroachment and the impact of urbanization on the ecosystem.

- An increasing emphasis of the future development of Lumbini as a population centre - “World Peace City” - rather than as the Birthplace of the Buddha. Resources will be directed towards this urban development, and its ongoing infrastructure maintenance needs, neglecting the preservation of the sacred and historic qualities of Lumbini.

- We strongly urge the UN Secretary General Mr. Ban Ki-moon and the Government of Nepal to drop the Lumbini World Peace City plan and continue to support Kenzo Tange’s master plan. This Lumbini World Heritage Site must be preserved for future generations.

***We need 100,000 people signing to save the heritage of the Buddha's Birthplace.But we get only about 15,000 people now.
To sign,enter the link provided below.
http://www.change.org/petitions/un-secretary-general-ban-ki-moon-nepal-government-preserve-the-world-heritage-lumbini-the-buddha-s-birthplace

And then fill the required field, First Name; Last Name; Email; Why important?, etc and click Sign, the red button. အျပည့္အစံုဖတ္ရန္

ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာ ဘုရားရွင္အေၾကာင္း

ဖြားျမင္ျခင္းႏွင္႔ေတာထြက္ျခင္း



ယေန႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔အား တရား စတင္ညႊန္ျပသူသည္ သမၼာသမၺဳဒၶဘုရားျဖစ္ သည္။ ဘုရားရွင္၏ မ်ိဳးႏြယ္မွာ ေဂါတမျဖစ္၍ ေဂါတမဗုဒၶ -ဟု အမည္တြင္သည္။ ဘုရားကို ေ႐ွးျမန္မာတို႔က (ပုသွ်) ဟု ေခၚခဲ႔ၾကသည္။ ကာလအေလ်ာက္ ပုသွ်-ပုရား-ဖုရား-ဘုရား စသည္ျဖင္႔ ေျပာင္းလဲေခၚေ၀ၚခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။ ဟိႏၵဴျဗဟၼဏတို႔ က လူအမ်ားအား လမ္းညႊန္ျပေသာ ေခါင္းေဆာင္ကို (ပု႐ုသွ်)ဟု ေခၚသည္။ ပု႐ုသွ် သည္ ပါဠိလို (ပုရိသ)ျဖစ္သည္။ ျမန္မာလို ေယာက်္ား ဟုအဓိပၸါယ္ရသည္။ ပုရိသမွ ပုဂံေခတ္တြင္ ပုရဟာ၊ ပုရဟာမွ ပု႐ွာ၊ ပု႐ွာမွ ဘုရားဟု ေျပာင္းလဲလာသည္။ တရား ညႊန္ျပသူ ဘုရားသည္ လြန္ခဲ႔ေသာႏွစ္ေပါင္း ၂၅၅၀ေက်ာ္က ေပၚေပါက္ခဲ႔သူျဖစ္ သည္။ ယခု အိႏၵိယျပည္ေျမာက္ပိုင္း၊ နီေပါနယ္စပ္၌ကပိလ၀တ္ျပည္ ႐ွိခဲ႔သည္။ ယင္းျပည္သည္ အမ်ားဆႏၵျဖင္႔ အုပ္ခ်ဳပ္ၾကသည့္ “ဂဏ”တိုင္းျပည္ငယ္ ျဖစ္သည္။ ကပိလ၀တ္ျပည့္႐ွင္ ဘုရင္သုေဒၶါဒနႏွင္႔ မယ္ေတာ္ မဟာမာယာေဂါတမီေဒ၀ီတို႔မွ ဘုရားအေလာင္းလ်ာကို ေမြးဖြားခဲ႔သည္။ ငယ္မည္ သိဒၶတၳကုမာရ ျဖစ္သည္။အမ်ိဳး ႏြယ္ဟူသည္မွာ အမိဘက္ အမ်ိဳးအအမည္ျဖစ္၍ ေဂါတမအႏြယ္ ျဖစ္သည္။ အမ်ိဳး မွာ အဖဘက္အမ်ိဳးအမည္ သက်ဟုေခၚေသာ သာကိယမ်ိဳးျဖစ္သည္။ သိဒၶတၳကု မာရ ၁၆ႏွစ္သားအ႐ြယ္တြင္ ဘဒၵကဥၥနာ ငယ္မည္႐ွိေသာ ယေသာဓရာ အမည္႐ွိ မင္းသမီးႏွင္႔ ထိမ္းျမား၍ ကပိလ၀တ္ထီးနန္းကိုဆက္ခံကာ ဘုရင္ျပဳအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ႔သည္။ ဘုရင္အျဖစ္ ကာမဂုဏ္စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို အသက္၂၉ႏွစ္အထိခံစားခဲ႔သည္။ အသက္၂၉ႏွစ္တြင္ တိုင္းခန္းလွည့္လည္ရင္းေလာကႀကီး၏ နိမိတ္ေလးပါး ကိုျမင္ခဲ႔သည္။



ယင္းနိမိတ္ေလးပါးမွာ-

(၁) ေလာကႀကီး၏ မ႐ွင္မသန္ေတာ႔ဘဲ အိုမင္းရင္႔ေရာ္ေနျခင္းနိမိတ္၊(သူအို)

(၂) ေလာကႀကီး၏ ပ်က္စီးယိုယြင္းေနသည့္ နိမိတ္၊(သူနာ)

(၃) ေလာကႀကီး၏ ႐ွင္သန္မႈကင္း၊ ေသဆုံးေနျခင္း နိမိတ္၊(သူေသ)

(၄) ေလာကႀကီးအတြက္ အျပစ္အနာအဆာ ကင္းမဲ႔ရာကို ႐ွာေဖြျခင္းနိမိတ္၊(ရဟန္း) ဟူ ေသာနိမိတ္ႀကီးေလးပါး ျဖစ္သည္။

ယင္းနိမိတ္ကို ေႏွာင္းလူမ်ားက သူအို၊ သူနာ၊ သူေသ၊ ရဟန္း ဟု တင္စားေျပာဆို သိနားလည္ခဲ႔ၾက၏။ ယင္းနိမိတ္မ်ားကို ဆင္ျခင္သံေ၀ဂယူခါ သိဒၶတၳကုမာရ သည္ အမိ၊ အဖတို႔ မ်က္ရည္အသြယ္သြယ္ စီးက်စဥ္၊ အမိအဖတို႔မ်က္ေမွာက္မွ ထီးနန္း ကိုစြန္႔ခါ ဖန္ရည္စြန္းအ၀တ္ကို၀တ္၍ အိုမင္းရင္႔ေရာ္ျခင္း၊ ပ်က္စီးယိုယြင္းျခင္း၊ ႐ွင္သန္မႈကင္း ေသဆုံးျခင္းတို႔မွ ေလာကႀကီးလြတ္ေျမာက္ေရး ရႏိုင္မည့္ တရား (ဥတၱရိမႏုႆဓမၼ)ကို ႐ွာေဖြခဲ႔သည္။



တရား႐ွာျခင္း

သိဒၶတၳကုမာရသည္ တရား႐ွာေဖြရန္ထြက္ခြါရာ၌-

(၁) ငါ -တရားသိသလို လူေတြအားလုံး တရားသိေစရမည္၊ (ဗုေဒၶါေဗာေဓယ်ံ)။

(၂) ငါ -တရားက်င္႔သလို လူေတြအားလုံး တရားက်င္႔ေစရမည္၊(တိေဏၰာ တာေရ ယ်ံ)။

(၃) ငါတရားရ၍ လြတ္ေျမာက္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းသလို၊လူေတြအားလုံးတရားရ၍ လြတ္ ေျမာက္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေစရမည္၊ (မုေတၱာ ေမာေစယ်ံ)-ဟု ရည္႐ြယ္ခ်က္ထား႐ွိခဲ႔ သည္။



သိဒၶတၳမင္းသားသည္ တရား႐ွာေဖြသည့္အခါ ကာမအာ႐ုံမ်ားကိုအျပစ္ျမင္ စြန္႔ခြါခဲ႔ၿပီးေနာက္၊

(၁) အာ႐ုံအမ်ားကို ၀င္စားျခင္း အေတြးစိတ္မ်ားကို ပယ္ဖ်က္၍(သညာ၀ိရာဂ)၊ တစ္ေနရာတည္းတြင္ တစ္ကိုယ္တည္း၊ တစ္အာ႐ုံတည္းမွာ တစ္စိတ္တည္းျဖင္႔ (႐ုပ္)အာ႐ုံတစ္ခုတည္းမွာစြဲၿမဲေစေသာ ႐ူပစ်ာန္အက်င္႔ကိုလည္းက်င္႔ခဲ႔သည္။ ထိုအ ခါအသိမဲ႔ခ်မ္းသာကို ခံစားရသည္။ ထိုအသိမဲ႔ခ်မ္းသာသည္ ကာမခ်မ္းသာ ထက္ ပို၍ပို၍ အလႈိင္းႀကီးခ်မ္းသာေသာ္လည္းေလာကႀကီးလြတ္ေျမာက္ေရး ရႏိုင္မည့္တရား(ဥတၱရိမႏုႆဓမၼ)ကို မရခဲ႔ေပ။

(၂) ထိုေနာက္ အာဠာရ၊ ဥဒက ဟုအမည္ရွိေသာ ရေသ႔မ်ားထံ နည္းခံ၍ ႐ုပ္အာ႐ုံ မ်ားကိုပယ္ဖ်က္ျခင္း(႐ူပ၀ိရာဂ)၊ ထိုမ႐ွိအာ႐ုံ၌စဲြၿမဲေစေသာအ႐ူပစ်ာန္အက်င္႔ကိို လည္းက်င္႔ခဲ႔သည္။ ထိုအခါ အ႐ွိမဲ႔ခ်မ္းသာကို ခံစားရသည္။ ထိုအ႐ွိမဲ႔ခ်မ္းသာသည္ ကာမခ်မ္းသာထက္ ပို၍ခ်မ္းသာေသာ၊ ႐ူပစ်ာန္(အသိမဲ႔ခ်မ္းသာ)ထက္ ပို၍ပို၍ အလႈိင္းႀကီး ခ်မ္းသာေသာ္လည္း ေလာကႀကီးလြတ္ေျမာက္ေရးရႏိုင္မည့္တရား (ဥတၱရိမႏုႆဓမၼ)ကို မရခဲ႔ေပ။ သိဒၶတၳကုမာရသည္ ဤ႐ူပစ်ာန္၊ အ႐ူပစ်ာန္မ်ားကုိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အဆင္းရဲအပင္ပန္းခံ၍ ေသလုနီးပါး ၆ႏွစ္မွ်က်င္႔ေသာ္လည္း ေလာကႀကီးလြတ္ ေျမာက္ေရး ရႏိုင္မည့္တရား (ဥတၱရိမႏုႆဓမၼ)ကို ႐ွာမေတြ႕ခဲ႔ ေပ။ အ႐ူပစ်ာန္က်င္႔ရင္း ေသလုနီးပါး ျဖစ္ေသာအခါမွ သတိျပန္လည္ကာ ယင္းအက်င္႔မ်ားသည္ ကိုယ္႔ကိုယ္စိတ္ညႇဥ္းပမ္းေရးလမ္း တစ္နည္းအားျဖင္႔ ဘ၀ ညႈိးႏြမ္းေျခာက္ခန္းေစေသာအက်င္႔(အတၱကိလမထာႏုေယာဂ)အျဖစ္ျဖင္႔တရားမရေစေသာလမ္း ဟု သိျမင္၍၊ ယင္းအက်င္႔မ်ား စြန္႔ပယ္လိုက္သည္။



သမၼာသမၺဳဒၶဘုရားျဖစ္ျခင္း

ထို႔ေနာက္ ငယ္စဥ္ပက္လက္မွ်ေနစဥ္ လူမမည္ဘ၀က၊ ဖခင္သုေဒၶါဒနဘုရင္ႀကီး လယ္ထြန္မဂၤလာဆင္းစဥ္ အထိန္းေတာ္မ်ားသည္ မိမိကိုသေျပပင္ရိပ္၌သိပ္ခါ ႏို႔ခ်ိဳ မတိုက္၊ ေရမတိုက္ဘဲနံနက္မွသည္ညေနေစာင္းသည္ထိအထီးတည္းထားခဲ႔ေသာ္ လည္း၊ မိမိ၌စိတ္ဆိုး၊ စိတ္ဆာမႈမ႐ွိဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာၾကည္ၾကည္လင္လင္ ေနထိုင္ ေသာေၾကာင္႔ ဖခင္ဘုရင္ႀကီး၏ ဂ႐ုဂါရ၀ျပဳခံရမႈ၏ အေၾကာင္းရင္းမ်ားကို ျပန္လည္ဆင္ျခင္ကာ၊ ယင္းေနထိုင္မႈကို ျပန္လည္က်င္႔သုံးရင္း အျမင္႔ျမတ္ဆုံးေသာ လူသား၏ ဂုဏ္ရည္သိကၡာတရား (ဥတၱရိမႏုႆဓမၼ)ကို ထိုးထြင္းသိျမင္ခဲ႔သည္။ တရားကိုသိျမင္၍ အရိယသစၥာစက္လည္ကာ သမၼာသမၺဳဒၶဘုရား ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔ သည္ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၃ခုႏွစ္၊ ကဆုန္လျပည့္ေန႔၏ ေနအ႐ုဏ္တက္ခ်ိန္ျဖစ္ သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ဘုရားဘ၀တြင္ အက်င္႔ သုံးပိုင္း႐ွိခဲ႔သည္-

(၁) ကပိလ၀တ္ ထီးနန္းစည္းစိမ္၌ အသက္၂၉ႏွစ္ထိေနထိုင္ေသာကာလ တစ္ပိုင္း၊ (ယင္းကို ကာမသုခလိကာႏုေယာဂ ဟုဆိုရသည္)။

(၂) ႐ူပစ်ာန္၊ အ႐ူပစ်ာန္ ၆ႏွစ္ၾကာ က်င္႔ႀကံေသာကာလ တစ္ပိုင္း၊(ယင္းကို အတၱ ကိလမထာႏုေယာဂဟု ဆိုရသည္)။

(၃) ဘုရားျဖစ္၍ တရားျဖင္႔ ၄၅ႏွစ္ၾကာ ေနေသာကာလတစ္ပိုင္း ျဖစ္သည္။



ဗုဒၶဘုရားသည္ ဘုရားမျဖစ္မီ ထီးနန္း၌ေနရာတြင္ သမုတိသစၥာတရား၌ မိမိကိုယ္ မိမိမပိုင္မႈ၊ လြတ္ေျမာက္ျခင္းမ႐ွိမႈတို႔ကို ၿငီးေငြ႕ရာမွ ပရမတၳသစၥာကို ေျပာင္းလဲ က်င္႔သုံးခဲ႔သည္။ တဖန္ ပရမတၳသစၥာ၌လည္း မိမိကိုယ္မိမိ မပိုင္မႈကို ထပ္မံသိျပန္ ၍၊ စြန္႔ရျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ စိတ္ဆိုးစိတ္ဆာမ႐ွိေအာင္ သတိျဖင္႔ က်င္႔သုံးေနထိုင္ ရာမွ အရိယသစၥာကိုေတြ႕ျမင္ၿပီး၊ မိမိကိုယ္မိမိ ပိုင္စိုးသည့္ သမၼာသမၺဳဒၶဘုရား အျဖစ္ ရေလသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ဗုဒၶဘုရားသည္ ေလာကမွလြတ္ေျမာက္ေရး တရား အျဖစ္ သမၼာ တစ္လုံးကို သိျမင္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ဘုရားကို တရားက ေမြးဖြားျခင္းျဖစ္သည္။



တရားေဟာျခင္း

သိဒၶတၳကုမာရကို သမၼာသမၺဳဒၶဘုရားအျဖစ္ကို ေရာက္ေစေသာ အရိယသစၥာတရား မွာလူသည္ ေကာင္းတာလုပ္လ်င္ ေကာင္းသူျဖစ္၍၊ မေကာင္းတာ လုပ္ပါက မေကာင္းသူျဖစ္သည္ ဟူေသာအခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ ဤတရားသည္ ႐ိုးစင္းလွ သည္။ လူတိုင္းသိသည္ ဟုထင္ရဖြယ္႐ွိသည္။ သို႔ေသာ္ ဆင္းရဲႏွင္႔ခ်မ္းသာျဖစ္မႈ မ်ားဆိုင္ရာတြင္ မ႐ိုးသားေသာ အျမင္မ်ားသည္ လူတို႔၌ လက္ဦးစြဲေရာက္ေနသျဖင္႔ ဤ႐ိုးစင္းေသာ တရားကိုမျမင္ႏိုင္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ မိမိ၏ ဆင္းရဲႏွင္႔ခ်မ္းသာ ကိုတန္းခိုး႐ွင္က ျဖစ္ေစ၊ နကၡတ္တာရာကျဖစ္ေစ၊ ဓာတ္ကျဖစ္ေစ၊ နတ္ကျဖစ္ေစ၊ လူမျဖစ္မီေ႐ွးကံကျဖစ္ေစ၊ ျပဳလုပ္သည္ ဟု ခံယူၾကသည့္ အျမင္မ်ားျဖစ္သည္။ ဤအျမင္မ်ားသည္ မ႐ိုးသားေသာ အျမင္မ်ားျဖစ္၍ အမွန္မျမင္ရန္ဖုံးကြယ္ထား သည္။ ဤအျမင္မ်ားကို ခံယူထားၾကသူတို႔သည္ ကိုယ္ျပဳသမွ်ကိုယ္ခံရ၊ စံရသည္ -ဟူေသာ ဘုရား၏တရားကို အျပင္းအထန္ ျငင္းဆန္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ဘုရား သည္ သိႏိုင္သူအခ်ိဳ႕ကိုသာ ေ႐ြးခ်ယ္ေဟာေျပာခဲ႔သည္။ ဘုရား၏ စား၀တ္ေန ေရးမွာ အစားအတြက္ ဆြမ္းခံစားသည္။ ဆြမ္းခံျခင္းဟူသည္ ထမင္းေတာင္းျခင္း မဟုတ္။ ထမင္းေပးျခင္းကို လက္ခံျခင္းသာျဖစ္သည္။ အ၀တ္အတြက္ ပိုင္႐ွင္မဲ႔အ ၀တ္မ်ားကို ႐ွာေဖြ၀တ္သည္။ အေနအတြက္ သစ္ပင္၊ ေတာင္ေခါင္း၊ သူတပါးလွဴ ေသာ ဇရပ္၊ ေက်ာင္းတို႔၌ေနသည္။ ဘုရားသည္ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ သီးျခား အားထုတ္၍ အလုပ္မလုပ္။ တရားဓမၼ ေဟာေျပာျပသမႈကို ျပဳႏိုင္ရန္အတြက္သာ စား၀တ္ေနမႈကိုမွီ၀ဲသည္။ ေလာကလူသားမ်ားကား အလုပ္လုပ္ဖို႔ စားျခင္းမဟုတ္၊ စားဖို႔အလုပ္လုပ္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ဘုရားသည္ တရားထိုးထြင္းသိျမင္ၿပီး ႏွစ္လ တရားမေဟာဘဲ တရားကိုသာ အဖန္ဖန္ ျပန္လည္သုံးသပ္ကာေနသည္။ ဘုရားျဖစ္ ၍ႏွစ္လတိတိအၾကာ ၀ါဆိုလျပည့္ေန႔၌ မိဂဒါေတာ(မိဂဒါ၀ုန္)၌ တရားနာသူငါးဦး အဖြဲ႕ကို ပထမဆုံး တရားေဟာသည္။ ပဥၥ၀ဂၢီဟု အသိမ်ားၾကသည္။ တရားေဟာ ၾကားရာ၌ တရား႐ွာသူမ်ား ေ႐ွာင္ရမည့္ တရားအႏၲရာယ္ႏွစ္ပါးႏွင္႔ အရိယသစၥာ ေလးပါး တရားျပခ်က္၊ တရားစက္လည္ပုံမ်ားျဖစ္သည္။ ထိုတရားကို (ဓမၼစၾကာ တရားေတာ္) ဟု ယေန႔သိၾကသည္။ ဓမၼစၾကာတရားေတာ္သည္ ဘုရားရွင္္ တရားရ ပုံ(ဗုဒၶ၀င္)ကို ျပန္လည္ေျပာျပေသာတရား ျဖစ္သည္။ ဘုရားရွင္ေဟာေသာတရားမွာ သိဒၶတၳကုမာရကို သမၼာသမၺဳဒၶ စင္စစ္ျဖစ္ေစေသာ (ပဋိစၥသမုပၸါဒ္တရား)ျဖစ္သည္။ ထိုတရားကိုအေျခခံ၍ အရိယသစၥာေလးပါးတရားကိုေဟာျခင္းျဖစ္သည္။



ေလာကလြတ္ေျမာက္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တရားေဟာေစလႊတ္ျခင္း

ဓမၼစၾကာတရားေဒသနာသည္ ဘုရားရွင္၏ ၄၅ႏွစ္တာကာလအတြင္း ေဟာၾကား ေသာ တရားအားလုံး၏ အုတ္ျမစ္တရားလည္း ျဖစ္သည္။ ပထမေန႔၌ တရားနာ သူငါးဦးအဖြဲ႕မွ တစ္ဦးသာ ဘုရားတရားကို နားလည္ခဲ႔သည္။ ထိုေန႔မွာပင္ ထိုတရား သိသူသည္ ဘုရားထံ တပည့္သံဃာအျဖစ္ခြင္႔ပန္ ၀င္ေရာက္ခဲ႔သည္။ ေနာက္တစ္ ရက္စီ၌ တစ္ဦးစီ တရားရၿပီး သံဃာ၀င္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင္႔ ၀ါတြင္းသုံးလ ကာလ တရားေဟာခဲ႔ရာသီတင္းကြၽတ္တြင္ သံဃာဦးေရေျခာက္ဆယ္ ရ႐ွိလာ သည္။ ဘုရားရွင္သည္ ဤသံဃာ၀င္မ်ားကို လူအမ်ားအတြက္ အက်ိဳးစီးပြားျဖစ္ေစ ရန္(ဗဟုဇန ဟိတာယ)၊ လူအမ်ားအတြက္ ခ်မ္းသာသုခရေစရန္(ဗဟုဇန သုခါယ)၊ ေလာကႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္း႐ွင္သန္ေစရန္(ေလာကာႏုကမၸါယ)- ဟူေသာ တရားရည္မွန္း ခ်က္မ်ားခ်ေပးၿပီး၊ တရားေဟာရန္အတြက္ တစ္ခရီးလ်င္ ႏွစ္ပါးမသြားဘဲ တစ္ပါး က်စီသြားၾက ဟုမိန္႔ၾကား ေစလႊတ္ခဲ႔သည္။



သံဃာ႔အဖြဲ႕၀င္မ်ား

ဘုရားရွင္သည္ တပည့္အဖြဲ႕၀င္ သံဃာကို ဘုရားျဖစ္ၿပီး ႏွစ္လအၾကာတြင္ စတင္ထူ ေထာင္ခဲ႔သည္။ ပထမဆုံး သံဃာအဖြဲ႕၀င္မွာ ပဥၥ၀ဂၢီဟူေသာ ငါးဦးအဖြဲ႕မွ “အ႐ွင္ ေကာ႑ည”ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆုံးအဖြဲ႕၀င္မွာပါ၀ါျပည္ မလႅာမင္းတို႔၏ အင္ၾကင္း ဥယ်ာဥ္၌ ဘုရားလြန္ခါနီး သံဃအဖြဲ႕၀င္အျဖစ္ ခြင္႔ပန္ခဲ႔ေသာ “အ႐ွင္သုဘဒၵ”ျဖစ္ သည္။ ဘုရားသည္ တပည့္အဖြဲ႕၀င္ သံဃာကို လက္ခံထားေသာ္လည္း ပုရိမေဗာဓိ ေခၚေသာ ပထမႏွစ္၂၀တြင္ သံဃာ၀င္စည္းကမ္းဟူ၍ သတ္မွတ္မထားဘဲ တရား ႏွင္႔သာ ေနေစခဲ႔သည္။ သံဃာ၀င္မ်ားကို လျပည့္၊ လကြယ္ေန႔တိုင္း ၁၅ရက္တစ္ ႀကိမ္ ဥပုသ္ျပဳေစကာ ၾသ၀ါဒေပး၍ စစ္ေဆးခဲ႔သည္။ ၾသ၀ါဒ-ဟူသည္ကား ခံႏိုင္ရည္႐ွိျခင္း၊ ခံစားမႈေနာက္ မလိုက္ျခင္း၊ အခြင္႔လႊတ္ျခင္း၊ မေကာင္းမႈမျပဳျခင္း၊ ေကာင္းမႈျပည့္စုံေအာင္ေနျခင္း၊ စိတ္ျဖဴစင္ေအာင္ေနျခင္း၊ ဤသည္တို႔ကား ဘုရား တို႔၏အဆုံးအမပင္တည္း ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။ ယင္းကို “ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္”ဟု ေခၚၾကသည္။ ဥပုသ္ျပဳျခင္း- ဆိုသည္မွာ-ဘုရားထံ ဆည္းကပ္မႈျပဳ၍ စစ္ေဆးခံျခင္း ျဖစ္သည္။ စစ္ေဆးခံပုံမွာ ဘုရားေပးေသာ ၾသ၀ါဒအတိုင္း မိမိ-႐ွိ၊ မ႐ွိႏွင္႔မ႐ွိလ်င္ ႐ွိေအာင္ေနထိုင္ပါမည္ဟု ဖြင္႔ဟ၀န္ခံ၍၊ ၀န္ခံရန္ မ႐ွိပါက ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းျဖစ္ပါ သည္။ ဘုရားသည္ ႏွစ္ေပါင္း၂၀ၾကာေအာင္ ဤၾသ၀ါဒကို ေပးေနခဲ႔သည္။ ႏွစ္ကာလ ႐ွည္လာေသာအခါ သံဃာလိုက္နာေသာတရား ေကာင္းမြန္ေသာေၾကာင္႔ လူအမ်ားက အားထားၾကည္ညိဳလာၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔သံဃာသည္ ပစၥည္းေလးပါး ခ်မ္းသာလာ၍ ဂုဏ္ျပဳခ်ီးမြမ္းမႈ မ်ားစြာခံရသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ လိုေသာ၊ ဂုဏ္ျပဳမႈ ခ်ီးမြမ္းမႈ ခံယူလိုေသာအေခ်ာင္သမားမ်ား သံဃာ႔ေဘာင္သို႔၀င္ လာၾကသည္။ ထိုသူတို႔သည္ တရားကို မသိၾက၊ သိရန္လည္း အားမထုတ္ၾက။ လာဘ္မ်ား၍ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာရရန္၊ ေက်ာ္ေစာရန္၊ အခ်ီးမြမ္းအပူေဇာ္ခံရန္(လာဘ၊ သကၠာရ၊ သိေလာက)ကိုသာ ႀကိဳးစားလာၾကသျဖင္႔ သံဃာသည္ ဂုဏ္ညႈိးလာ သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ဘုရားသည္ ထိုအေၾကာင္းကိုသိ၍ သံဃာ၀င္အသက္ႏွစ္(၂၀) အၾကာတြင္ “သံဃာ႔၀ိနည္း”-ဟူေသာ သံဃာ၀င္မ်ား လိုက္နာရမည့္စည္းကမ္းကို စတင္ထုတ္ျပန္ ပညတ္ခဲ႔သည္။ ထို႔ျပင္ အမႈမျဖစ္ေပၚဘဲ ႀကိဳတင္၍စည္းကမ္းျပဳ ျခင္း (၀ါ) ၀ိနည္းပညတ္ျခင္း မျပဳခဲ႔၊ ေပၚေသာအမႈအေလ်ာက္ ၀ိနည္းကို ပညတ္ခဲ႔သည္၊ စည္းကမ္းျပဳခဲ႔သည္။



ဘုရားမေဟာေသာတရား

ဘုရားရွင္သည္ ဘုရားျဖစ္သည္မွ လြန္သည့္အခ်ိန္ထိ ၄၅ႏွစ္တာကာလ၌ သံဃာ ၀င္မ်ားႏွင္႔ ဆည္းကပ္သူ လူအမ်ားကို တရားေဟာခဲ႔သည္။ တရားမ်ား ေဟာၾကားရာ တြင္ ဘုရားသည္ လူ၊ လူ႔အသက္ႏွင္႔ လူမ႐ွိသည့္အရာမ်ားကို ျပတ္ျပတ္သားသား ျငင္းဆိုေဟာေျပာခဲ႔သည္။ လူမ်ား(ေလာက)ၿမဲသလား၊ မၿမဲသလား၊ လူမ်ား (ေလာက) အဆုံး႐ွိသလား၊ မ႐ွိသလား ျပႆနာ၊ ေသၿပီးေနာက္ ျဖစ္သလား၊ မျဖစ္သလား၊ တစ္ခ်ိဳ႕ျဖစ္၍ တစ္ခ်ိဳ႕မျဖစ္သလား၊ ျဖစ္လည္းမဟုတ္၊ မျဖစ္လည္းမဟုတ္သ လား ျပႆနာ၊ လူႏွင္႔အသက္ တူသလား၊ မတူသလား ျပႆနာ၊ ဤျပႆနာ (၁၀)ခ်က္ ျဖစ္သည္။ ဤျပႆနာ(၁၀)ခ်က္သည္ လူ႔ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ အရိယသစၥာတရား ႏွင္႔မဆိုင္ဘဲ၊ အျမင္ေမွာက္မွား စိတၱဇပြားေစသည့္ ျပႆနာမ်ား ျဖစ္ေစသည့္ တရားမ်ားသာ ျဖစ္သည္ဟု ဘုရား႐ွင္႐ွင္းျပခဲ႔သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ဘုရားေဟာေသာ တရားမ်ားသည္ လူ၏အရည္အေသြးျခင္းရာကို ေဖာ္ျပေနေသာ၊ လူ၏ဂုဏ္ရည္မ်ား ျဖစ္ေသာ လူ၏ ျပဳမူလႈပ္႐ွားမႈကံမ်ား၏ျဖစ္ရာ၊ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင္႔ ၿငိမ္းရာ၊ ၿငိမ္းေၾကာင္း ဟူေသာ အခ်က္ေလးခ်က္သာ ျဖစ္သည္။ ယင္းကို “အရိယသစၥာေလးပါး” ဟု သိၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ဘုရာ႔တပည့္သာ၀ကမ်ားက အရိယသစၥာေလးပါးမွ လြတ္ ေသာ ဘုရားတရားဟူသည္ မ႐ွိ(စတုသစၥ ၀ိနိမုေတၱာဓေမၼာနာမ နတၳိ) ဟုမွတ္တမ္း ျပဳခဲ႔ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဘုရာရွင္သည္ သက္ေတာ္႐ွစ္ဆယ္၌ ၀မ္းေလ်ာေရာဂါျဖင္႔ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူသည္။ ပါ၀ါျပည္ မလႅာမင္းတို႔ အင္ၾကင္းဥယ်ာဥ္႐ွိ ေညာင္ေစာင္း ၌လဲေလ်ာင္းရင္း ဘုရားရွင္သည္ ပရိနိဗၺာန္ မျပဳမူမီ ေနာက္ဆုံးနာရီအနီးတိုင္ ေနာက္ဆုံးသာ၀ကျဖစ္ေသာ သုဘဒၵပရိဗိုဇ္ကို တရားေဟာေတာ္မူသည္ထိ လုံ႔လ၊ ၀ီရိယႀကီးမားစြာျဖင္႔ တရားကိုအေလးထားေတာ္မူခဲ႔သည္။ သုဘဒၵပရိဗိုဇ္ကို တရား ေဟာရာတြင္- “ငါဘုရား၏ အဆုံးအမသာသနာ၌သာ မဂၢင္႐ွစ္ပါးအက်င္႔ျမတ္တရား ႐ွိသည္၊ ထိုအက်င္႔ျမတ္ကို လိုက္နာက်င္႔ၾကံေနသမွ် ကာလပတ္လုံးလူ ေလာကတြင္ ရဟႏၲာမဆိတ္သုဥ္းေၾကာင္း” ေဟာခဲ႔သည္။



ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္္မူျခင္း

သုဘဒၵပရိဗိုဇ္ကို တရားေဟာအၿပီး ဘုရားရွင္သည္ေညာင္ေစာင္းထက္၌ ေလ်ာင္းလ်က္ပင္ တပည့္သံဃာ၀င္မ်ားအား မိမိအေပၚ၌ အျပစ္ျမင္လ်င္ ေျပာၾကရန္၊ တရား၌ ယုံမွား႐ွိလ်င္ ေမးၾကရန္ အခြင္႔ေပးရာ တပည့္သံဃာ၀င္တစ္ဦး တစ္ေယာက္ကမွ် ဘုရားအေပၚ အျပစ္စိုးစဥ္းမွ် မျမင္ၾကေၾကာင္း၊ တရား၌ ယုံမွား သကၤာ မ႐ွိၾကေၾကာင္း ျပန္ေလွ်ာက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ဘုရားသည္ မွတ္သားဖြယ္ စကားေလးခြန္းေျပာခဲ႔သည္။

(၁) ဘုရားကို ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ပန္း၊ ဆီမီး၊ ေရခ်မ္း အစ႐ွိေသာ အာမိသပူဇာျဖင္႔ ပူေဇာ္သကၠာရ ျပဳျခင္းထက္ တရားကို ျမတ္ႏိုးမႈကသာလြန္ေကာင္းမြန္ေၾကာင္း၊

(၂) ေျပာဆိုဆုံးမ၍ မရသူအား ေကာင္းမေကာင္း လမ္းညႊန္ဆုံးမမႈ မျပဳေတာ႔ဘဲ လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားျခင္း ျဗဟၼဒဏ္ ထားရန္၊

(၃) ဘုရားအစား တရားႏွင္႔၀ိနည္းကို ဆရာအျဖစ္ ကိုးကြယ္ရန္၊

(၄) ၀ိနည္းအငယ္မ်ားကို ျပင္ဆင္ခြင္႔အာဏာကို သံဃာ႔ထံ ေပးအပ္ေၾကာင္း တို႔ ျဖစ္သည္။ (မွတ္သားသင့္ပါသည္)။

ဘုရားလြန္ၿပီးေနာက္ ႐ုပ္ၾကြင္းကို ရက္အနည္းငယ္ထားၿပီး၊ မီးသၿဂႋဳဟ္သည္။ မီးသၿဂႋဳဟ္ေသာအခါ မီး႐ွိန္ျပင္းခိုက္ အားလုံးျပာမက်မီေရျဖင္႔ၿငႇိမ္းေသာေၾကာင္႔ အ႐ိုးဓာတ္အခ်ိဳ႕ ပကတိအတိုင္းၾကြင္း၍၊ အမ်ားအားျဖင္႔ အလုံးအခဲမ်ားအျဖစ္ၾကြင္း သည္။ ဤဓာတ္ၾကြင္းမ်ားကို ပါဠိလို “အ၀ေသသရီရ”၊ ျမန္မာလို ကိုယ္ၾကြင္းမ်ားဟု ေခၚသည္။ ယေန႔ ဓာတ္ေတာ္မ်ားဟု ေခၚၾကသည္။ ဓာတ္ေတာ္ဟူသည္မွာ ဘုရား၏ဓာတ္ေလးပါးျဖစ္၍ ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုကိုယ္ၾကြင္း ဓာတ္ေတာ္မ်ားသည္ ယေန႔ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား၏ ကိုးကြယ္ပူေဇာ္စရာမ်ားအျဖစ္ တည္႐ွိေနသည္။ ဓာတ္ေတာ္မ်ားႏွင္႔အျခားေသာ ဘုရားအသုံးအေဆာင္ ပစၥည္းအၾကြင္းအက်န္မ်ား ကို ေစတီ၊ ပုထိုးအျဖစ္ ဘုရားအထိမ္းအမွတ္မ်ား စိုက္ထူကိုးကြယ္ၾကသည္။ ဘုရား ႐ုပ္ထုမ်ားကိုလည္း ထုလုပ္ကိုးကြယ္ၾကသည္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားသည္ ဘုရား အထိမ္းအမွတ္ႏွင္႔ ႐ုပ္တုမ်ား၊ ဓာတ္ေတာ္မ်ား အနီးအပါးသို႔ေရာက္လ်င္ ဦးညႊတ္ ႐ိုေသဂါရ၀ျပဳ (ရွိခိုး) ၾကရသည္။ ထုိသုိ႔ ရွိခိုးပူေဇာ္ရာတြင္ ဘုရားရွင္ သက္ရွိထင္ ရွားရွိသကဲ့သို႔အာရံုျပဳ၍ ပူေဇာ္ၾကရပါမည္။ ဘုရာရွင္အား ရွိခိုးပူေဇာ္ျခင္းထက္ ဘုရားရွင္ေဟာၾကားခဲ့ေသာ တရားမ်ားအတုိင္း က်င့္ၾကံေနထုိင္သြားရန္မွာ ပို၍ပင္ အေရးႀကီးပါသည္။ တရားသိလာလွ်င္ ဘုရားကို ပို၍ပင္ယံုၾကည္မႈ၊ ဘုရားရွင္၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတာ္မ်ားကို ပို၍သိတက္လာမႈ မ်ားျဖစ္လာပါလိမ့္မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္စာဖတ္သူမ်ားသည္လည္း မိမိတုိ႔သိေနၾကေတာ့ တရားေတာ္မ်ားအတိုင္း သတိရွိကာ ႀကိဳးစားက်င့္ၾကံအားထုတ္ၾကပါ ရန္အေရးႀကီးပါသည္။



အဆင္းသာရွိ၍ အနံ႔မရွိေသာ တင့္တယ္လွပေသာ(ေပါက္ပန္းပြင့္စေသာ)ပန္းသည္ ပန္ဆင္သူ အားလံုး အားအနံ႔တည္းဟူေသာ အက်ိဳးကိုမေဆာင္ႏိုင္သကဲ့သို႔ ေကာင္းစြာေဟာၾကားေတာ္ မူအပ္ေသာ (ပိဋကတ္)တရားေတာ္သည္ မလုိုက္နာ မက်င့္ၾကံသူအား အက်ိဳးကိုမေဆာင္ႏိုင္။

(ဓမၼပဒ)



ထို႔ေၾကာင့္ ေအာက္တြင္ေရးသားထားပါေသာ မဂၢင္ရွစ္ပါးတရားေတာ္သည္ စာဖတ္သူတို႔ လိုက္နာက်င့္ၾကံရန္ တစ္ခုတည္းေသာ လမ္းစဥ္ပင္ျဖစ္ပါေတာ့သည္။



စိရံတိ႒တု သဒၶေမၼာ

သဒၶေမၼာ- ေမြးေသလြတ္ေသာသူေတာ္ေကာင္းတရားသည္၊

စိရံ- ၾကာျမင့္စြာေသာ ကာလပတ္လံုး၊

တိ႒တု- တည္ပါေစသတည္း။

အျပည့္အစံုဖတ္ရန္

ဘုရားအၾကိဳက္ဆုံးပူေဇာ္နည္း

ျမတ္စြာဘုရားကို အျခားလွဴဖြယ္ပစၥည္းေတြနွင့္ ပူေဇာ္တာထက္ အခုလို ေယာဂီတို႔ တစ္ရွဴ တစ္ရိႈက္ တရားနွင့္ ပူေဇာ္တာက ပိုမြန္ျမတ္တယ္။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ - ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံခါနီး လူေတြ၊ နတ္ေတြ၊ ျဗဟၼာေတြက အတီးအမႈတ္ ေတြနဲ႔သီဆိုျပီး ပန္းနံ႔သာအေမႊးအၾကိဳင္ေတြနွင့္ လိုေလေသးမရိွ အခါမဲ့ပန္းေတြလဲ ပြင့္လို႔ ၊ သက္ရိွသက္မဲ့ ေတြကေတာင္ ပူေဇာ္ၾကတာ။ ဒီလိုပူေဇာ္တာေတြၾကည့္ျပီး ျမတ္စြာဘုရားက အရွင္အာနႏၵာကို ေနာက္ဆုံးမွာသြားတာက ခ်စ္သား အာနႏၵာ…… ‘ ဒီလိုပစၥည္း၀တၳဳေတြနဲ႔ ပူေဇာ္တာ ငါဘုရားကို ရိုေသေလးစားရာမေရာက္ဘူး ၊ ျမတ္နိုးေကာ္ေရာ္ ရာလဲ မေရာက္ဘူး၊ ရဟန္းျဖစ္ေစ၊ လူျဖစ္ေစ တရားနွလုံးသြင္း ရႈမွတ္ျပီး ပူေဇာ္တာကမွ အေကာင္းဆုံး ပူေဇာ္ ရာေရာက္တယ္ ’ လို႔ ေဟာထားခဲ့တာ။
ယခု ေယာဂီတို႔ ဘုရားၾကိဳက္တဲ့ ပူေဇာ္နည္းနွင့္ ပူေဇာ္ေနၾကျပီ။

ေမာင္းေထာင္ေျမဇင္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး

အျပည့္အစံုဖတ္ရန္

ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ေန႔စဥ္ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူေသာပုဗၺကိစၥ ( ၅ ) မ်ဳိး

“ဗုေဒၶါ ေလာေက သမုပၸေႏၷာ၊ ဟိတာယ သဗၺပါဏိနံ။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သတၱ၀ါအားလံုး အက်ိဳးစီးပြားမ်ားေစရန္ ပြင့္ထြန္း ေပၚေပါက္ေတာ္မူလာရသည္”

မိမိတစ္ဦးတည္းအက်ိဳးအတြက္ ဆုိရပါမူ ဘုရားရွင္သည္ ဖလသမာပတ္၀င္စား၍ ခ်မ္းသာစြာ ေနေတာ္မူႏုိင္ေသာ္လည္း ေနေတာ္မမူအား သတၱ၀ါမ်ားအတြက္ မေနမနား ၾကိဳးစားေတာ္မူသည္။ ဘုရားရွင္၏ ေန႕စဥ္ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူျမဲျဖစ္ေသာ လုပ္ငန္းစဥ္ (ဗုဒၶကိစၥငါးပါး)ကို ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ပင္ သတၱ၀ါမ်ားအေပၚ ထားေတာ္မူေသာ မဟာကရုဏာေတာ္ကို အလြယ္တကူပင္ ေတြ႕ျမင္ရမည္ျဖစ္၏။
တစ္ေန႕တာအခ်ိန္ကို ငါးပိုင္းပိုင္း၍ သူ႕အခ်ိန္ႏွင့္သူ မလစ္လပ္ေစရေအာင္ ေန႕စဥ္ႏွင့္အမွ် ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူသည္။ နံနက္ခင္း လုပ္ငန္း၊ ဆြမ္းစားျပီးခ်ိန္ လုပ္ငန္း၊ ညဥ္႕ဦးယံ လုပ္ငန္း၊ သန္ေခါင္ယံ လုပ္ငန္း၊ မုိးေသာက္ယံ လုပ္ငန္းဟူ၍ တစ္ေန႕တာ ေဆာင္ရြက္ဖြယ္ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို ငါးပိုင္း ပိုင္း၍ ေန႕စဥ္ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူသည္။

(က) ပုေရဘတၱကိစၥ = နံနက္ခင္း လုပ္ငန္းစဥ္
ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ အရုဏ္တက္ခ်ိန္ ေစာေစာ အိပ္ရာမွ ထေတာ္မူ၍ မ်က္ႏွာသစ္ျခင္း၊ ကိုယ္လက္သုတ္သင္ျခင္းကို ျပဳေတာ္မူသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဂႏၶကုဋီတုိက္ခန္းသို႔ ျပန္လည္၀င္ေတာ္မူျပီး သမာပတ္၀င္စားကာ ခဏမွ် ခ်မ္းသာစြာေနေတာ္မူသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ဆြမ္းခံခ်ိန္ေရာက္ေသာအခါ သကၤန္းေတာ္ကို ရုံေတာ္မူျပီး တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးတည္း၊ တစ္ခါတရံ သံဃာေတာ္မ်ား ျခံရံလ်က္ ဆြမ္းခံၾကြေတာ္မူသည္။ ထုိသိုိ႔ ၾကြေတာ္မူေသာအခါ၌လည္း တစ္ခါတရံ တန္ခိုးအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ဖန္ဆင္း၍လည္းေကာင္း၊ တစ္ခါတရံ ပကတိသဘာ၀အတုိင္းလည္းေကာင္း ၾကြေတာ္မူသည္။

ျမတ္စြာဘုရားၾကြေတာ္မူေလရာတုိင္း ပါရမီေတာ္ေၾကာင့္ ခလုတ္တံသင္း ဆူးေျငွာင့္ ေႏွာက္ယွက္ျခင္းမရွိ၊ ကမူခ်ိဳင့္၀ွမ္း နိမ့္ျမင့္မညီျဖစ္ေနေသာ လမ္းမ်ားလည္း အလိုလို ေခ်ာေမြ႕ ေျပျပစ္၍သြားၾက၏။ ဒကာဒကာမတုိ႔လည္း ပန္းနံ႕သာလက္စြဲကာ ဘုရားရွင္ကို ဖူးေျမာ္ရန္ စုေ၀းေရာက္လာၾကကုန္၏။ မိမိတုိ႔ တက္ႏုိင္သေလာက္ သံဃာေတာ္ဆယ္ပါး၊ အပါးႏွစ္ဆယ္၊ အပါးတစ္ရာ စသည္ ေတာင္းယူ ပင့္ေဆာင္ၾကကုန္လ်က္ ျမတ္စြာဘုရား၏ သပိတ္ေတာ္ကို ယူေဆာင္ကာ ေနရာေတာ္ခင္း၍ ရုိေသစြာ ဆြမ္းလုပ္ေကြ်းၾကကုန္၏။ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးျပီးေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ဒကာ၊ ဒကာမတုိ႔၏ စရုိက္ ဓာတ္ခံကို ဆင္ျခင္ေတာ္မူလ်က္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ အႏုေမာဒနာတရားကို ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။

