“အနတၱလကၡဏာတရားေတာ္”

ရဟန္းတုိ႔ ----- ရုပ္သည္ အတၱမဟုတ္၊ ရုပ္မွာ အတၱမရွိ၊ ရုပ္သည္ အတၱျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ဤရုပ္သည္ နာက်င္ျခင္းငွါ မျဖစ္ရာ၊ “ငါ၏ရုပ္သည္ ဤသို႔အေကာင္ခ်ည္းျဖစ္ေစ၊ ဤသို႔အဆိုးမျဖစ္ေစႏွင့္”ဟု မိမိအလုိက်ေအာင္ ရုပ္တုိ႔၌ စီမံခန႔္ခြဲႏုိင္ရာ၏၊ ရဟန္းတုိ႔ - ရုပ္သည္ အတၱမဟုတ္ေသာေၾကာင့္သာ နာက်င္ျခင္းလည္း ျဖစ္ရ၏။ “ငါ၏ရုပ္သည္ ဤသို႔အေကာင္းခ်ည္းျဖစ္ေစ၊ ဤသို႔ အဆုိးမျဖစ္ေစႏွင့္”ဟု ရုပ္တုိ႔၌ ေတာင့္တ၍လည္း မရႏုိင္ေပ။ ရဟန္းတုိ႔ ----- ေ၀ဒနာသည္ အတၱမဟုတ္၊ ေ၀ဒနာမွာ အတၱမရွိ၊ ေ၀ဒနာသည္ အတၱျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ဤေ၀ဒနာသည္ နာက်င္ျခင္းငွါ မျဖစ္ရာ၊ “ငါ၏ေ၀ဒနာသည္ ဤသို႔အေကာင္ခ်ည္းျဖစ္ေစ၊ ဤသို႔အဆိုးမျဖစ္ေစႏွင့္”ဟု မိမိအလုိက်ေအာင္ ေ၀ဒနာတုိ႔၌ စီမံခန႔္ခြဲႏုိင္ရာ၏၊ ရဟန္းတုိ႔ - ေ၀ဒနာသည္ အတၱမဟုတ္ေသာေၾကာင့္သာ နာက်င္ျခင္းလည္း ျဖစ္ရ၏။ “ငါ၏ေ၀ဒနာသည္ ဤသို႔အေကာင္းခ်ည္းျဖစ္ေစ၊ ဤသို႔ အဆုိးမျဖစ္ေစႏွင့္”ဟု ေ၀ဒနာတုိ႔၌ ေတာင့္တ၍လည္း မရႏုိင္ေပ။ ရဟန္းတုိ႔ ----- သညာသည္ အတၱမဟုတ္၊ သညာမွာ အတၱမရွိ၊ သညာသည္ အတၱျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ဤသညာသည္ နာက်င္ျခင္းငွါ မျဖစ္ရာ၊ “ငါ၏သညာသည္ ဤသို႔အေကာင္ခ်ည္းျဖစ္ေစ၊ ဤသို႔အဆိုးမျဖစ္ေစႏွင့္”ဟု မိမိအလုိက်ေအာင္ သညာတုိ႔၌ စီမံခန႔္ခြဲႏုိင္ရာ၏၊ ရဟန္းတုိ႔ - သညာသည္ အတၱမဟုတ္ေသာေၾကာင့္သာ နာက်င္ျခင္းလည္း ျဖစ္ရ၏။ “ငါ၏သညာသည္ ဤသို႔အေကာင္းခ်ည္းျဖစ္ေစ၊ ဤသို႔ အဆုိးမျဖစ္ေစႏွင့္”ဟု သညာတုိ႔၌ ေတာင့္တ၍လည္း မရႏုိင္ေပ။ ရဟန္းတုိ႔ ----- သခၤါရသည္ အတၱမဟုတ္၊ သခၤါရမွာ အတၱမရွိ၊ သခၤါရသည္ အတၱျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ဤသခၤါရသည္ နာက်င္ျခင္းငွါ မျဖစ္ရာ၊ “ငါ၏သခၤါရသည္ ဤသို႔အေကာင္ခ်ည္းျဖစ္ေစ၊ ဤသို႔အဆိုးမျဖစ္ေစႏွင့္”ဟု မိမိအလုိက်ေအာင္ သခၤါရတုိ႔၌ စီမံခန႔္ခြဲႏုိင္ရာ၏၊ ရဟန္းတုိ႔ - သခၤါရသည္ အတၱမဟုတ္ေသာေၾကာင့္သာ နာက်င္ျခင္းလည္း ျဖစ္ရ၏။ “ငါ၏သခၤါရသည္ ဤသို႔အေကာင္းခ်ည္းျဖစ္ေစ၊ ဤသို႔ အဆုိးမျဖစ္ေစႏွင့္”ဟု သခၤါရတုိ႔၌ ေတာင့္တ၍လည္း မရႏုိင္ေပ။ ရဟန္းတုိ႔ ----- ၀ိညာဥ္သည္ အတၱမဟုတ္၊ ၀ိညာဥ္ရမွာ အတၱမရွိ၊ ၀ိညာဥ္သည္ အတၱျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ဤ၀ိညာဥ္သည္ နာက်င္ျခင္းငွါ မျဖစ္ရာ၊ “ငါ၏၀ိညာဥ္သည္ ဤသို႔အေကာင္ခ်ည္းျဖစ္ေစ၊ ဤသို႔အဆိုးမျဖစ္ေစႏွင့္”ဟု မိမိအလုိက်ေအာင္ ၀ိညာဥ္တုိ႔၌ စီမံခန႔္ခြဲႏုိင္ရာ၏၊ ရဟန္းတုိ႔ - ၀ိညာဥ္သည္ အတၱမဟုတ္ေသာေၾကာင့္သာ နာက်င္ျခင္းလည္း ျဖစ္ရ၏။ “ငါ၏၀ိညာဥ္သည္ ဤသို႔အေကာင္းခ်ည္းျဖစ္ေစ၊ ဤသို႔ အဆုိးမျဖစ္ေစႏွင့္”ဟု ၀ိညာဥ္တုိ႔၌ ေတာင့္တ၍လည္း မရႏုိင္ေပ။ ရဟန္းတုိ႔ ----- ရုပ္သည္ ျမဲသေလာ၊ မျမဲသေလာဟု ေမးေတာ္မူရာ “မျမဲပါ အရွင္ဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္ထားၾကကုန္၏။ မျမဲေသာရုပ္သည္ ဆင္းရဲေလာ၊ ခ်မ္းသာေလာဟု ေမးေတာ္မူရာ “ဆင္းရဲျဖစ္ပါသည္ အရွင္ဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္ထားၾကကုန္၏၊ မျမဲေသာ ဆင္းရဲေသာ ေဖာက္ျပန္ျခင္းသေဘာရွိေသာ ရုပ္ကို “ဤရုပ္သည္ ငါ၏ဥစၥာျဖစ္၏၊ ဤရုပ္သည္ ငါျဖစ္၏၊ ဤရုပ္သည္ ငါ၏အတၱတည္း”ဟု စြဲယူျခင္းငွါ သင့္ေလ်ာ္ပါမည္ေလာဟု ေမးေတာ္မူျပန္ရာ “မသင့္ေလ်ာ္ပါ အရွင္ဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္ထားၾကကုန္၏။ ထုိ႔အတူပင္ ေ၀ဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရ၊ ၀ိညာဥ္ တုိ႔ကိုလည္း အေမးအေျဖ ျပဳလုပ္ေတာ္မူသည္။ ရဟန္းတုိ႔ ----- ထို႔ေၾကာင့္ အတိတ္ရုပ္၊ အနာဂတ္ရုပ္၊ ပစၥဳပၸန္ရုပ္၊ မိမိသႏၱာန္၌ ျဖစ္ေသာရုပ္၊ သူတပါးသႏၱာန္၌ ျဖစ္ေသာရုပ္၊ ၾကမ္းတမ္းေသာရုပ္၊ ႏူးညံ့ေသာရုပ္၊ ယုတ္ညံ့ေသာရုပ္၊ ေကာင္းျမတ္ေသာရုပ္၊ အနီး၌ျဖစ္ေသာရုပ္၊ အေ၀း၌ျဖစ္ေသာရုပ္ တည္းဟူေသာ ဤရုပ္အလံုးစံုကို “ငါ၏ဥစၥာမဟုတ္၊ ငါမဟုတ္၊ ငါ၏အတၱမဟုတ္”ဟု ဟုတ္မွန္သည့္အတုိင္း ေကာင္းစြာ ပညာျဖင့္ ရူျမင္ရမည္။ ထို႔အတူပင္ အတိတ္၊ အနာဂတ္၊ ပစၥဳပၸန္၊ မိမိသႏၱာန္၊ သူတပါးသႏၱာန္၊ အၾကမ္း၊ အႏု၊ အယုတ္၊ အျမတ္၊ အနီး၊ အေ၀းျဖစ္ေသာ ေ၀ဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရ၊ ၀ိညာဥ္တုိ႔ကိုလည္း “ငါ၏ ဥစၥာမဟုတ္၊ ငါမဟုတ္၊ ငါ၏အတၱမဟုတ္”ဟု ဟုတ္မွန္သည့္အတုိင္း ေကာင္းစြာ ပညာျဖင့္ ရူျမင္ရမည္။ ရဟန္းတုိ႔ ----- ဤသို႔ ရူျမင္သည္ရွိေသာ္ အၾကားအျမင္ ဗဟုသုတရွိေသာ အရိယာသာ၀ကသည္ ရုပ္၌လည္းျငီးေငြ႕၏၊ ေ၀ဒနာ၌လည္း ျငီးေငြ႕၏၊ သညာ၌လည္း ျငီးေငြ႕၏၊ သခၤါရတုိ႔၌လည္း ျငီးေငြ႕၏၊ ၀ိညာဥ္၌လည္း ျငီးေငြ႕၏၊ ျငီးေငြ႕ျခင္းေၾကာင့္ ခႏၶာငါးပါးတုိ႔၌ တပ္မက္ျခင္း ကင္း၏၊ မတပ္မက္ျခင္းေၾကာင့္ ကိေလသာတုိ႔မွ လြတ္ေျမာက္၏။ ကိေလသာမွ လြတ္ေျမာက္ျပီးသည္ရွိေသာ္ “ကိေလသာမွ လြတ္ေျမာက္ျပီ”ဟု ပစၥေ၀ကၡဏာဉာဏ္ ျဖစ္ေပၚလာ၏။ ေနာက္ထပ္ တဖန္ ပဋိသေႏၶေနမူကုန္ျပီ၊ ျမတ္ေသာအက်င့္ကို က်င့္သံုးအပ္ျပီးျပီ၊ မဂ္ကိစၥကို ျပဳအပ္ျပီးျပီ၊ ဤမဂ္ဉာဏ္ ရရွိေရးအတြက္ အျခားတပါး အားထုတ္ျပဳလုပ္ဖြယ္ ကိစၥ မရွိေတာ့ျပီဟု သိ၏။ ဤသို႔ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေဟာၾကားေတာ္မူသည္။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အနတၱလကၡဏသုတ္ေတာ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူျပီးသည္ရွိေသာ္ ပဥၥ၀ဂၢီရဟန္းတို႔သည္ လြန္စြာႏွစ္သက္ၾကကုန္၏၊ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္ၾကကုန္၏၊ ဤေဒသနာေတာ္ကို ေဟာၾကားျပီးဆံုးသည္ရွိေသာ္ ပဥၥ၀ဂၢီရဟန္းတုိ႔သည္ စြဲလမ္းမူမရွိဘဲ အာသေ၀ါတရားတို႔မွ လြတ္ေျမာက္ၾကေလကုန္၏။ ထိုအခါ၀ယ္ ဤေလာက၌ ဘုရားအပါအ၀င္ ရဟႏၱာေျခာက္ဆူ ျဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္၍ လာကုန္၏။ 

(ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရ သာသနာေရး၀န္ၾကီးဌာန ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္ (အဆင့္ျမင့္) စာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပသည္။)

အျပည့္အစံုဖတ္ရန္

“အနတၱလကၡဏသုတ္ေတာ္အေၾကာင္း”

ေလာဘစေသာ ကိေလသာတုိ႔သည္ အာရုံ (၆)ပါးတုိ႔ကို စြဲလမ္းတတ္ၾက၏။ ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔၌ ကိေလသာတရားတုိ႔ ထူေျပာမ်ားျပားလ်က္ ရွိၾကသည္။ အစြဲတရားျပင္းထန္ၾကသည္၊ မိမိကိုယ္ခႏၶာကို အသက္၊ လိပ္ျပာ၊ ၀ိညာဥ္ေကာင္ဟု စြဲလမ္းေသာ အတၱစြဲသည္ အခြာရ အခက္ခဲဆံုး အျပင္းထန္ဆံုးေသာ အစြဲျဖစ္သည္။ သတၱ၀ါတုိ႔ကို ဒုကၡအေပးဆံုးလည္း ျဖစ္သည္။ ဘုရားမပြင့္မီက ဘုရားဟု အမည္ခံေနသူမ်ားလည္း အတၱ၀ါဒ ရွိသူခ်ည္းသာ ျဖစ္ၾက၏။ အတၱစြဲကို ခြာပစ္ႏုိင္ဖုိ႔မွာ သစၥာေလးပါးတရားကို ကိုယ္တုိင္ သိရွိမွသာ ျဖစ္ႏုိင္သည္။ သမၼာသမၺဳဒၶ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သစၥာေလးပါး တရားကို ကိုယ္ေတာ္တုိင္လည္းထုိးထြင္း၍ သိေတာ္မူခဲ့ျပီး သူတပါးကိုလည္း သိေအာင္ ေဟာေျပာႏုိင္ေလသည္။ 

ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူျပီးေနာက္ (၂)လအၾကာ ၀ါဆုိလျပည့္ေန႔တြင္ သစၥာေလးပါး တရားကို ေဟာၾကား ေဖာ္ျပရာျဖစ္ေသာ ဓမၼစၾကာသုတ္ေတာ္ကို ထုတ္ေဖာ္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ရာ အရွင္ေကာ႑ညမေထရ္ႏွင့္ ျဗဟၼာ (၁၈)ကုေဋ၊ နတ္ေပါင္းမ်ားစြာတုိ႔ ေသာတာပန္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ၀ိစိကိစၦာႏွင့္ သကၠာယဒိ႒ိအတၱစြဲတုိ႔ ျပဳတ္သြားခဲ့ၾကသည္။ ၀ါဆိုလျပည့္ေန႔ည မဇၥ်ိမယာမ္တြင္ သာတာဂိရႏွင့္ ေဟမ၀တနတ္မင္းတုိ႔သည္ အျခံအရံ နတ္ဘီလူးတစ္ေထာင္ႏွင့္အတူ ေရာက္လာၾကကာ ပုစၦာ(၁၀)ခ်က္ကို ေမးေလွ်ာက္ၾကသည္။

 ျမတ္စြာဘုရား ေျဖၾကားေတာ္မူျပီးေသာအခါ
 ေသာတာပန္ဘ၀သို႔ ေရာက္ၾကျပန္သည္။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ က်န္ ပဥၥ၀ဂၢီတုိ႔အား ကမၼ႒ာန္းတရားအားထုတ္ေစျပီး ကိုယ္ေတာ္တုိင္ တရားျပေတာ္မူရာ ၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ (၁)ရက္ေန႔တြင္ အရွင္၀ပၸ၊ ၂-ရက္ေန႔တြင္ အရွင္ဘဒၵိယ၊ ၃-ရက္ေန႔တြင္ အရွင္မဟာနာမ္၊ ၄-ရက္ေန႔တြင္ အရွင္အႆဇိ မေထရ္တုိ႔ ေသာတာပန္ အသီးသီး ျဖစ္ၾကျပန္သည္။ သာသနာပကာလတြင္ ဉာဏ္အားၾကီးေသာ သူတို႔သည္ သာမာန္အားျဖင့္ အနိစၥလကၡဏာ၊ ဒုကၡလကၡဏာကို သိျမင္ႏုိင္ၾကေသာ္လည္း အနတၱလကၡဏာကိုကား ထုိးထြင္း၍ မသိႏုိင္ၾကေပ။ အနတၱတရားသည္ လြန္စြာ သိျမင္ရန္ ခက္ခဲ နက္နဲ ႏူးညံ့လွေသာ တရားျဖစ္သည္။ ဘုရားျဖစ္ရာ ကာလႏွင့္ ဘုရားသာသနာေတာ္အတြင္း၌သာ ျမင္ႏုိင္ထင္ႏုိင္ေသာ တရားျဖစ္သည္။ အနတၱအျမင္ ၾကည္လင္စြာထင္မွ အတၱျပဳတ္မည္။ အတၱကင္းကြာမွ ဘဂၤဉာဏ္ ဘယဉာဏ္ အာဒီန၀ဉာဏ္ အဆင့္ဆင့္ ရင့္သန္၍ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္ကို ရႏုိင္သည္၊ နိဗၺာန္ကို ျမင္ႏုိင္သည္။ 

အနတၱလကၡဏာသုတ္ေတာ္ကို ျမတ္စြာဘုရားသည္ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၃-ခုႏွစ္၊ ၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ ၅-ရက္၊ ၾကာသပေတးေန႔တြင္ ဗာရာဏသီျပည္ အနီး မိဂဒါ၀ုန္ေတာ၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူစဥ္ ေသာတာပန္အရိယာ သာ၀ကမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦး တုိ႔အား ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။ ခႏၶာငါးပါး ရုပ္နာမ္တရားတုိ႔သည္ အတၱမဟုတ္၊ အတၱမဟုတ္ျခင္းေၾကာင့္ ကိုယ့္အလုိသို႔မပါ၊ လုိရာမျဖစ္၊ အနိစၥအစစ္အမွန္ ဒုကၡအစစ္အမွန္တုိ႔သာျဖစ္ကုန္၏။ အနိစၥအစစ္ ဒုကၡအစစ္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္း အႏွစ္သာရ ရွာမရႏုိင္၊ လံုး၀အစိုးမရသည့္ သေဘာတရားစုတို႔သာတည္းဟု အနတၱလကၡဏသုတၱန္ျဖင့္ ခႏၶာငါးပါးကို လကၡဏာေရး ၃-ပါးတင္၍ ေဟာညႊန္ျပသေတာ္မူခဲ့သည္။ ဤသုတ္ေတာ္ျပီးဆံုးေသာအခါ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးလံုးပင္ တဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိတည္းဟူေသာ ပပဥၥတရားမ်ားကို အၾကြင္းမဲ့ ပယ္သတ္၍ ရဟႏၱာျမတ္ၾကီးမ်ားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူခဲ့ၾကသည္။ ဤသုတ္ေတာ္ေၾကာင့္ ဤေလာက၀ယ္ ဘုရားရွင္အပါအ၀င္ ရဟႏၱာေျခာက္ပါး ေပၚထြက္ခဲ့သည္။ “ရဟႏၱာ အစ အနတၱလကၡဏသုတ္ေတာ္က”ဟု မွတ္တမ္းတင္ ကမၸည္းထုိးရသည့္ သုတ္ေတာ္ျမတ္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။ 

(ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရ သာသနာေရး၀န္ၾကီးဌာန ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္ (အဆင့္ျမင့္) စာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပသည္။)

အျပည့္အစံုဖတ္ရန္

“ဘုရားစစ္ ဘုရားမွန္ ဟုတ္၊ မဟုတ္ နတ္မင္းတုိ႔ ေဆြးေႏြးျခင္း - ေဟမ၀တသုတ္”

ျမတ္စြာဘုရားသည္ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၃-ခုႏွစ္၊ ၀ါဆုိလျပည့္ေန႔ ညသန္းေခါင္ယံအခ်ိန္၌ ဓမၼစၾကာ တရားေဒသနာေတာ္ကို ေဟာေျပာမူျပီးဆံုးခဲ့သည္။ ထုိတရားပြဲၾကီး၌ နတ္ ျဗဟၼာပရိသတ္ထဲတြင္ သာတာဂိရ နတ္မင္းၾကီးလည္းပါ၀င္သည္။ သာတာဂိရနတ္မင္းၾကီးသည္ မိမိ၏ အျခံအရံ နတ္ဘီလူး ပရိသတ္ငါးရာႏွင့္အတူ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ ဓမၼစၾကာေဒသနာေတာ္ကို နာၾကားရပါေသာ္လည္း တစံုတခု မဂ္ဖုိလ္ တရားထူးကို မရခဲ့ေခ်။ ထုိသို႔ မရႏုိင္ျခင္းမွာ တရားေတာ္ကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မနာယူႏုိင္ဘဲ ေနာက္ဆန္တင္းနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဓမၼစၾကာေဒသနာေတာ္မွာ လြန္စြာနက္နဲဆန္းၾကယ္လွသျဖင့္ မိမိ၏သူငယ္ခ်င္း ေဟမ၀တနတ္မင္းအား တရားနာေစခ်င္လွသည္၊ ယခုအခါ သူငယ္ခ်င္း မပါလာသျဖင့္ တရားနာရန္ စိတ္မေျဖာင့္ဘဲ ရွိေနေသာေၾကာင့္ တရားထူး မရႏုိင္ခဲ့ေပ။ သာတာဂိရနတ္မင္းႏွင့္ ေဟမ၀တနတ္မင္း အေလ်ာင္းလ်ာ အမ်ိဳးသားႏွစ္ဦးတို႔သည္ ကသပဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ စံ၀င္ေတာ္မူျပီးေနာက္ သာသနာေတာ္သို႔ ၀င္ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ဂႏၳဓုရတာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ၾကရာ စာေပပရိယတ္ လြန္စြာတတ္ကြ်မ္းၾကသည္၊ ၀ိနည္းအရာ လြန္စြာကြ်မ္းက်င္ၾကသည္၊ ကိုယ္က်င့္သိကၡာေကာင္းမြန္ျပီး စာေပအရာ ေက်ာ္ၾကားၾကသည္။ ေတာရြာ ေက်ာင္းတုိက္တခု၌ ဓမၼ၀ါဒီရဟန္းႏွင့္ အဓမၼ၀ါဒီရဟန္း ႏွစ္ပါးတုိ႔ရွိၾကသည္။ အဓမၼ၀ါဒီရဟန္းသည္ သိကၡာပုဒ္ကို လြန္က်ဴးသည္၊ ဓမၼ၀ါဒီရဟန္းက မေလ်ာက္ပတ္ေၾကာင္း ေျပာဆုိေသာအခါ အဓမၼ၀ါဒီရဟန္းက လက္မခံဘဲ ျငင္းပယ္သျဖင့္ မေထရ္ၾကီးႏွစ္ပါးထံ အဆံုးအျဖတ္ခံရန္ ေရာက္လာၾကသည္၊ အဓမၼ၀ါဒီရဟန္းသည္ မိမိရူံးနိမ့္မွာ ေသခ်ာေၾကာင္း သိသျဖင့္ မေထရ္တုိ႔ထံ ကပ္ေရာက္ျပဳစုလုပ္ေကြ်းကာ မိမိကို အႏုိင္ေပးရန္ ေလွ်ာက္ထားေတာင္းပန္၏၊ မေထရ္ႏွစ္ပါးတုိ႔ကလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ေတာင္းပန္ျခငး္ေၾကာင့္ လုိက္ေလ်ာခဲ့ၾက၏၊ မေထရ္ၾကီးတုိ႔သည္ ၾကိဳတင္စီစဥ္ထားသည့္အတုိင္း အဓမၼ၀ါဒီရဟန္းကို အႏုိင္ေပးခဲ့ေလသည္။ ဓမၼ၀ါဒီရဟန္းလည္း မေထရ္ႏွစ္ပါးတုိ႔၏ အဆံုးအျဖတ္ကို ၾကားရေသာအခါ သာသနာ့မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ဘဲ ပုဂၢိဳလ္မ်က္ႏွာကိုသာၾကည့္ကာ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကသျဖင့္ ကႆပျမတ္စြာဘုရား သာသနာေတာ္ကား ပ်က္စီးျခင္းမလွ ပ်က္စီးရေခ်ျပီတကားဟု ငိုေၾကြးေျပာဆုိလ်က္ ထုိ၀ိနည္းဓိုရ္တို႔ထံမွ ထြက္ခြာသြားေလသည္။ မေထရ္ၾကီးႏွစ္ပါးတုိ႔သည္လည္း “ငါတုိ႔သည္ အလဇၨီဒုႆီလပုဂၢိဳလ္ကို ငဲ့ညွာေစာင့္ေရွာက္လ်က္ သာသနာေတာ္တည္းဟူေသာ ရတနာျမတ္ၾကီးကို ထံုးအုိင္ ေခ်ာက္ကမ္းပါး၌ ပစ္ခ်မိခဲ့ေလျပီတကား”ဟု ေနာင္တ တဖန္ ပူပန္စိတ္ျဖင့္ ေသဆံုးခဲ့ၾကရာ မေထရ္တစ္ပါးက ဟိမ၀ႏၱာေတာအတြင္း ေဟမ၀တေတာင္၌ ေဟမ၀တမည္ေသာ နတ္ဘီလူးမင္းျဖစ္ေလသည္၊ အျခားတပါးမွာ မဇၥ်ိမေဒသအတြင္း သာတမည္ေသာေတာင္၌ သာတာဂိရအမည္ရွိေသာ နတ္ဘီလူးမင္း ျဖစ္ေလ၏၊ နတ္ဘီလူးပရိသတ္ (၅၀၀)စီ အျခံအရံရွိ၏။ ထုိနတ္ဘီလူးမင္းၾကီး ႏွစ္ဦးမွာ (၂၈)ဦးေသာ နတ္စစ္သူၾကီးတုိ႔တြင္ ပါ၀င္သျဖင့္ တန္ခိုးလြန္စြာၾကီးၾက၏၊ တလလွ်င္ ရွစ္ၾကိမ္ ဟိမ၀ႏၱာေတာအတြင္း ေဆးဒန္းျမင္းသိလာေက်ာက္အျပင္၀ယ္ နာဂ၀တီအမည္ရွိသာ မ႑ပ္၌ နတ္အစည္းအေ၀း က်င္းပျမဲျဖစ္၏၊ ထုိအစည္းအေ၀းပြဲသို႔ နတ္ဘီလူးမင္းႏွစ္ဦး တက္ေရာက္လာရာ အခ်င္းခ်င္း ေတြ႕ဆံုၾကျပီး ေရွးျဖစ္ေဟာင္း ျပန္ေျပာင္း သတိရသျဖင့္ လြန္စြာရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ၾကကုန္၏၊ တဦးႏွင့္တဦး အေၾကာင္းကိစၥထူးပါကလည္း အသိေပးၾကရန္ ကတိက၀တ္ျပဳထားၾကကုန္၏။ ျမတ္စြာဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ လူ႔ျပည္၌ ပဋိသေႏၶယူေတာ္မူေသာအခါ၊ ဖြားျမင္ေတာ္မူေသာအခါ၊ ေတာထြက္ေတာ္မူေသာအခါ၊ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူေသာအခါတုိ႔၌ ထူးျခားအံ့ၾသဖြယ္ နိမိတ္ၾကီး (၃၂)ပါးတုိ႔ ထင္ရွားစြာ ေပၚေပါက္ခဲ့ေသာ္လည္း နတ္ဘီလူးမင္းတုိ႔သည္ မသိလုိက္ၾကကုန္၊ ဓမၼစၾကာတရားေတာ္ ေဟာေတာ္မူေသာအခါ၌လည္း လြန္စြာအံ့ၾသဖြယ္ နိမိတ္ၾကီး (၃၂)ပါးတုိ႔ ေပၚေပါက္လာသည္၊ ထိုအခါမွ သာတာဂိရနတ္မင္း ျမင္ေတြ႕လတ္၍ တရားပြဲသို႔ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္ေလသည္။ မိမိသူငယ္ခ်င္းကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသျဖင့္ တရားထူးမရလုိက္ေပ။ ဤတရားပြဲအေၾကာင္းကို ေဟမ၀တနတ္မင္းအား ေျပာျပရန္ အေျခြအရံမ်ားႏွင့္ ထြက္ခြာလာခဲ့၏။ ေဟမ၀တနတ္မင္းအဖုိ႔မွာလည္း ဤယေန႔သည္ ထူးထူးျခားျခား အံ့ဖြယ္သရဲ ျဖစ္ေပၚေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္၊ ဟိမ၀ႏၱာေတာလံုး ပင္လံုးကြ်တ္ ပြင့္ေသာ ပန္းမ်ိဳးစံုတုိ႔ျဖင့္ လွပေနသည္။ သူငယ္ခ်င္း သာတာဂိရကို ေခၚ၍ ႏွစ္ဦးသား ေပ်ာ္ျမဴးၾကမည္ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင္ ့ထြက္လာခဲ့သည္။ နတ္မင္းၾကီး ႏွစ္ဦးတုိ႔သည္ ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕ ေကာင္းကင္ျပင္၀ယ္ ရင္ဆုိင္ေတြ႕ၾကသည္။ မိမိတုိ႔ ေတြ႕ၾကံဳရေသာ အံ့ၾသဖြယ္ရာမ်ားကို ေျပာၾကားၾကရာ သာတာဂိရနတ္မင္းက ေလာကသံုးပါးတြင္ ျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ေတာ္မူလာ၍ ဓမၼစၾကာသုတ္ေတာ္ကို ယေန႔စတင္ ေဟာၾကားေတာ္မူျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေလာကဓာတ္ တစ္ေသာင္းသို႔ “သဗၺညုဘုရားရွင္ျဖစ္ျပီ”ဟု ရဲ၀န္႔စြာ ၀န္ခံေတာ္မူေၾကာင္း ေျပာျပ၏။ ဘုရားဆုိတုိင္း လြယ္လြယ္ႏွင့္ ယံုၾကည္ေလ့မရွိေသာ ေဟမ၀နတ္မင္းႏွင့္ သာတာဂိရနတ္မင္းတုိ႔သည္ ဘုရားစစ္ ဘုရားမွန္ဆုိသည္မွာ မည္သည့္ ဂုဏ္ထူး၀ိေသသ အရည္အခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုသူ ျဖစ္ရမည္နည္းဟူေသာ စကားရပ္ကို အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးၾကကုန္၏။ 
အေဆြေတာ္ ေဟမ၀တ - ယေန႔ကား လျပည့္ဥပုသ္ေန႔တည္း၊ စၾက၀ဠာတစ္ေသာင္းမွ တရားနာလာေရာက္ၾကကုန္ေသာ နတ္ ျဗဟၼာတုိ႔၏ ကိုယ္ေရာင္၊ ၾကယ္ လ နကၡတ္တုိ႔၏အေရာင္၊ ျမတ္စြာဘုရား၏ ေရာင္ျခည္ေတာ္တုိ႔ျဖင့္ ဇမၺဴဒိပ္ကြ်န္းလံုးကို အလွဆံုးတန္ဆာဆင္ထားသည့္ပမာ အလြန္သာယာေသာ ညအခါျဖစ္၏၊ ဘုရားဟုတ္သေလာ၊ မဟုတ္သေလာဟု ေတြးေတာယံုမွား စိတ္မ်ားမေနပါလင့္၊ လာ - သြားၾကပါစို႔၊ ဂုဏ္ေက်းဇူးတုိ႔ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ ေဂါတမႏြယ္ဖြား ျမတ္စြာဘုရားကို သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ၾကပါစို႔။ 