ထုိ႕ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေက်ာင္းေတာ္သို႔ ျပန္ၾကြေတာ္မူ၏။ ပန္းနံ႕သာတုိ႔ျဖင့္ ထံုမြမ္းထားေသာ စုေ၀းရာမ႑ပ္ ေနရာေတာ္၌ ထုိင္ေနေတာ္မူ၍ ဆြမ္းစားရာမွ ျပန္လာၾကေသာ ရဟန္းေတာ္တုိ႔ကို ေစာင့္လ်က္ေနေတာ္မူ၏။ ထုိ႔ေနာက္ သံဃာေတာ္မ်ား စံုလင္ေသာအခါ ဂႏၶကုဋီေက်ာင္းေဆာင္ဘက္သို႔ ၾကြေတာ္မူေလသည္။ ဤကား ေန႕စဥ္နံနက္တုိင္း ျပဳလုပ္ေလ့ရွိေသာ နံနက္ခင္း လုပ္ငန္းစဥ္ျဖစ္ေပသည္။

(ခ) ပစၦာဘတၱကိစၥ = ေန႕လယ္ လုပ္ငန္းစဥ္
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးျခင္းကိစၥ ျပီးဆံုးသည့္ေနာက္ တစ္ေန႕တာ ေဆာင္ရြက္ျမဲ လုပ္ငန္းမ်ားကို ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူ၏။ ဂႏၶကုဋီေက်ာင္းေတာ္အနီး အသင့္ခင္းထားေသာ ေနရာေတာ္၌ ထုိင္ေတာ္မူျပီးေနာက္ ေျခေဆးအင္းပ်ဥ္၌ ရပ္ေတာ္မူလ်က္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ဒုလႅဘတရား ငါးပါးကို ေန႕စဥ္ပင္ ေဟာၾကားသတိေပးေတာ္မူျမဲျဖစ္သည္။

“အပၸမာေဒန ဘိကၡ၀ သမၸာေဒထ = ရဟန္းတုိ႔ မေမ့ေလ်ာ့ေသာ သတိတရားႏွင့္ ျပည့္စံုၾကပေစ။

၁။ ဗုဒၶဳပၸါေဒါ ဒုလႅေဘာ ေလာကသၼိ ံ = ရဟန္းတုိ႔ - ေလာက၌ ဘုရားရွင္ ပြင့္ထြန္းေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ေပၚခဲ၏။

၂။ မႏုႆတၱိပဋိလာေဘာ ဒုလႅေဘာ = လူအျဖစ္ရျခင္းသည္ ခက္ခဲ၏။ (လူအျဖစ္ ရခဲ၏)။

၃။ သဒၶါသမၸတၱိ ဒုလႅဘာ = (ရတနာသံုးပါးႏွင့္ကံ ကံ၏အက်ိဳးကို ယံုၾကည္မူ) သဒၶါတရားႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္းသည္ ခက္ခဲ၏။ (သဒၶါႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္းကို ရခဲ၏)။

၄။ ပဗၺဇၨာ ဒုလႅဘာ = ရဟန္းအျဖစ္ကို ရခဲ၏။

၅။ သဒၶမၼႆ၀နံ ဒုလႅဘံ = သူေတာ္ေကာင္းတရား ၾကားနာရဖုိ႔ ခက္ခဲ၏”။

ဒုလႅဘတရား ေဟာၾကား သတိေပးျပီးလွ်င္ ကမၼ႒ာန္း ေမးေလွ်ာက္ေသာ ရဟန္းတုိ႔အား သင့္ေလ်ာ္ေသာ ကမၼ႒ာန္းကို ေပးေတာ္မူသည္။ ကမၼ႒ာန္းသင္ယူျပီးေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ား မိမိတုိ႔ႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္ ဆိတ္ျငိမ္ရာသို႔ အသီးသီး ၾကြေရာက္၍ ကမၼ႒ာန္းဘာ၀နာ တရား ပြားမ်ား အားထုတ္ၾကေလသည္။

ကမၼ႒ာန္းေပးျပီးေနာက္ ဂႏၶကုဋီေက်ာင္းေတာ္သို႔ ၀င္ေတာ္မူကာ အလုိေတာ္ရွိလွ်င္ တစ္မုဟုတ္ခန္႕ ေလ်ာင္းေတာ္မူသည္။ ေလ်ာင္းရာမွ ထေတာ္မူျပီးလွ်င္ တစ္ေလာကလံုးကို ျခံဳ၍ ေခ်ခြ်တ္ထုိက္ေသာ သတၱ၀ါေ၀ေနယ်မ်ား ရွိ-မရွိ အျမဲ ရူၾကည့္ေတာ္မူေလသည္။

ျမတ္စြာဘုရား သီတင္းသံုးရာေဒသရွိ ဒကာ ဒကာမတုိ႔သည္ ညေနခ်မ္းကာလေရာက္လွ်င္ အေဖ်ာ္ယမကာ၊ ပန္းနံ႕သာ စသည္ယူေဆာင္လ်က္ တရားနာယူရန္ ေက်ာင္းေတာ္သို႔ ေရာက္လာစည္းေ၀းၾကသည္။ ထုိအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ထုိတရားမ႑ပ္ရွိ ေနရာေတာ္၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူလ်က္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ တရားကို ေဟာၾကားေတာ္မူေလသည္။ ညေနေစာင္းအခ်ိန္ေလာက္တြင္ တရားပြဲျပီးဆံုး၍ ပရိသတ္တုိ႔ ေက်ာင္းေတာ္မွ ျပန္ၾကေလသည္။

(ဂ) ပုရိမယာမကိစၥ = ညဥ္႕ဦးယံ လုပ္ငန္းစဥ္
ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ တစ္ေန႕တာ ေဆာင္ရြက္ဖြယ္လုပ္ငန္းမ်ား ျပဳလုပ္ျပီးေနာက္ ေရခ်ိဳးေတာ္မူလုိလွ်င္ ေရခ်ိဳးအိမ္သို႔ ၀င္ေတာ္မူကာ ေရသပၸါယ္ေတာ္မူသည္။ အလုပ္အေကြ်းရဟန္း ကလည္း ဘုရားရွင္ ေနရာေတာ္ကို ဂႏၶကုဋီပရိ၀ုဏ္အတြင္း၌ ခင္းထားရေလရာ ေရသံုးသပ္ေတာ္မူျပီးလွ်င္ ထုိနရာေတာ္သို႔ၾကြကာ ႏွစ္ထပ္သကၤန္းကို ၀တ္၊ ခါးပန္းၾကိဳးကို ဖြဲ႕ခ်ည္ျပီးလွ်င္ ကိုယ္ရုံလက္ကန္ေတာ့ ထိုးေတာ္မူလ်က္ တစ္မုဟုတ္ခန္႕ တစ္ပါးတည္း ကိန္းေအာင္း စံေနေတာ္မူေလသည္။

ခဏၾကာလွ်င္ ထိုထုိအရပ္မွ ရဟန္းေတာ္မ်ား လာေရာက္ ဆည္းကပ္ၾကကုန္၏။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ညဥ္႕ဦးယံတစ္ခ်ိန္လံုး ထုိရဟန္းေတာ္မ်ား ေမးေလွ်ာက္သမွ် ေျဖဆုိေတာ္မူ၍ တရားဓမၼ ေဟာျပေပးေတာ္မူ၏။ ဤသို႔ျဖင့္ ညဥ္႕ဦးယံအခ်ိန္ပိုင္း ကုန္လြန္သြား၏။

(ဃ) မဇၥ်ိမယာမကိစၥ = သန္ေခါင္ယံ လုပ္ငန္းစဥ္
ညဥ္႕ဦးယံလုပ္ငန္းျပီးဆံုး၍ ရဟန္းေတာ္မ်ား ျပန္ၾကြျပီးေသာအခါ နတ္ျဗဟၼာတုိ႔ ဆည္းကပ္ရန္ အခ်ိန္ျဖစ္ေတာ့သည္။ စၾက၀ဠာေပါင္း တုိက္တစ္ေသာင္း၌ ေနၾကကုန္ေသာ နတ္ျဗဟၼာတုိ႔သည္ မိမိတုိ႔ ဆင္ျခင္စဥ္းစားခဲ့ၾကေသာ အေမးပုစၦာ ျပႆနာမ်ားကို ေမးေလွ်ာက္ၾကကုန္၏။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သန္ေခါင္ယံ တစ္ခ်ိန္လံုး အေမးပုစၦာ ျပႆနာအလုိက္ နတ္ျဗဟၼာတုိ႔ သံသယေျပကင္းေအာင္ ေျဖရွင္းေဟာျပေတာ္မူရေလသည္။ မဂၤလသုတ္ စေသာ သုတ္ေတာ္မ်ားသည္ နတ္ျဗဟၼာမ်ား ေမးေလွ်ာက္သျဖင့္ ဤသန္ေခါင္ယံ၌ ေဟာၾကား ေျဖရွင္းေတာ္မူခဲ့ေသာ သုတ္ေတာ္မ်ား ျဖစ္ေလသည္။

(င) ပစၦိမယာမကိစၥ = မုိးေသာက္ယံ လုပ္ငန္းစဥ္
ပစၦိမယံ ေခၚ မုိးေသာက္ယံကို သံုးပိုင္း ခြဲေ၀ေတာ္မူလ်က္ က်င့္ေဆာင္ေတာ္မူေလသည္။

တစ္ေန႕တာလံုး ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူရသျဖင့္ ကိုယ္လက္ ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္မူ ေျပေပ်ာက္ေစရန္ ပထမပိုင္းတစ္ခ်ိန္ စၾကၤ ံၾကြျခင္းျဖင့္ ကုန္လြန္ေစသည္။

ဒုတိယပုိင္း တစ္ခ်ိန္မွာမူ ဂႏၶကုဋီေက်ာင္းေတာ္သို႔ ၀င္၍ လက္ယာနံေတာင္းျဖင့္ ေလ်ာင္းစက္ေတာ္မူသည္။

တတိယပုိင္းအခ်ိန္ ေလ်ာင္းေတာ္မူရာမွ ထေတာ္မူျပီးလွ်င္ ထက္၀ယ္ဖြဲ႕ေခြ ထုိင္ေနေတာ္မူကာ ေရွးေရွး ဘုရားရွင္တုိ႔ အထံ၌ ဒါန သီလ စသည္ ျပဳခဲ့ဖူးေသာ ကုသုိလ္ပါရမီထူး ရွိသူမ်ား ရွိ-မရွိ တစ္ေလာကလံုးကို ျခံဳငံု၍ ၾကည့္ရူေတာ္မူေလသည္။


အရွင္ဝိစကၡဏ(ဇယရံသီ) အျပည့္အစံုဖတ္ရန္

ဗုဒၶ၏ ထူးၿခားခ်က္မ်ား

ဗုဒၶသည္ မိုးရာသီတြင္ နားေန၍ အၿခားအခါကာလမ်ားတြင္ တစ္ေနရာမွ တစ္ေနရာသို ့ ခရီးလွည့္လည္ၿပီးလွ်င္ တရားေဟာေတာ္မူေလ့ရိွ၏။ တစ္ခါတစ္ခါရံတြင္မူ သာသတၱိ၊ ေ၀သာလီစေသာၿမိဳ ့ၾကီးမ်ားတြင္ သီတင္းသံုးေတာ္မူ၏။ မဇၨိမနိကယ္ အရိယပရိေသသနသုတ၏ နိဒါန္းတြင္ ဗုဒၶသည္ သာ၀တၱိၿမိဳ ့တြင္ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူစဥ္ တစ္ေန ့တာ မည္သို ့ကုန္လြန္ေစပံုကို ေဖာ္ၿပထား၏။

တေန ့ေသာ နံနက္ေစာေစာတြင္ ဗုဒၶသည္ သင္းပို္င္ကိုၿပင္၀တ္၍ သပိတ္သကၤန္းကို ယူၿပီးလွ်င္ ၿမိဳ ့တြင္းသို ့ ဆြမ္းအလို ့ငွာ ၾကြသြား၏။ ထိုအခါ ရဟန္းတို ့သည္ အရွင္အာနႏၵာအား ဘုရားရွင္၏ တရားစကားကို မိမိတို ့ မၾကားနာရသည္မွာ ၾကာၿပီၿဖစ္၍ ၾကားနာလို ေၾကာင္း ေလွ်ာက္ၾက၏။ အရွင္အာနႏၵာက ရဟန္းတို ့အား ဒမၼကပုဏၰား၏ ေက်ာင္းသခၤမ္းသို ့သြား၍ ေနၾကရန္ေၿပာ၏။ ရဟန္းတို ့သည္ ထိုေက်ာင္းသို ့သြားၾက၏။ ဗုဒၶသည္ ဆြမ္းစားၿပီးလွ်င္ အရွင္အာနႏၵာကိုေခၚ၍ ပုဗၺာရံုေက်ာင္းသို ့ၾကြသြားေတာ္မူ၏။ ထိုေက်ာင္းတြင္ တစ္ေနကုန္ ေနေတာ္မူၿပီးေသာ အရွင္အာနႏၵာႏွင့္အတူ ေရခ်ိဳးဆိပ္သို ့ ၾကြသြား၍ေရသပၸာယ္ေတာ္မူ၏။ ေရသပၸာယ္ၿပီးေသာအခါ အရွင္အာနႏၵာက ဘုရားရွင္အား ဒမၼကပုဏၰား၏ေက်ာင္းသို ့ ၾကြေတာ္မူရန္ ပန္ၾကား၏။ ဗုဒၶသည္ ထိုေက်ာင္းသို ့ ၾကြသြား၏။
ရဟန္းတို ့သည္ တရားစကားၿဖင့္ စည္းေ၀းေနၾက၏။ ဗုဒၶသည္ တံခါးမုခ္ အၿပင္ဘက္တြင္ရပ္လွ်က္ စကားအဆံုးကိုဆိုင္းငံ့ေနေတာ္မူ၏။ စကားဆံုးလတ္ေသာ္ ေခ်ာင္းဟန္ ့၍ တခါးရြက္ကို ေခါက္၏။ ရဟန္းတို ့က တံခါးကိုဖြင့္၍ ဗုဒၶသည္ ခင္းထားအပ္ေသာေနရာတြင္ ထိုင္ၿပီးလွ်င္ "ရဟန္းတို ့၊ ယခု ငါဘုရား ၾကြလာေသာအခါ အဘယ္စကားၿဖင့္ သင္တို ့စည္းေ၀း၍ ေဟာေၿပာေနၾကကုန္သနည္း" ဟု ေမး၏။ ရဟန္းတို ့က ၿမတ္စြာဘုရားအေၾကာင္းကို ေၿပာဆိုေနၾကပါသည္ဟု ေလွ်ာက္ထားၾကေသာ္ ဗုဒၶသည္ မိမိ ဘုရားမၿဖစ္မီက ၾကံဳေတြ ့ခဲ့ရပံုမ်ားကို ေၿပာၿပလို၍ အရိယပရိေယသနသုတ္ကို ေဟာေတာ္မူ၏။

ထိုတရားပြဲမ်ားတြင္ တခါတရံ ရဟန္းတပါးသည္ ေနရာမွထ၍ လက္အုပ္ခ်ီကာ ဗုဒၶား အခြင့္ပန္ၾကားၿပီးေနာက္ မိမိသိလိုေသာ အခ်က္ကို ေမးေလွ်ာက္ေလ့ရိွ၏။ တရားပြဲမ်ားသည္ အေတာ္ညဥ့္နက္မွ ၿပီးဆံုး၏။ ဘုရားရွင္ ပင္ပန္းေညာင္းညာေသာအခါ အရွင္အာနႏၵာ၊ အရွင္သာရိပုတၱရာစေသာ တပည့္မေထရ္ၾကီးမ်ားက ဆက္လက္၍ ေဟာေၿပာၾက၏။

ဗုဒၶႏွင့္ ရဟန္းသံဃာတို ့၏ စည္းေ၀းပြဲမ်ားသည္ အလြန္တိတ္ဆိတ္ေသာ စည္းေ၀းပြဲမ်ားၿဖစ္၏။ သာမညဖလသုတ္တြင္ အဇာတသတ္မင္းသည္ ဘုရားရွင္အားဖူးေၿမွာ္ရန္ ဆရာဇီ၀ကႏွင့္အတူ ေက်ာင္းေတာ္သို ့သြား၏။ အခ်ိန္ကား ညခ်မ္းအခ်ိန္ၿဖစ္၏။ ဘုရင္သည္ ေက်ာင္းအနီးသို ့ေရာက္ေသာအခါ ၾကက္သီးေမြးညင္းထ၍ ထိတ္လန္ ့သြား၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဗုဒၶသည္ ရဟန္းသံဃာ ၁၅၀၀ ႏွင့္အတူ ေက်ာင္းတိုက္ထဲတြင္ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူေသာ္လည္း ေခ်ာင္းဆိုသံ၊ ေခ်သံ တစ္ခ်က္မွ်မၾကားရပဲ အလြန္တိတ္ဆိတ္ေနေသာေၾကာင့္ၿဖစ္၏။ ဇီ၀ကက အားေပးႏွစ္သိမ့္မွ အဇာတသတ္မင္းသည္ ေၾကာက္စိတ္ေၿပ၍ ေက်ာင္းထဲသို ့၀င္ၿပီးေနာက္ ဗုဒၶကို ဖူးေၿမာ္ေလသည္။

ဗုဒၶသည္ တိတ္ဆိတ္မွဳကို ႏွစ္သက္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ဆြမ္းစားၿပီးလွ်င္ ေတာ္ထဲသို ့ၾကြသြား၍ သစ္ပင္မ်ားေအာက္တြင္ ေနေတာ္မူေလ့ရိွ၏။ ရဟန္းတို ့အား စကားေၿပာလွ်င္ တရားစကားကို သာေၿပာၾကရန္၊ သို ့မဟုတ္ ဆိတ္ဆိတ္ေနရန္ မၾကခဏ သတိေပး၏။ တခါေသာ္ ဗုဒၶကိုဖူးေၿမွာက္ရန္ ေရာက္လာၾကေသာ ရဟန္းတို ့သည္ အခ်င္းအခ်င္း ေအာ္ဟစ္ေၿပာဆို၍ ဆူညံလွသၿဖင့္ ေက်ာင္းမွ ႏွင္ထုတ္ခံၾကရ၏။ (မဇၨိမ နိကာယ္ ၊ စာတုမသုတ္)။ တိတ္ဆိတ္မွဳကို ဗုဒၶ ႏွစ္သက္ေၾကာင္း လူအမ်ားသိၾက၏။ ပရိဗိုဇ္တို ့သည္ ဆူညံစြာ စကားေၿပာေနၾကစဥ္ အေ၀းမွလာေသာ ဗုဒၶ၀ါဒီတစ္ဦးကိုၿမင္ေသာ္ အခ်င္းတို ့အသံမၿပဳၾကကုန္လင့္၊ ဗုဒၶ၏ တပည့္သည္ လာေန၏။ သူတို ့သည္ တိတ္ဆိတ္မွဳကို ႏွစ္သက္၏ဟု အခ်င္းအခ်င္း သတိေပး၍ ဆိတ္ဆိတ္ေနၾက၏။ (အဂၤုတၱရ-ကိ ံဒိဠိကသုတ္)

ဗုဒၶ၏ ရုပ္သြင္ၿပင္ လကၡဏာကို ယခုေခတ္ လူတို ့စိတ္ကူးၿဖင့္ ခန္ ့မွန္းၾကည့္ရန္ ခဲယဥ္း၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေရွးအက်ဆံုး ဗုဒၶရုပ္ဆင္းတုမ်ားသည္ ဂရိ(ေခါမ) လက္ရားမ်ားကို အေၿခၿပဳထား၍ ဗုဒၶပရိနိဗၺာန္ၿပဳၿပီးသည့္ေနာက္ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာသည့္ တိုင္ေအာင္ ဗုဒၶရုပ္တုမ်ား ထုလုပ္ကိုးကြယ္ေသာ အေလ့အထ မရိွခဲ့ေခ်။ အဂၤလိပ္ပညာရွင္ ဆာခ်ားစအဲလီး၏ ထင္ၿမင္ခ်က္ကို ေဖာ္ၿပရမည္ဆိုေသာ္ "သူေတာ္သူၿမတ္အသြင္ ၿပထားေသာ ဗုဒၶ၏ ရုပ္လကၡဏာသြင္ၿပင္ကို အမွန္အတိုင္း စိတ္ထဲတြင္ ၿမင္လာႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္ မထင္ပါ။ အိႏိၵယၿပည္ ဘားနတ္အရပ္တြင္ ေတြ ့ရေသာ လုလင္ပ်ိဳအသြင္ ထုလုပ္ထားသည့္ ဗုဒၶရုပ္ထုမာ်းသည္သာလ်ွင္ ဗုဒၶ၏ နဂိုဥပဓိရုပ္ကို အေတာ္အတန္မွန္ကန္စြာ ေဖာ္ၿပထားသည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္ထင္ပါသည္။ ထိုရုပ္ထုမ်ားသည္ ေဂါတမဗုဒၶ၏ ရုပ္အဂၤါလကၡဏာမ်ားကို တိက်မွန္ကန္စြာ ေဖာ္ၿပထားသည္ဟု မဆိုႏိုင္ေစကာမူ သန္မာေတာင္တင္းေသာ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ႏွင္ အာဇာနည္စိတ္ဓာတ္ရိွေသာ နိေပါမင္းသားပ်ိဳ၏ ရုပ္လကၡဏာ ေပၚထင္လ်က္ ရိွပါသည္။ ေဂါတမသည္ ဗုဒၶ သို ့မဟုတ္ စၾက၀ေတးမင္းၿဖစ္ရန္ ဇာတာပါသည္ဆိုေသာ စကားမွ ယုတၱရိွ၏။ အကယ္၍ သူသည္ ရဟန္းမၿပဳခဲ့ပါက နာမည္ေက်ာ္ စစ္သူၾကီးၿဖစ္မည္ အမွန္ၿဖစ္၏။"

ဗုဒၶသည္ က်န္းမာေတာင္တင္းေသာ ပုဂၢိဳလ္ၿဖစ္ေၾကာင္း ပိ႗ိကတ္စာေပတြင္ ထင္ရွား၏။ ဘုရားမၿဖစ္မီက ေၿခာက္ႏွစ္တိုင္တိုင္ ၿပင္းထန္ေသာအက်င့္ကို ဆင္းရဲၿငိဳၿငင္စြာ က်င့္ႏိုင္ခဲ့ၿခင္း၊ အသက္ ၈၀ အထိ တစ္ေနရာမွ တစ္ေနရာသို ့ ေၿခလ်င္ခရီးလွည့္လည္၍ တရားေဟာေၿပာၿခင္း၊ အိုမင္းေသာအရြယ္တြင္ေရာဂါေ၀ဒနာအၿပင္းအထန္ ခံစားရၿပီးသည့္ေနာက္ပင္ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာေ၀းေသာ ကုသိနာရံုသို ့ ေၿခလ်င္ၾကြသြားၿခင္း စသည္တို ့ကို ေထာက္ခ်င့္၍ ဗုဒၶသည္ ကိုယ္ခႏၶာ အထူးၾကံ့ခိုင္ေတာင့္တင္းေၾကာင္း ယံုမွားဖြယ္ရာ မရိွေခ်။

ထိုမ်ွ ထူးထူးၿခားၿခား ကိုယ္လက္က်န္းမာေတာင့္တင္းမွဳသည္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ၿဖစ္၏။ ဗုဒၶသည္ အစားေသာက္တြင္ မယုတ္မလြန္ ၿခိဳးၿခံ၏။ " ရဟန္းတို ့၊ ငါသည္ ညစာမစားေသာေၾကာင့္ က်န္းမာ၍ အနာေရာဂါကင္း၏၊ ကိုယ္လက္ၾကံ့ခိုင္၍ ခ်မ္းသာစြာေနရ၏၊" (မဇၨိမနိကာယ္၊ ကိ႗ာဂီရိသုတ္)။ ေလာကတြင္ က်န္းမာ၍ အသက္ရွည္ေသာသူတို ့သည္ အမ်ားအားၿဖင့္ ဘ၀ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုခုရိွ၍ မနားမေန အလုပ္လုပ္ေသာသူမ်ား ၿဖစ္၏။ ဗုဒၶသည္ လူသတၱ၀ါတို ့ကို သံသရာ၀႗္ဆင္းရဲ မွ ကယ္ခြ်တ္ရန္ ရည္ရြယ္၍ ပရိနိဗၺာန္ၿပဳခါနီးေသာအခါတြင္ပင္ သုဘဒ္ရဟန္းအား ေဟာေၿပာဆံုးမေတာ္မူခဲ့ေသးသည္ မဟုတ္ပါေလာ။

ဗုဒၶအား အထူးက်န္မာ အသက္ရွည္ေစေသာ အဓိကအေၾကာင္းအရာမွာ ကိေလသာမီးအားလံုး ၿငိမ္းသတ္ၿပီး၍ ထာ၀ရ စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းမွဳၿဖစ္၏။ တခါေသာ္ ဗုဒၶသည္ အာဠ၀ီၿပည္ ႏြားတို ့သြားရာၿဖစ္ေသာ လမ္းနံေဘးရိွ ရင္းတိုက္ေတာအတြင္း သစ္ရြက္အခင္းႏွင့္ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူ၏။ ဟတၱားအာဠ၀က မင္းသားသည္ လွည့္လည္သြားလာရင္း ဗုဒၶကိုၿမင္ေလေသာ္ အနီးသို ့ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ "ၿမတ္စြာဘုရား၊ အရွင္ဘုရားသည္ ခ်မ္းသာစြာ အိပ္စက္ေတာ္ မူရပါ၏ေလာ" ဟု ေမးေလ်ွာက္၏။ ဗုဒၶက "မင္းသား၊ ငါသည္ ခ်မ္းသာစြာ အိပ္ရေပသည္" ဟုၿပန္ေၿပာ၏။

ထိုအခါ မင္းသားသည္ မ်ားစြာအံ့ၾအ၍ "အရွင္ဘုရား၊ ယုခုအခ်ိန္သည္ ေဆာင္းဥတုၿဖစ္၍ အလြန္ေအးခ်မ္းလွပါ၏။ ေၿမသည္ ႏြားခြာရာတို ့ၿဖင့္ ၾကမ္းတမ္းလွပါ၏။ သစ္ရြက္အခင္းသည္ ပါးလြန္းလွပါ၏။ သစ္ပင္မွ သစ္ရြက္တို ့သည္ က်ဲရရဲ ရိွၾကပါကုန္၏။ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ ေအးၿမေသာေလတိုက္ခတ္ေန၍ ဆီးႏွင္းတုိ ့သည္ တဖြဲဖြဲက်လ်က္ရိွပါ၏။ သို ့ၿဖစ္ပါလ်က္ ငါသည္ ခ်မ္းသာစြာ အိပ္ရသည္ဟု အရွင္ဘုရားမိန္ ့ေတာ္မူဘိ၏" ဟုေလွ်ာက္၏။ ထိုအခါ ဗုဒၶက ေလာကတြင္ ကာမဂုဏ္ခံစား၍ ႏူးညံ့ေသာေနရာ အိပ္ရာတြင္ အိပ္ရေသာ္လည္း ကိေလသာမီး ေတာက္ေလာင္ေနေသာသူသည္ ခ်မ္းသာစြာ အိပ္ရမည္မဟုတ္ေၾကာင္း၊ မိမိမွာ ကိေလသာရာဂမီး ပယ္သတ္ၿပီးၿပီးၿဖစ္၍ မည္သည့္ေနရာမ်ိဳးတြင္မဆို ခ်မ္းသာစြာ အိပ္စက္ရေၾကာင္း မိန္ ့ေတာ္မူေလသည္။ (အဂုၤတၱရနိကာယ္၊ တိကဒဟတၱာဠ၀ကသုတ္)

ဗုဒၶ၏ စိတ္ၿငိမ္းေအးခ်မ္းသာမွဳသည္ ရုပ္လကၡဏာအဆင္းသ႑ာန္တြင္ အၿမဲထင္ဟပ္ေပၚလြင္ေနမည္ၿဖစ္၏။ သို ့ၿဖစ္၍ ဗုဒၶကို ပထမအၾကိမ္ေတြ ့ၿမင္ရေသာ ဥပက တကၠတြန္းက "ငါရွင္၊ သင္သည္ မည္သူၿဖစ္သနည္း၊ သင္၏ ေၿႏၵတို ့သည္ ၾကည္လင္လွ၏ ၊ အေရအဆင္းသည္ စင္ၾကယ္၍ ၿပိဳးၿပိဳးၿပက္ၿပက္ရိွ၏ " ဟု ဆို၏။ ဗုဒၶကို ေဆးေဖာ္ေၾကာဖက္ မလုပ္ဘဲေနရန္ဆံုးၿဖတ္ထားေသာ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးသည္ ဗုဒၶကိုၿမင္ရံုႏွင့္ပင္ မိမိတို ့၏ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ကို ေမ့ေလ်ာ့၍ ခရီးဦးၾကိဳ ၿပဳၾက၏။

ဗုဒၶ၏ တင့္တယ္ခန္ ့ညားေသာ ဥပဓိရုပ္ေၾကာင့္ တစ္ၾကိမ္ၿမင္ကာမ်ွႏွင့္ ၾကည္ညိဳေသာသူမ်ား ရိွသည္နည္းတူ ဗုဒၶ၏ သီလဂုဏ္၊ သမာဓိဂုဏ္သတင္းကို ၾကားကာမ်ွႏွင့္ ၾကည္ညိဳေသာသူမ်ားမွာလည္း မနည္းလွေခ်။ ေပါကၡရသာတီ၊ ေသာဏဒႏၱ ေစေသာအလြန္ဇာတ္ၾကီး၊ မာနာၾကီးသည့္ ၿဗဟၼာဏေခါင္းေဆာင္တုိ ့သည္ပင္ ဗုဒၶ၏ ဂုဏ္သတင္းကို ၾကားရံုမ်ွႏွင့္ သြားေရာက္ ဖူးေတြ ့လိုေသာ ဆႏၵၿဖစ္ေပၚလာၾက၏။ ပါဠိပိ႗ကတ္၌ ဗုဒၶအား အထူးလိွဳက္လွိဳက္လွဲလွဲ ၾကည္ညိဳေသာ ပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ဦးမွာ ၿဗဟၼာယုအမည္ရိွ ဇာတ္ၾကီး ၿဗဟၼာဏတစ္ဦးႏွင့္ ပေသနဒီေကာသလမင္းတို ့ၿဖစ္၏။ သူတုိ ့သည္ ဗုဒၶထံ သို ့လာ၍ ဖူးေၿမာ္ေသာအခါ၌ ဗုဒၶ၏ ေၿခတို ့ကို လက္ၿဖင့္ဆုပ္နယ္ပြတ္သပ္၍ ပါးစပ္ၿဖင့္ အထပ္ထပ္ နမ္းရွဳပ္ၾကေလသည္။ (မဇၨိမနိကာယ္၊ ၿဗဟၼာယုသုတ္ႏွင့္ ဓမၼ ေစတီယသုတ္)

ေကာသလမင္းသည္ ဓမၼေစတီယသုတ္၌ ဗုဒၶကို လူတုိ ့မည္မ်ွၾကည္ညိဳေလးစားေၾကာင္း ေလွ်ာက္ၾကား၏။ ဗုဒၶ၏တရားပြဲ၌ တရားနာပရိသတ္မွာ ဗုဒၶကို အလြန္ေလးစား၍ တိတ္ဆိတ္စြာ တရားနာၾကားေသာေၾကာင့္ တစ္စံုတေယာက္ေခ်ာင္းဟန္ ့သံ၊ တံေတြးေထြးသံကို ဘယ္အခါမွ် မၾကားရပါ။ တခါေသာ္ မိမိသည္ မွဴးမတ္ဗိုလ္ပါမ်ားႏွင့္ ခရီးထြက္သြား၍ ညစခန္းခ်ေသာအခါ ကၠုသိဒတၱ ႏွင့္ ပုရာဏအမည္ရိွ အမတ္ၾကီးႏွစ္ဦးသည္ မိမိတို ့၏ အရွင္သခင္ ဘုရင္ရိွရာဘက္ကိုေၿခၿပဳ၍ ဗုဒၶရိွရာအရပ္ကိုကား ေခါင္းၿပဳလ်က္ အိပ္ၾကပါသည္ဟု ေလွွ်ာက္ထား၏။

ပရိဗိုလ္တစ္ဦးကလည္း ရဟန္းေဂါတမသည္ အရာမကမ်ားစြာေသာ ပရိသတ္အား တရားေဟာေနစဥ္ တစ္စံုတေယာက္ေသာသူမွ် ေခ်ဆတ္ၿခင္း၊ ေခ်ာင္းဟန္ ့ၿခင္း မၿပဳပဲ ရိုေသစြာ တရားၾကားနာၾကပါသည္။ သိကၡာခ်၍ လူထြက္ကုန္ေသာတပည့္တုိ ့သည္ ရဟန္းေဂါတမ၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို သာလွ်င္ဆိုေလ့ရိွသည္။ သူတပါးကို မကဲ့ရဲ ့ပဲ မိမိတို ့ကိုယ္ကိုသာ ကဲ့ရဲ ့ၾကပါသည္ ဆို၏။ (မဇိၹမနိကာယ္၊ မဟာသကုလုဒါယီသုတ္)
ႊႊႊႊႊႊ
ဤသို ့မ်ားစြာေသာ လူတို ့၏ ၾကည့္ညိဳေလးစားၿခင္းကိုခံရေသာ္လည္း ဗုဒၶသည္ မိမိအား လြန္လြန္ကဲကဲ ပုဂၢိဳလ္စြဲၾကည္ညိဳမွဳကို လံုး၀မလိုလားေခ်။ မိမိအား အလြန္အမင္းၾကည္ညိဳေသာ ၀ကၠလိရဟန္းအား မိန္ ့ၾကားခ်က္သည္ ရွင္လင္းၿပတ္သား၏။ "၀ကၠလိ၊ ဤအပုပ္ေကာင္ကို ဖူးၿမင္ၿခင္းၿဖင့္ အဘယ္အက်ိဳးရိွမည္နည္း။ ၀ကၠလိ၊ တရားကိုၿမင္ေသာသူသည္ ငါဘုရားကို ၿမင္သည္မည္၏။ " (သံယုတၱနိကာယ္၊ ခႏၶသံယုတ္၊ ၀ကၠလိသုတ္)

စင္စစ္ဗုဒၶသည္ ကမၻာ့သမိုင္း၌ အာဏာရွင္၊ ႏိုင္ငံေရး ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား အားေပးေလ့ရိွေသာ ပုဂၢိဳလ္ကိုးကြယ္မွဳကို အတိအလင္း ဆန္ ့က်င္သည့္ ေရွးဦးပထမ ပုဂၢိဳလ္ၿဖစ္သည္ဆိုက မွားမည္မဟုတ္ေခ်။ ဤအေၾကာင္းႏွင့္ပတ္သတ္ေသာ ဗုဒၶမိန္ ့ၾကားခ်က္မ်ားကို ေရွ ့၌ဆိုၿပပါအံ့။

ဗုဒၶသည္ မိမိအား အလြန္အမင္း ခ်ီးက်ဳးပူေဇာ္မွဳကိုလည္း မႏွစ္သက္ေခ်။ တခါေသာ္ ေဗာဓိမင္းသားသည္ ဗုဒၶအား နန္းေတာ္သို ့ဆြမ္းစားရန္ ပင့္ဖိတ္၍ ဗုဒၶ ၾကြလာမည့္လမ္း၌ အဖိုးတန္ ကမၺလာပုဆိုးၿဖဴကို ခင္းထား၏။ ဗုဒၶသည္ ၾကြလာ၍ ပုဆိုးၿဖဴခင္းထားသည္ကို ၿမင္ေသာ္ ေရွ ့ဆက္မသြားပဲ ရပ္တန္ ့၍ေန၏။ မင္းသားက ပုဆိုးၿဖဴကိုအခင္းအားလံုးကို ရုပ္သိမ္းၿပီးေသာအခါမွ နန္းတြင္းသို ့ ၀င္ေတာ္မူ၏။ (မဇၨိမနိကာယ္၊ ေဗာဓိရာဇကုမာရသုတ္)

လူအမ်ား၏ ခ်ီးက်ဴးပူေဇာ္ၿခင္း ခံရေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံ ဗုဒၶသည္ မိမိကုိယ္ကို ႏွိမ့္ခ်၍ ေၿပာေလ့ရိွ၏။ ပရဗုိဇ္တစ္ဦးက ဗုဒၶသည္ အစစအရာရာ၌ ၿခိဳးၿခံစြာ က်င့္ႏိုင္ပါေပသည္ဟု ခ်ီးက်ဴး၏။ ထိုအခါ ဗုဒၶက မိမိ၏ ၿခိဳးၿခံမွဳမွာ အခ်ိဳ ့ေသာ တပည့္ရဟန္းတို ၏ ၿခိဳးၿခံစြာက်င့္မွဳႏွင့္စာေသာ္ ဘာမွ်မေၿပာပေလာက္ပါ။ ထိုတပည့္ ရဟန္းတုိ ့က မိမိထက္သာလြန္၍ ၿခိဳးၿခံစြာ ေနထိုင္စားေသာက္ၾကပါသည္ဟု မိန္ ့ၾကား၏။ (မဇၨိမနိကာယ္၊ မဟာသကုလုဒါယီသုတ္)
တစ္ေန ့ေသာညေနခ်မ္း၌ ဗုဒၶသည္ ရဟန္းမ်ားႏွင့္အတူ ထိုင္လ်က္ရိွစဥ္ "ရဟန္းတို ့၊ သင္တို ့သည္ အကယ္၍ ငါ၌ ကိုယ္ႏွင့္ ႏွဳတ္ႏွင့္ စပ္ေသာ အၿပစ္တစံုတရာေတြ ့ၿမင္ခဲ့ပါက ငါအား ေလွ်ာက္ထားၾကကုန္ေလာ့" ဟု မိန္ ့ေတာ္မူ၏။ (သဂါထာသဂၢသံယုတ္၊ ၀ ၤဂီသသုတ္)

ပိဋကတ္စာေပ၌ ဗုဒၶ၏ စိတ္သေဘာထားၿမင့္ၿမတ္မွဳ၊ သနားၾကင္နာမွဳ၊ ေထာက္ထားစာနာမွဳစေသာ ဂုဏ္မ်ားကိုအထူး ေပၚလြင္ထင္ရွားေစေသာ ပါဠိေတာ္မွာ ဒိဃနိကာယ္မွ မဟာ ပရိနိဗၺာနသုတ္ၿဖစ္၏၊ ဤေနရာ၌ ဗုဒၶ၏ စိတ္ဓာတ္ၿမင့္ၿမတ္မွဳကို ထင္ဟပ္ေနေသာ ေနာက္ဆံုးမိန္ ့ၾကားခ်က္မ်ားကို ေဖာ္ၿပပါအံ့။

ဗုဒၶသည္ ေရႊပန္းထိမ္သည္သား စုႏၵ၏ ၀က္သားဟင္းကို ဘုဥ္းေပးၿပီးေနာက္ ၀မ္းေသြးသြန္ေရာဂါ အၿပင္းအထန္ ခံစားရ၏။ သုိ ့ရာတြင္ ဥႏၵအား စိတ္မေကာင္းမၿဖစ္ေစလိုေသာေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ ေနာက္ဆံုးဘုဥ္းေပးေသာဆြမ္းသည္ အၿခားဆြမ္းတို ့ထက္ အက်ိဳးအာနိသင္ ၾကီးမားသည္ဟု ဘုရားရွင္၏ မ်က္ေမွာက္မွ ၾကားလိုက္ရေၾကာင္း ေၿပာၿပ၍ စုႏၵ၏ ႏွလံုးမသာၿခင္းကို ေၿဖေဖ်ာက္ရန္ အရွင္အာနႏၵာအား မွာၾကားေတာ္မူခဲ့၏။

အရွင္အာနႏၵာက ဗုဒၶသည္ ပရိနိဗၺာန္ မစံ၀င္မီ တပည့္သံဃာတို ့အတြက္ တစ္စံုတစ္ရာ မွာၾကားေတာ္မူခဲ့လိမ့္မည္ဟု မိမိ ယံုၾကည္ပါေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထား၏။ ထိုအခါ ဗုဒၶမိန္ ့ၾကားေသာ စကားမွာ ေအာက္ပါအတိုင္းၿဖစ္၏။

"အာနႏၵာ၊ ငါဘုရားအား သင္တို ့အဘယ္ေၾကာင့္ ဤမ်ွေလာက္ ေတာင့္တေန ဘိသနည္း။ ငါသည္ တရားဓမၼကို အၾကြင္းမဲ့ ေဟာၾကားခဲ့ေပၿပီ။ သင္တိုသည္ ငါ၏ ေနာက္လိုက္ၿဖစ္သည္၊ ငါသည္ သင္တို ့၏ ေခါင္းေဆာင္ၿဖစ္သည္ဟု ငါမယူဆခဲ့ေခ်။ အာနႏၵာ၊ ငါသည္ ယခု အိုမင္း၍ ဘ၀ခရီး၏ အဆံုးပိုင္းသို ့ေရာက္ရိွေနေပၿပီ၊ ထို ့ေၾကာင့္ သင္တို ့သည္ မိမိကိုယ္သာ မီွခိုကိုးကြယ္ရာၿပဳ၍ ေနၾကကုန္ေလာ့။ တရားမွတပါး မီွခုိကိုးကြယ္ရာမရိွဘဲ တရားသာလ်င္ မီွခို ကိုးကြယ္ရာ ရိွသည္ၿဖစ္၍ ေနၾကကုန္ေလာ "

တစ္ေနရာ၍ အရွင္သာရိပုတၱရာက သဗၺညဳတဉာဏ္အရာ၌ ၿမတ္စြာဘုရားထက္ သာလြန္၍သိေသာ သမဏၿဗာဟၼဏသည္ ေရွးကမရိွခဲ့၊ ေနာင္ရိွမည္လည္း မဟုတ္၊ ယခုလည္းမရိွဟု ကၽြႏိုပ္ ယံုၾကည္ပါသည္ဟု ေလွ်ာက္၏။ ထိုအခါ ဗုဒၶက " သာရိပုတၱရာ၊ သင္သည္ ပြင့္ၿပီး၊ ပြင့္ဆဲ၊ ပြင့္လတၱံ ့ေသာ ဘုရားရွင္တို ့၏ စိတ္ကို သင္၏ ညဏ္ၿဖင့္ ပိုင္းၿခား၍ မသိပါဘဲလ်က္ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤသို ့ၾကီးက်ယ္ခန္ ့ညားလွေသာ၊ တိက်လွေသာ စကားကို ဆိုဘိသနည္း" ဟု မိန္ ့ေတာ္မူ၏။

ကုသိနာရံုဥယ်ာဥ္၌ ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ခါနီးတြင္ နတ္ၿဗဟၼာမ်ားစြာတုိ ့သည္ လာေရာက္၍ ဗုဒၶအား ပူေဇာ္ၾက၏။ ထိုအခါ ဗုဒၶက "အာနႏၵာ၊ နတ္ၿဗဟၼာတို ့သည္ ဤသို ့ပူေဇာ္ကာမ်ွၿဖင့္ ငါဘုရားအား ၿမတ္ႏိုးသည္ မမည္ေသး၊ အၾကင္ဥပါသကာ ဥပါသိကာမ တို ့သည္လည္းေကာင္း၊ ရဟန္းေယာက်ၤား၊ ရဟန္းမိန္းမတို ့သည္ လည္းေကာင္း ငါေဟာၾကားအပ္ေသာတရားႏွင့္အညီ က်င္ၾကံေနထိုင္ၾက၏။ ထိုသူတို ့သည္သာလ်င္ ငါဘုရားကို ခ်စ္ၾကည္ၿမတ္ႏိုး ရိွခိုးပူေဇာ္ၾကသည္မည္၏" ဟု မိန္ ့ေတာ္မူသည္။ အရွင္အာနႏၵာက "အရွင္ဘုရား၊ ကိုယ္ေတာ္ၿမတ္နိဗၺာန္လားခဲ့ေသာ္ အေလာင္းေတာ္အား ကၽြႏ္ုပ္တို ့ ၿပဳဖြယ္ကိစၥကို အဘယ္သို ့ ၿပဳရပါအံ့နည္း " ဟု ေမးေလွ်ာက္၏။ ထိုအခါ ဗုဒၶက " အာနႏၵာ ၊ ငါဘုရား၏ အေလာင္းေတာ္ကို မီးပူေဇာ္ၿခင္းစသည္တို ့၌ သင္တို ့ မေၾကာင့္ၾကကုန္လင့္။ မိမိ၏ အစီးအပြားၿဖစ္ေသာ အရဟတၱဖိုလ္ရၿခင္းငွာသာ မ်ားစြာလံု ့လၿပဳၾကကုန္ေလာ " ဟု မိန္ ့ေတာ္မူ၏။

ပရိနိဗၺာန္ စံ၀င္ခါနီး၌ ဗုဒၶသည္ အရွင္အာနႏၵာအား "အာနႏၵာ၊ ငါ၏ တပည့္ ရဟန္းသံဃာတို ့သည္ ငါ ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ေသာအခါ ငါဘုရားမရိွၿပီ၊ ငါလြန္ၿပီဟု ထင္မွတ္ၾကေပလိမ့္မည္။ ထိုသို ့ မထင္မွတ္သင့္။ ငါေဟာေသာတရားသည္ ငါလြန္ေသာအခါ သင္တုိ ့ဆရာၿဖစ္လတၱံ ့။ ထို ့ေၾကာင့္ ငါလြန္ေသာအခါ ငါရိွသည္ ဟုသာ ေကာင္းစြာမွတ္အပ္၏" ဟု မိန္ ့ၾကား၍ ရဟန္းတို ့အား မိမိ၏ တရား၍ တစ္စုံတစ္ရာယံုမွားရိွလွွ်င္ မိမိမလြန္မီ ေမးေလွ်ာက္ၾကရန္၊ သတိေပး၏။ သို ့ရာတြင္ ရဟန္းတို ့က မည္သို မ်ွ မေမးေလွ်ာက္ၾကေခ်။ ထို ့ေနာက္ ဗုဒၶသည္ "ရဟန္းတုိ ့၊ သခၤါရတရားတို ့သည္ပ်က္စီးတက္ေသာ သေဘာရိွၾကကုန္၏။ သင္တုိ ့သည္ မေမ့မေလ်ာ့ေသာ သတိၿဖင့္ က်င့္ၾကံအားထုတ္ ၾကကုန္ေလာ" ဟုေနာက္ဆံုး မိန္ ့ၾကားၿပီးလွ်င္ ပရိနိဗၺာန္ၿပဳေတာ္မူ၏။