အေဆြေတာ္ သာတာဂိရ - သင္ဖူးေတြ႕ခဲ့ရေသာ ျမတ္စြာဘုရား၏ စိတ္ေတာ္သည္ သတၱ၀ါအားလံုးတုိ႔၌ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္း အလွ်င္းမရွိ၊ ပကတိေသာ တာဒိဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စံုပါ၏ေလာ၊ သင္ ဖူးေတြ႕ခဲ့ရေသာ ဘုရားေဂါတမသည္ ဣ႒ာရုံ အနိ႒ာရုံတုိ႔၌ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းျဖစ္ပါေသးသေလာ၊ ကာမ၀ိတက္ ဗ်ာပါဒ၀ိတက္ ၀ိဟိ ံသာ ၀ိတက္တုိ႔ကို ပယ္ရွားႏုိင္သူ ျဖစ္ပါသေလာ၊ အျခားေသာ မည္သည့္ ဂုဏ္ထူး မ်ားႏွင့္လည္း ျပည့္စံုပါေသးသနည္း။ 

အေဆြေတာ္ ေဟမ၀တ - ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားသည္ တာဒိဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စံုသူျဖစ္ပါ၏၊ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဣ႒ာရုံ၊ အနိ႒ာရုံတုိ႔၌ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္း ကင္းေတာ္မူပါ၏၊ ၀ိတက္တရားတုိ႔ကို ပယ္ရွားကင္းရွင္း ႏုိင္နင္းေအာင္ ျပဳအပ္ျပီးသူ ျဖစ္ပါ၏၊ အျခားသူတုိ႔ ကိုယ္ႏူတ္ျဖင့္မေပးေသာ ပစၥည္းဥစၥာကိုလည္း ယူေတာ္မမူ၊ သတၱ၀ါတုိ႔၌ သတ္ျဖတ္ညွဥ္းဆဲျခင္း ဒုစရုိက္မူမွ ကင္းေ၀းေတာ္မူ၏၊ ငါးျဖာေသာအာရုံ ကာမဂုဏ္တုိ႔၌ ခံုမင္ျငိကပ္တြယ္တာတတ္ေသာ စိတ္လည္း မရွိ၊ နီ၀ရဏငါးပါး စြန္႔ပယ္ရွားလ်က္ စ်ာန္ သမာပတ္ကို အျမဲ၀င္စားေတာ္မူ၏၊ မဟုတ္မမွန္ေသာစကား၊ ၾကမ္းတမ္း ယုတ္မာေသာစကား၊ ကုန္းတုိက္စကားမ်ားကိုလည္း မေျပာၾကားေပ၊ အက်ိဳးရွိ မွန္ကန္ေသာ စကားကိုသာ ေျပာၾကားေတာ္မူေလ့ရွိ၏၊ ၀တၳဳအာရုံ ကာမဂုဏ္တုိ႔၌ ခံုမင္ တပ္မက္ျခင္းတည္းဟူေသာ အဘိဇၥ်ာတရားမ်ားမွလည္း လြန္ေျမာက္ျပီးသူျဖစ္၏၊ ခပ္သိမ္းေသာ တရားတို႔ကို ကိုယ္တုိင္ထုိးထြင္း သိျမင္ေတာ္မူေသာေၾကာင့္ စကၡဳငါးပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူ၏၊ ေရွးေရွးက ပြင့္ေတာ္မူျပီးေသာ ဘုရားတကာ ျပည့္စံုရာေသာ ၀ိဇၨာမ်က္စိႏွင့္လည္း ျပည့္စံုေတာ္မူ၏၊ နိဗၺာန္သြားေၾကာင္း ေျခေကာင္းသဖြယ္ စင္ၾကယ္ေသာ စရဏတရား တဆယ့္ငါးပါးႏွင့္လည္း ျပည့္စံုေတာ္မူပါ၏၊ ျမတ္စြာဘုရား၏ သႏၱာန္ေတာ္၀ယ္ ကိေလသာ အာသေ၀ါတရား အလံုးစံု ကုန္ခန္းျပီး ျဖစ္ေတာ္မူပါ၏၊ သံသရာ၀ယ္ ေနာက္ထပ္ တဖန္ ပဋိသေႏၶေနရျခင္း ဘ၀သစ္၌ ျဖစ္ရျခင္း မရွိေတာ့ပါ။ 

အေဆြေတာ္ သာတာဂိရနတ္မင္း - သင္ ယေန႔ည ဖူးေတြ႕ရေသာ ေဂါတမႏြယ္ဖြား ျမတ္စြာဘုရားသည္ကား သင္ေျပာခဲ့ေသာ ဂုဏ္တုိ႔ႏွင့္ ျပည့္စံုပါမူ ဘုရားစင္စစ္ ဧကန္ျဖစ္ေပျပီ၊ ဘုရားစစ္ ဘုရားမွန္ဟူသည္ တာဒိဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူျမဲျဖစ္၏၊ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ ကံသံုးပါးလံုး သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ေတာ္မူျမဲ ျဖစ္၏၊ ၀ိဇၨာသံုးပါး ၀ိဇၨာရွစ္ပါး စရဏတဆယ့္ငါးပါးတုိ႔ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူျမဲ ျဖစ္၏။ 

အေဆြေတာ္ သာတာဂိရနတ္မင္း - လာ သြားၾကစို႔၊ ျမတ္စြာဘုရားသည္ လကၡဏာေတာ္ၾကီးငယ္တုိ႔ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူျပီး ကိုယ္တြင္းကိုယ္ပ ရန္ဟူသမွ် တုိက္ဖ်က္ျခင္းငွါ စြမ္းႏုိင္ေသာ လံု႔လ ၀ီရိယ ရွိေတာ္မူ၏၊ ခႏၶာကိုယ္ မွ်တရုံအတြက္ ဆြမ္းတထပ္တည္းကိုသာ ဘုဥ္းေပးေတာ္မူ၏၊ အစာအာဟာရ၌ ေလာလုပၸတဏွာကို ပယ္သတ္ျပီးျဖစ္၏၊ မဂ္ဉာဏ္ေလးပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူကာ ဆိတ္ျငိမ္ရာေတာအရပ္၌ စ်ာန္၀င္စား၍ ေနေလ့ရွိေတာ္မူ၏၊ ေလာကဓံတရားတုိ႔ကိုလည္း ခံႏုိင္ေတာ္မူျပီး တစ္ေသာင္းေသာ ေလာကဓာတ္၌ တစ္ဆူတည္းသာ ပြင့္ေပၚေတာ္မူလာေသာ ေဂါတမႏြယ္ဖြား ျမတ္စြာဘုရားထံေမွာက္သို႔ သြားေရာက္ခ်ဥ္းကပ္ခါ ေသမင္း၏ေက်ာ့ကြင္းႏွင့္တူေသာ ေတဘူမက ၀ဋ္ဒုကၡမွ လြတ္ေျမာက္ရာအမွန္ နိဗၺာန္တရားေတာ္ျမတ္ကုိ ေလွ်ာက္ထားေမးျမန္းၾကပါကုန္စုိ႔။ 