ဗုဒၶ၏ ေနာက္ဆံုးဘ၀ ၿဖစ္စဥ္မ်ားကို ေဖာ္ၿပေသာ မဟာပရိနိဗၺာနသုတ္သည္ အၿခားသုတ္မ်ားထက္ ရွည္လွ်ား၍ အလြန္ထူးၿခား မွတ္သားဖြယ္ေကာင္းေသာသုတ္ၿဖစ္၏။ ေလာက၌ နဂိုမူလက စိတ္ေကာင္းႏွလံုးေကာင္းရိွေသာ သူတို ့သည္ပင္ အုိမင္းေသာအရြယ္၌ က်န္းမာေရး မ်ားစြာယိုယြင္းပ်က္ၿပားမွဳ မရိွေစကာမူ အမ်ားအားၿဖင့္ စိတ္ဓာတ္ယိုယြင္း ဆုတ္ယုတ္လာၾက၏။ ငါစြဲၾကီးမား၍ သူတပါးအေပၚ ဆရာလုပ္လိုၿခင္း၊ သူတပါးကို အၿပစ္ၿမင္၊ အထင္ေသးၿခင္း၊ စာနာေထာက္ထားမွဳ မရိွၿခင္း သူတပါး၏ ဂရုစိုက္ေၿမွာက္စားမွဳကို လိုလားၿခင္း၊ စေသာ စရိုက္လကၡဏာမ်ားကို ၿပတက္ၾက၏။ ဗုဒၶသည္ကား ေရာဂါေ၀ဒနာ ခံစား႐၍ မက်န္းမမာၿဖစ္ေနေသာ အသက္ ၈၀ အရြယ္၌ပင္ မိမိအား အေၾကာင္းၿပဳ၍ သူတစ္ပါး စိတ္မေကာင္းမၿဖစ္ ေစလိုၿခင္း၊ သူတစ္ပါးကို အထင္အၿမင္မေသးေစလိုၿခင္း၊ (အရွင္သာရိပုတၱရာအား မိန္ ့ၾကားခ်က္) ပုဂၢိဳလ္ကိုးကြယ္မွဳ မၿဖစ္ေစလိုၿခင္း၊ စေသာလကၡဏာမ်ားၿဖင့္ ၿမင့္မားေသာ အာဇာနည္စိတ္ဓာတ္ကို အထင္အရွား ၿပသေတာ္မူခဲ့ေပသည္။

သို ့ၿဖစ္၍ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ ပညာရွင္တစ္ဦးက မဟာပရိနိဗၺာနသုတ္မွာ ကမၻာ့စာေပ၌ အခံ့ညားဆံုး စိတ္အား တက္ၾကြဖြယ္အေကာင္းဆံုးစာေပတစ္ခု ၿဖစ္ပါေပသည္ (၁) ဟု ေရးသားခဲ့၏။ စင္စစ္ မဟာပရိနိဗၺာနသုတ္၌ ဗုဒၶသည္ ေႏွာင္းလူတို ့က လြန္ကဲေသာ သဒၵါယံုၾကည္စိတ္ၿဖင့္ ဖန္တီးထားေသာ အနႏၱဘုန္းေတာ္ရွင္ မဟုတ္ေတာ့ပဲ အလြန္ စိတ္ဓာတ္ၿမင့္ၿမတ္၍ၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္းေသာ ကမၻာ့ စံၿပ အာဇာနည္ပုဂၢိဳလ္သူၿမတ္အၿဖစ္ ေပၚလြင္ထင္ရွားလ်က္ ရိွေပသည္။


(၁) Bryan de Krester, "Man in Buddhism and Christianity' P-67
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
အျပည့္အစံုဖတ္ရန္

အနာဂါတ္ကို သိျမင္နုိင္ျခင္း အေၾကာင္း

အနာဂတံသအဘိဥာဥ္ျဖင့္ မျဖစ္ေသးေသာ အရာမ်ားကို မည္ကဲ့သို႔ သိျမင္နုိင္ပါမည္နည္း၊ ဥပမာ အနာဂတံသ အဘိဥာဥ္ ၏ အာရုံျဖစ္ေသာ လူတို႔၏စိတ္သည္ အာရုံႏွင့္ ဒြါရတုိက္ဆိုင္ျခင္းဟူေသာ အေၾကာင္းတရားေပၚ လာမွ သုိ႔မဟုတ္ အတိတ္ ကံ တည္းဟူေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ားေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေပၚလာနုိင္ေသာ တရားမ်ား ျဖစ္သည္ဟု နားလည္မိပါသည္၊ တစုံ တေယာက္ အဘယ္စိတ္ျဖစ္ၿပီး အဘယ္စိတ္ျဖစ္ရမည္ဟု ႀကိဳတင္ စီစဥ္ထား ျခင္း မရွိပါဘဲလ်က္ စိတ္ျဖစ္ေပၚလာရန္ အေၾကာင္းတရားမ်ားေတာင္မွ မျဖစ္ေသးခ်ိန္တြင္ အနာဂါတ္ တြင္ ဘာေတြ ျဖစ္မည္ဟု အဘယ္ကဲ့သို႔ ႀကိဳတင္ သိျမင္နုိင္ ပါမည္နည္း၊
အဘိဓမၼာသင္တန္း ပထမဆင့္၊ ဒုတိယဆင့္၊ တတိယဆင့္ ေအာင္ျမင္ၿပီးသူ သင္တန္းသူတစ္ဦး၏ ေမးခြန္း ျဖစ္ပါတယ္၊
အနာဂတံသအဘိဥာဥ္ဆုိတာ ဒိဗၺစကၡဳအဘိဥာဥ္ရဲ႕ ဆင့္ပြား branch တစ္ခုေပါ့၊ အေၾကာင္းတရားဆုိတာ တခု တည္း မဟုတ္ဘူး၊ အေၾကာင္းတရားေတြ ေျမာက္ျမားစြာ ရွိတယ္၊ အဲဒီအထဲမွာ ေနာက္ထပ္ အေၾကာင္းတရား ေလးတခု ေပါင္းလိုက္ လို႔ရွိလ်င္ ျဖစ္ေတာ့မယ့္အေနအထားေတြ ရွိတယ္၊ အဲဒီေတာ့ အေၾကာင္းတရားေတြ လုံး၀ မစုစည္းေသးဘူး ဆိုလို႔ ရွိလ်င္ေတာ့ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ ႀကိဳတင္ေျပာလို႔ မရနိုင္ဘူးေပါ့၊

အခုဟာက ျဖစ္ဖို႔ အေနအထား၊ အေၾကာင္းတရားေတြ ေတာ္ေတာ္ ျပည့္ျပည့္စုံစုံျဖစ္ေနၿပီ၊ potentiality, possibility conditions ရွိေနၿပီးသားမွာ ေနာက္ထပ္ အေၾကာင္းတရားတခု ေပါင္းထည့္လိုက္လို႔ရွိရင္ ျဖစ္လာေတာ့မယ္ ဆုိတာကို ေသခ်ာသိေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ဘာျဖစ္ေတာ့မယ္ ဆုိတာကို ႀကိဳတင္ေျပာလို႔ ရတယ္၊ အေျခအေနေတြ ဖန္တီးထားၿပီး သား ရွိေနတယ္၊

ဆုိပါစုိ႔ ေစတနာေတာင္မွပဲ အတၳသာဓိက ေစတနာဆုိတာ ဒီအေၾကာင္းတရားေတြ လုပ္လ်င္ ဒီအက်ိဳးတရား ေတြ ဧကန္ လာမွာပဲလို႔ သီအိုရီ ရွိေနေတာ့ အက်ိဳးတရားကို ႀကိဳတင္ သတ္မွတ္ထားသလို ျဖစ္ေနတယ္၊ အတၳသာဓိက ေစတနာလို႔ ေခၚတယ္၊ ဒီေစတနာ ျဖစ္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ အက်ိဳးတရားက ေနာက္က ရွိေနၿပီးသား၊ ေပၚေတာ့ မေပၚေသးဘူး၊ မေပၚေသးေပမယ့္လို႔ ျဖစ္မယ္ဆုိတာ လုံး၀ေသခ်ာတာ ျဖစ္သည့္ အတြက္ေၾကာင့္ အနာဂတံသအေနနဲ႔  လက္ရွိပစၥဳပၸန္ျဖစ္ ေပၚေနတဲ့ အေျခအေန အေၾကာင္းတရားေတြကို ၾကည့္ၿပီး အနာဂါတ္ကို ေျပာလို႔ ရေနတယ္၊ ထုတ္ေဖာ္ျပလို႔ ရေနတယ္၊

သို႔မဟုတ္ အနာဂါတ္အတြက္ အေျခအေနေတြ၊ အေၾကာင္းတရားေတြ conditions ေတြ သူ႔မွာ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ရွိေနၿပီ၊ ေနာက္ထပ္ condition ေလးတခု ေပါင္းလိုက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ ထူးျခားတဲ့အေျခ အေနတခုကို ရသြားမယ္ ဆုိတာ ေသခ်ာေနတယ္၊
ထင္ရွားတဲ့ သာဓကအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ဒီပကၤရာျမတ္စြာဘုရားအထံမွာ သုေမဓာရေသ့ ဘုရားျဖစ္ဖို႔ ဗ်ာဒိတ္ခံခ်ိန္မွာ သုေမဓာရေသ့ေလးရဲ႕ သႏၱာန္မွာ ရွိေနတဲ့ စိတ္ဆႏၵေတြ conditions ေတြ၊ ပစၥပၸန္အေျခအေန ေတြဟာ မပ်က္မကြက္ သယ္ေဆာင္သြားလိမ့္မယ္၊ ဒီအရည္အခ်င္းေတြဟာ လုံး၀ မပ်က္မစီးပဲ ရွိလိမ့္မယ္ ဆုိတာ ဒီပကၤရာျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ဥာဏ္ေတာ္ထဲမွာ လုံး၀ ျမင္လာတယ္၊

အဲဒီ  conditions ေတြကို အေျချပဳၿပီးေတာ့ ဒီ conditions ေတြရဲ႕ အက်ိဳးအဆက္ အဆက္ ျဖစ္ေပၚလာနုိင္ မႈကို ဒီပကၤရာ ျမတ္စြာဘုရား ဥာဥ္ေတာ္မွာ လုံး၀ ထင္ျမင္လာတာမို႔ ေနာင္တခ်ိန္ ေလးအသေခ်ၤ နွင့္ ကမၻာ တသိန္းကာလ လြန္ေျမာက္လ်င္ ေဂါတမဗုဒၶနာမည္ျဖင့္ သမၼာသမၺဳဒၶဘုရားတစ္ဆူ ဧကန္ျဖစ္လိမ့္မည္ လို႔ နိယတ ဗ်ာဒိတ္ ( မခြ်တ္လဲြေသာ ေသခ်ာေသာ ဗ်ာဒိတ္စကားေတာ္ ) ကို မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီလိုနည္းနဲ႔ မျဖစ္ေသးေသာ အနာဂါတ္ကုိ ႀကိဳတင္သိ ျမင္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္၊

မွန္ပါတယ္၊ ေဂါတမဘုရားအေလာင္းေတာ္ သုေမဓာ ရွင္ရေသ့သည္ သုေမဓာဘ၀ျဖင့္ ဗ်ာဒိတ္မခံယူမီ ေပါရာဏ ဒီပကၤရာဘုရားရွင္လက္ထက္တြင္မိန္းကေလးဘ၀ကိုရရွိခဲ့ၿပီး ကမၻာေပါင္း (၇) သေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာ တသိန္းတိတိ ဘုရားျဖစ္ရန္ စိတ္ျဖင့္ ဆုေတာင္းခဲ့ဖူးေၾကာင္း၊ ေနာက္တဖန္ (၉) သေခ်ၤႏွင့္ကမၻာတသိန္းတိတိ စိတ္ေရာ ႏႈတ္ေရာ ဘုရားျဖစ္ရန္ ဆုေတာင္းခဲ့ဖူးေၾကာင္း ထုိမွ် ရွည္လ်ားလွေသာ ( ၁၆) သေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာ တသိန္းကာလအတြင္း ဘုရားအဆူေပါင္း ၅ သိန္း ၁ ေသာင္း ၂ ေထာင္မွ် ပြင့္ေတာ္မူခဲ့ေၾကာင္း၊ ေနာက္ဆုံး အဆင့္ ဒီပကၤရာ ဘုရားရွင္နွင့္ ဆုံေတြ႔ၿပီး ကိုယ္ႏႈတ္စိတ္ သုံးပါး လုံးျဖင့္ ဘုရားဆုကို ပန္ဆင္မွသာ နိယတဗ်ာဒိတ္စကား ၾကားေတာ္မူခဲ့ရသည္။ ဒီထက္ မကပဲ ေနာက္ထပ္ ပါရမီျဖည့္ ဆည္းေနစဥ္ ကာလ အတြင္းမွာပင္ ဘုရားအဆူေပါင္း ၂၈ ဆူ (ႏွစ္က်ိပ္ ရွစ္ဆူ ) ပြင့္ေတာ္မူသြားျပန္သည္၊

သမၺေဒၶဂါထာေတာ္လာ သမၺဳေဒၶ အ႒၀ီသဥၥ၊ ဒြါဒသဥၥ သဟႆေက။ ပဥၥသတ သဟႆာနိ၊ ဟူေသာ စကားသည္ ( ၂၈ ဆူ၊  ၁ ေသာင္း ၂ ေထာင္၊ ၅ သိန္းပမာဏမွ် ရွိကုန္ေသာ ( ပါဠိစကားတြင္ ဂဏန္းမ်ားကို ေနာက္ျပန္ ေရတြက္ရသည္ )

ပြင့္ေတာ္မူၿပီးကုန္ေသာ ဘုရားရွင္တို႔သည္ ဂဂၤါျမစ္တြင္းမွ သဲမႈန္မ်ားထက္ သာလြန္ေသာ အေရအတြက္ ရွိပါေသာ္လည္း ငါတို႔ ေဂါတမဗုဒၶ အေလာင္းအလ်ာ ဆုေတာင္းခဲ့ေသာ ဘုရားရွင္တို႔ကား ၅ သိန္း ၁ ေသာင္း ၂ ေထာင္ ၂ က်ိပ္ ၈ ဆူ ပမာဏမွ် ရွိေခ်သည္၊ ထုိမွ် မ်ားျပားလွေသာ ဘုရားရွင္တုိ႔၏ ဂုဏ္ေတာ္၊ ေဟာေတာ္မူ ခဲ့ေသာ တရားေတာ္၊ တပည့္ အရိယာ သံဃာေတာ္တို႔၏ ဂုဏ္ေတာ္တို႔ကို အာရုံျပဳကာ ရွိခိုးကန္ေတာ့ပါသည္ ဟု ဘုရားရွိခိုးဂါထာ စပ္ဆိုေတာ္ မူခဲ့ၾကသည္။