အထက္ပါအတုိင္း နတ္မင္းၾကီးႏွစ္ဦးတုိ႔သည္ ဘုရားစစ္ဘုရားမွန္တုိ႔၏ ဂုဏ္ အဂၤါ လကၡဏာတုိ႔ကို ေဖာ္ျပဆန္းစစ္ကာ ေက်နပ္အားရလွသျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရွိရာ ဣသိပတန မိဂဒါ၀ုန္ေတာသို႔ နတ္ဘီလူးတစ္ေထာင္ ျခံရံလ်က္ ဘုရားဖူး တရားနာရန္ သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္တြင္ ေရာက္ရွိလာၾက ေလသည္။ ထုိနတ္ဘီလူးတုိ႔ ေရာက္ရွိလာခ်ိန္တြင္ ဘုရားရွင္မွာ ဓမၼစၾကာတရား ေဟာၾကားေတာ္မူစဥ္က သီတင္းသံုးေတာ္မူသည့္ တင္ပလႅင္ကိုပင္ မဖ်က္ရေသးေခ်၊ နတ္မင္းႏွစ္ဦး တုိ႔သည္ ဘုရားရွင္အား ရွိခိုးခြင့္ပန္၍ ေဟမ၀တနတ္မင္းက အေမးပုစၦာျပႆနာရပ္မ်ားကို ေလွ်ာက္ထားသျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားက ေဟမ၀တသုတၱန္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူရာ အေျခြအရံနတ္သား တစ္ေထာင္ႏွင့္တကြ နတ္ဘီလူးႏွစ္ဦးလံုး ေသာတာပန္ တည္သြားၾကေလသည္။ 

(ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရ သာသနာေရး၀န္ၾကီးဌာန ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္ (အဆင့္ျမင့္) စာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပသည္။)

အျပည့္အစံုဖတ္ရန္

ဗုဒၶဘာသာအလံေတာ္အေၾကာင္း

အျပာသဒၶါ၊ အ၀ါျမင့္ျမတ္ နီမွာပညာ၊ ျဖဴေရာင္၀င္း၀င္း စင္ၾကယ္ျခင္းတည္း တဏွာကင္းေျပာင္း လိေမၼာ္ေရာင္ႏွင့္ ေရာင္စဥ္ျဖာျဖာ သေကၤတာမွာ အရိယာ၏ ေဖာ္ညႊန္းဂုဏ္ရည္ စာသြန္းစီသည္ လ၀န္းေရာင္ျခည္ ဓမၼေစတီ။ဓမၼေစတီဆရာေတာ္ႀကီး ေဟာၾကားတဲ့တရားေတာ္ထဲက ဗုဒၶဘာသာအလံေတာ္အေၾကာင္း ဖြဲ႔ဆိုခ်က္ပါ။  
သမိုင္း အလံေတာ္ကို ၁၈၈၅ ခုႏွစ္မွာ သီရိလကၤာႏိုင္ငံ ကိုလံဘိုျမိဳ႕မွာ ကိုလံဘုိေကာ္မတီက ဒီဇိုင္းေရးဆြဲခဲ့ပါတယ္။ ေကာ္မတီမွာ Ven. Hikkaduwe Sri Sumangala Thera (ဥကၠဌ), Ven. Migettuwatte Gunananda Thera, Don Carolis Hewavitharana (အနာဂါရိက ဓမၼပါလအရွင္ ရဲ႕ဖခင္), Andiris Perera Dharmagunawardhana (အရွင္အနာဂါရိက ဓမၼပါလအရွင္ ရဲ႕ မိခင္ဘက္က အဖိုး), William de Abrew, Charles A. de Silva, Peter de Abrew, H. William Fernando, N. S. Fernando and Carolis Pujitha Gunawardena (အတြင္းေရးမႈး) တို႔ ပါဝင္ပါတယ္။ အလံေတာ္ကို ၁၈၈၅ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၁၇ ရက္ေန႔ထုတ္ Sarasavi Sandaresa သတင္းစာမွာ စတင္ပံုႏွိပ္ျဖန္႔ခ်ိခဲ့ၿပီး Vesak Day (ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ကဆုန္လျပည့္ေန႔) ျဖစ္တဲ့ ၁၈၈၅ ခုႏွစ္ ေမလ ၂၈ ရက္ေန႔မွာ Kotahena အရပ္မွာရွိတဲ့ Dipaduttamarama မွာ Ven. Migettuwatte Gunananda Thera က လူထုျမင္ကြင္းမွာ ပထမဆံုးလႊင့္တင္ခဲ့ပါတယ္။ 