ထုိမွ် ရွည္လ်ားလွေသာ သံသရာ၀ယ္ က်င္လည္စဥ္အတြင္း သုေမဓာရေသ့ေလး၏ သႏၱာန္တြင္ ကိန္းေအာင္း ေနခဲ့ေသာ conditions ေတြ ေျမာက္မ်ားစြာ ရွိေနခဲ့ပါၿပီ၊ အတိတ္က အေၾကာင္းတရား ရွိေနၿပီသား conditions ေတြကုိ ေတြ႔ေတာ္မူ လို႔သာ ဒီပကၤရာ ဘုရားက ဗ်ာဒိတ္ေပးေတာ္မူနုိင္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

Rf. ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ႀကီး အရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ၏ ဓမၼဗ်ဴဟာ အသင္းသားမ်ား၏ အေမးကို ေျဖဆိုျခင္း ႏွင့္ ယေသာဓရာ ေထရီအပါဒါန္ ကို မွီျငမ္းေရးသားပါသည္။
အျပည့္အစံုဖတ္ရန္

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ပဋိသေႏၶေနစဥ္ ေရွ့ေျပးနိမိတ္ၾကီး(၃၂)ပါးအေၾကာင္း

အတုမရွိ၊အတူမရွိ အနႏၱဥာဏ္ေတာ္ရွင္ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူမည့္ ဘုရားေလာင္းေတာ္ၾကီးမ်ားသည္ ပညာဓိက ဘုရားဆုပန္လ်ွင္ေလးသေခ်ၤကမာၻတစ္သိန္းတိတိ(စြန္႔ျခင္းငါးပါးႏွင့္တကြ ပါရမီေတာ္(၁၀)ပါး အျပားတုိ႔ကုိ အတုမရွိျဖည္က်င့္ဆည္းပူးရေလသည္)။သဒၶါဓိကဘုရားဆုပန္လ်ွင္ ရွစ္သေခ်ၤနဲ႔ ကမာၻတစ္သိန္း၊ဝီရိယဓိက ဘုရားဆုပန္လ်ွင္ ဆယ့္ေျခာက္သေခ်ၤနဲ႔ ကမာၻတစ္သိန္းျဖည့္က်င့္ဆည္းပူးရပါတယ္။ထုိ႔ကဲ့သုိ႔ျဖည့္က်င့္ဆည္းပူးေတာ္မူေသာေၾကာင့္ အသဒိသ၊အတုလ၊ဆ,အသာဓာရဏေရႊဥာဏ္ေတာ္ရွင္ျဖစ္ေတာ္မူမည့္ဘဝမွာ ယူဇနာေပါင္း(၂)သိန္း၊(၄)ေသာင္းရွိေသာ ေျမအထု၊ ယူဇနာေပါင္း(၄)သိန္း၊(၈)ေသာင္းရွိေသာ ေရအထု၊
ယူဇနာေပါင္း(၉)သိန္း၊(၆)ေသာင္းရွိေသာ ေလအထု၊
ယူဇနာေပါင္း(၁)သန္း၊(၉)သိန္း (၂)ေသာင္းရွိေသာ မီးအထု
မဟာဘူတဓာတ္ၾကီးေလးပါး၏ အေဆာက္အဦးျဖစ္ေသာ ဘုံ(၃၁)၊စၾကဝဠာ၊ထုိစၾကဝဠာတုိက္ေပါင္း(၁၀၀၀၀)ကုိ
(၁)။ဘုရားေလာင္းေတာ္ ပဋိသေႏၶေနသည္ႏွင့္ မႏွဳိင္းယွဥ္နုိင္ေသာ အလင္းေရာင္ၾကီးသည္ ပ်ံ့ႏွံ႔၏။
(၂)။ဘုရားေလာင္းေတာ္၏ ဘုန္းအသေရေတာ္ကုိ ဖူးေမ်ွာ္လုိၾကသည့္ပမာ မ်က္ေစ့ႏွစ္ကြင္းအလင္းမရသူတုိ႔သည္ ထုိခဏ၌ မ်က္စိႏွစ္ကြင္းအလင္းရ၍ ျမင္ၾကကုန္၏။
(၃)။နားပင္းၾကကုန္ေသာ သူတုိ႔သည္လည္း နားအပင္းေပ်ာက္ကာ အသံကုိၾကားၾကရကုန္၏။
(၄)။အ,သျဖင့္၊စကားမေျပာနုိင္သူတုိ႔သည္လည္း၊ အ,အေပ်ာက္ကာ စကားေျပာနုိင္ၾကကုန္၏။
(၅)။ကုန္း၊ကြ၊ေကာက္၊ခြင္ေသာကုိယ္ရွိေသာ သူတုိ႔သည္လည္း ထုိခဏ၌ ေျဖာင့္မတ္ေသာ ကိုယ္ရွိၾကကုန္၏။(၆)။ေျခဆြံ႔ေသာသူ(မသြားလာနုိင္သူ)တုိ႔သည္လည္း ထုိခဏ၌ အဆြံ႔ေပ်ာက္ကာ ေျချဖင့္ေကာင္းစြာသြားလာနုိင္ၾကကုန္၏။
(၇)။ေႏွာင္အိမ္ အေႏွာင္အဖြဲ႔(ထူး၊ထိတ္၊သံေျခက်ဥ္း စသည္)၌ ေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္းကုိ ခံလ်ွက္ေနၾကရေသာသူတုိ႔သည္လည္း ထုိခဏ၌ ထုိေႏွာင္အိမ္ အေႏွာင္အဖြဲ႔ အမ်ဳိးမ်ဳိးတုိ႔မွ က်ြတ္လြတ္ၾကကုန္၏။
(၈)။အလုံးစုံေသာ ငရဲဘုံတုိ႔၌ ငရဲမီး ျငိမ္းေအး၏။
(၉)။ျပိတၱာဘုံ(ျပိတၱာေလာက)၌ ဆာေလာင္ျခင္း၊ေရသိပ္(ေရငတ္)ျခင္း ကင္းစဲျငိမ္းေအး၏။
(၁၀)။တိရိစာၦန္တုိ႔အား ေဘးရန္ တစ္စုံတစ္ရာမ်ွမရွိ။(ေဘးရန္ခပ္သိမ္းတုိ႔မွ လြတ္ျငိမ္းၾကရကုန္၏။)
(၁၁)။ေရာဂါရွိေသာ သတၱဝါခပ္သိမ္းတုိ႔ ထုိေရာဂါဟူသမ်ွတုိ႔မွ လြတ္ျငိမ္းေပ်ာက္ကင္းၾကကုန္၏။
(၁၂)။သတၱဝါခပ္သိမ္းတုိ႔သည္ တစ္ဦးကုိတစ္ဦး ၾကည္နဴးခ်စ္ခင္ဖြယ္ရာ စကားကုိသာေျပာဆုိၾကကုန္၏။
(၁၃)။ျမင္းတုိ႔သည္ ခ်ဳိျမိန္သာယာစြာေသာ အျခင္းအရာျဖင့္ ရႊင္လန္းျမဴးတူးစြာ ဟီၾကကုန္၏။
(၁၄)။ဆင္တုိ႔သည္ ခ်ဳိျမိန္သာယာေသာ အျခင္းအရာအားျဖင့္ ျမည္ၾကကုန္၏။
(၁၅)။စည္း၊ေစာင္း၊ညွင္းစေသာ တူရိယာမ်ဳိး ခပ္သိမ္းတုိ႔သည္ မတီးမမွဳတ္အပ္ပါဘဲလ်က္ မိမိတုိ႔အလုိလုိ မိမိတုိ႔ ျမည္ျမဲေသာအသံကုိ ရင့္သီက်ဴးျမည္ၾကကုန္၏။
(၁၆)။လူတုိ႔၏ လက္ေကာက္၊ေျခက်ဥ္းအစရွိေသာ အဆင္တန္ဆာတုိ႔သည္ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု မထိမခုိက္မိၾကပဲလ်က္ အလုိအေလ်ာက္အသံျမည္ၾကကုန္၏။
(၁၇)။အလုံးစုံေသာ အရပ္မ်က္ႏွာ လဟာခပင္း၊ရွဳျမင္ကြင္းတုိ႔သည္ သန္႔ရွင္းၾကည္လင္ၾကကုန္၏။
(၁၈)။သတၱဝါတုိ႔အား ေအးျမခ်မ္းသာျခင္းကုိ ျဖစ္ေစလ်က္ နဴးညံ့သိမ္ေမြ႔ေသာ ေလေျပေလညွင္းတုိ႔သည္ ျဖည္းညွင္းသာယာစြာ တုိက္ခတ္လာကုန္၏။
(၁၉)။အခါမဲ့မုိးၾကီးရြာသြန္းလာ၏။(မုိးရြာခ်ိန္မဟုတ္ဘဲ)အုတ္အုတ္သဲသဲ လြန္ကဲသည္းထန္စြာ မုိးၾကီးရြာသြန္းလာ၏။
(၂၀)။မဟာပထဝီ ဤေျမၾကီးမ်ားမွလည္း ေရသည္အလုိလုိစိမ့္ထြက္ကာ ထုိထုိဤဤ စီးသြားေလ၏။
(၂၁)။ငွက္အမ်ား ေကာင္ကင္၌ ပ်ံသန္းျခင္းကုိမျပဳၾက။(ထုိခဏ၌ ငွက္မ်ားေကာင္းကင္၌ ပ်ံသြားျခင္းမရွိ။)
(၂၂)။တသုန္သုန္ တသြင္သြင္ အစဥ္မျပတ္ စီးသြားစုန္ဆင္းျမဲျဖစ္ေသာ ျမစ္ေရအယဥ္တုိ႔သည္ အရွင္က ေငါက္၍ ေၾကာက္ရြ႔ံရပ္နားသည့္ က်ြန္အလား စီးသြားစုန္ဆင္းျခင္းမရွိဘဲ ပကတိရပ္တန္႔ျငိမ္သက္၍ ရပ္ေနကုန္၏။
(၂၃)။မဟာသမုဒၵရာ၌ ပကတိက ငန္သည့္ အရရွိေသာ ေရသည္ ထုိခဏ၌ ခ်ဳိျမိန္၍လာေလ၏။
(၂၄)။အလုံးစုံေသာ အရပ္မ်က္ႏွာတုိ႔၌ အဆင္းသုံးျဖာ ၾကာမ်ဳိးငါးပါးတုိ႔ ျဖန္႔လႊားဖုံးကြယ္လ်က္ရွိကုန္၏။(ေရကန္ ေရအုိင္တုိင္း ၾကာမ်ဳိးငါးပါးႏွင့္ ဖုံးလႊမ္းအပ္ေသာ ေရမ်က္ႏွာျပင္ရွိ၏။)
(၂၅)။အလုံးစုံေသာ ၾကည္းပန္း(ကုန္းပန္း) ေရပန္းတုိ႔သည္ ထုိခဏ၌ တစ္ျပိဳင္နက္ပြင့္ၾကကုန္၏။
(၂၆)။သစ္ပင္တုိ႔၏ ပင္လုံးပင္စည္တုိ႔၌ ခႏၶ ပဒုမေခၚ ပင္စည္ပန္းတုိ႔ အဆန္းတၾကယ္ ပြင့္ၾကကုန္၏။
(၂၇)။သစ္ပင္တုိ႔၏ အခက္တုိ႔၌ သာခါပဒုမ မည္ေသာ အခက္ပန္းတုိ႔ အဆန္းတၾကယ္ပြင့္ၾကကုန္၏။
(၂၈)။သစ္ပင္တုိ႔၏ အႏြယ္တုိ႔၌ လတာပဒုမ မည္ေသာ အႏြယ္ပန္းတုိ႔ အဆန္းတၾကယ္ ပြင့္ၾကကုန္၏။
(၂၉)။ဒ႑ ပဒုမမည္ေသာ အရုိးတန္ပန္းတုိ႔သည္လည္း ကုန္ေျမတစ္ခြင္ ေက်ာက္ျဖာအျပင္ တုိ႔ကုိ ေဖာက္ထြင္းကာ ခုနစ္ဆင့္ ခုနစ္ဆင့္ျဖစ္၍ ပြင့္ထြန္းေပၚေပါက္လာကုန္၏။
(၃၀)။ေကာင္းကင္၌ ပဒုမာၾကာပန္းတုိ႔သည္ ေအာင္သို႔ တူရူ မ်က္ႏွာ မူလ်က္ တြဲရရြဲ ဆြဲၾကကုန္၏။
(၃၁)။အရပ္ထပ္ဝန္းက်င္မွ ပန္းမုိးတုိ႔ တျဖဳိးျဖိဳး ရြာသြန္းကုန္၏။
(၃၂)။ေကာင္းကင္၌ နတ္ျဖစ္ တူရိယာတုိ႔လည္း မတီးမမွဳတ္ရဘဲ အလုိအေလ်ွာက္ အသံျမည္ကုန္၏။
ဇာတိေခတ္(ပဋိသေႏၶ)ေနစဥ္ စၾကာဝဠာ တုိက္ေပါင္း ေလာက ဓာတ္ တစ္ေသာင္းသည္ ဤဆုိအပ္ျပီးသည့္ ပုဗၺ နိမိတ္ၾကီး အံ့ဖြယ္ၾကီး(၃၂)တုိ႔ျဖင့္ တန္ဆာဆင္ရကား၊အလုံးျပဳ၍ လႊင့္ပစ္အပ္ေသာ ပန္းလုံးၾကီးကဲ့သုိ႔လည္းေကာင္း၊အျပည့္အၾကပ္ ၾကားမလပ္ေအာင္ဖြဲ႔အပ္ေသာ ပန္းစည္းၾကီးကဲ့သုိ႔လည္းေကာင္း၊တန္ဆာျပင္ဆင္ ခင္းက်င္းအပ္ေသာ ပန္းေနရာၾကီးကဲ့သုိ႔လည္းေကာင္း၊ပန္းႏွင့္ပန္းခ်င္းထပ္မ်ွရွိလ်က္ သားျမီးယပ္ျဖင့္ တလႊဲလႊဲ ခတ္အပ္သည့္ပမာ ပန္းအထုံအခုိးန႔ံသာတုိ႔ျဖင့္ ထက္ဝန္းက်င္ ၾကိဳင္လွဳိင္လ်က္ လြန္ျမတ္ေသာ ၾကက္သေရအစုသုိ႔ ေရာက္ေလေတာ့သည္။
ဒါက ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ဖြားေတာ္မမူမီ ပဋိသေႏၶေနစဥ္အခါ စၾကာဝဠာတုိက္ေပါင္းမွာၾကဳိတင္ျပီး ျဖစ္ေပၚေလ့ရွိတဲ့ ပုဗၺနိမိတ္ၾကီး(၃၂)ပါးျဖစ္ပါတယ္။
ကုိးကား။ ။နဝဓုတဂၤါစာရ မဟာေထရ္၏ ကမာၻ႔ဂႏၳဝင္ သာသနာ့သင္ခန္းစာက်မ္းမွ အေရးအသားမ်ားသာျဖစ္ပါသည္။ အားလုံးကုိယ္စိတ္ႏွစ္ပါးက်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။

အရွင္ဝိမလဝံသ(နာလႏၵာတကၠသုိလ္၊အိႏၵိယနုိင္ငံ) အျပည့္အစံုဖတ္ရန္