အဲဒီေန႔ဟာ ျဗိတိသွ်တို႔အုပ္စိုးတဲ့ကာလမွာ ပထမဆံုး Vesak ျပည္သူ႔ရံုးပိတ္ရက္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ Theosophical အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ ဥကၠဌျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္ ဂ်ာနယ္လစ္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဟန္နရီစတီးလ္အိုလ္ေကာ့တ္က အလံေတာ္ရဲ႕ ရွည္လ်ားတဲ့ အတန္းလိုက္ပံုသ႑ာန္ဟာ ေနရာတိုင္းမွာ အသံုးျပဳလို႔ အဆင္မေျပႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္ျမင္တာေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲျပင္ဆင္ဖို႔ အၾကံေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အလံေတာ္ရဲ႕ အရြယ္အစားနဲ႔ ပံုသ႑ာန္ဟာ ႏိုင္ငံေတာ္အလံေတြအတိုင္း ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ျပဳျပင္မႈေတြကို သင့္ေတာ္သလိုျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အသစ္ျပင္ဆင္ထားတဲ့ အလံေတာ္ကို ၁၈၈၆ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၈ရက္ေန႔မွာ Sarasavi Sandaresa သတင္းစာမွာပဲ ပံုႏွိပ္ျဖန္႔ေဝခဲ့ၿပီး ၁၈၈၆ ခုႏွစ္ Vesak Day (ကဆုန္လျပည့္ေန႔) မွာ လူထုျမင္ကြင္းမွာ လႊင့္တင္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ၁၈၈၉ ခုႏွစ္မွာ အနာဂါရိက ဓမၼပါလအရွင္နဲ႔ အိုလ္ေကာ့တ္တို႔က ဂ်ပန္ဘုရင္ကို အလံေတာ္ျပသၿပီး ဂ်ပန္ႏိုင္ငံနဲ႔ စတင္မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ၿပီး ေနာက္တဆက္ထဲ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုလည္း ဆက္လက္မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္ ေမလ ၂၅ ရက္ေန႔မွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ ကမာၻ႔ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား ညီလာခံ (Conference of the World Fellowship of Buddhists) ဖြင့္ပြဲမွာ တည္ေထာင္သူ ဥကၠဌ ပါေမာကၡႀကီး G P Malasekera က အလံေတာ္ကို ကမာၻတဝွမ္းမွာရွိတဲ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြရဲ႕ အလံေတာ္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္သတ္မွတ္ဖို႔ အဆိုျပဳပါတယ္။ ဒီအဆိုျပဳခ်က္ကို တညီတညႊတ္ထဲ အဆင့္ဆင့္ျဖန္႔ေဝၾကၿပီး ပ်ံ႔ႏွံ႔သြားပါတယ္။ အေရာင္မ်ား အလံေတာ္မွာပါဝင္တဲ့ အေရာင္ငါးမ်ိဳးဟာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သဗၺညဳတဥာဏ္ေတာ္ကို ရရွိခ်ိန္ ကိုယ္ေတာ္ကေန ကြန္႔ျမဴးထြက္ေပၚတဲ့ ေရာင္ျခည္ေတာ္ ေျခာက္သြယ္ကို ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။ ျပာေသာေရာင္ျခည္ (နီလ) = ကရုဏာ၊ ျငိမ္းခ်မ္းမႈ ႏွင့္ စၾကာ၀ဠာသို႔ ျဖန္႔က်က္ေသာ ေမတၱာေတာ္။ ဝါေသာေရာင္ျခည္ (ပီတ)= အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ ~ အစြန္းေရာက္ျခင္း၊ သတိလက္လြတ္ေနျခင္းမ်ားကို ေရွာင္က်ဥ္ျခင္း။ နီေမာင္းေသာေရာင္ျခည္(ေလာဟိတ)= လက္ေတြ႕က်င့္ၾကံျခင္း၏ အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ား ~ ေအာင္ျမင္ျခင္း၊ အသိဥာဏ္၊ သီလ၊ ကံႏွင့္ ေစာင့္စည္းမႈ။ ျဖဴေသာေရာင္ျခည္ (ၾသဒါတ)= တရားဓမၼ၏ စင္ၾကယ္ျခင္း ~ အခ်ိန္၊ ေနရာ အကန္႔အသတ္တို႔ကို လြန္ေျမာက္၍ သံသရာဝဋ္ဆင္းရဲမွာ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ လမ္းျပျခင္း၊ လိေမၼာ္ေရာင္ျခည္ (မဥၹိ႒)= ဗုဒၶ၏ေဟာၾကားဆံုးမမႈမ်ား ~ အသိဥာဏ္ပညာ။ အလံေတာ္ေပၚက ေျခာက္ခုေျမာက္ ေဒါင္လိုက္လိုင္းကို က်န္တဲ့အေရာင္ငါးမ်ိဳးရဲ႕ ေလးေထာင့္လိုင္းေလးေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္ျပဳလုပ္ထားၿပီး အဲဒီလိုင္းဟာ ေရာင္ျခည္ေတာ္ထဲက အေရာင္ငါးမ်ိဳးေပါင္းစံုမႈကို ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။ အဲဒီ ေပါင္းစပ္မႈအေရာင္ဟာ “ပဘႆရ” (အလင္းရဲ႕အဓိက အႏွစ္ခ်ဳပ္) ကို ရည္ညႊန္းပါတယ္။ တိဗက္မွာေတာ့ အလံေတာ္ထဲက လိုင္းေတြဟာ (ကမာၻတလႊားက) ဗုဒၶဘာသာဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားရဲ႕ သကၠန္းအေရာင္မ်ိဳးစံုကို ေအာင္လံတံခြန္တစ္ခုထဲမွာ တစုတစည္းထဲ ေဖာ္ညႊန္းပါတယ္။ တိဗက္ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားရဲ႕ သကၠန္းဟာ ၾကက္ေသြးေရာင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အလံေတာ္မူရင္းပံုစံထဲက လိေမၼာ္ေရာင္ကို တခါတရံ ၾကက္ေသြးေရာင္နဲ႔ အစားထိုးတတ္ၾကပါတယ္။ ဂိုဏ္းဂဏဆိုင္ရာ မူကြဲမ်ား ဂိုဏ္းဂဏခြဲျခားမႈ မရွိတဲ့ ဗုဒၶဘာသာအလံေတာ္ကေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ အထက္မွာ တလူလူ လြင့္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ ေဟာၾကားသင္ျပတဲ့ ပံုစံကို အသားေပး အေလးထားတဲ့အေနနဲ႔ အလံေတာ္ရဲ႕အေရာင္ေတြကို ေျပာင္းလဲထားတာေတြ ရွိပါတယ္။ ~ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက ရွင္းဗုဒၶဘာသာေက်ာင္းရဲ႕ အလံေတာ္ေပၚက လိေမၼာ္ေရာင္လိုင္းကို ပန္းေရာင္လိုင္းနဲ႔ အစားထုိးပါတယ္။ ~ နိေပါႏိုင္ငံက တိဗက္ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြကေတာ့ လိေမၼာ္ေရာင္လုိင္းကို သေျပမွည့္ေရာင္နဲ႔ အစားထိုးပါတယ္။ ~ ျမန္မာႏိုင္ငံက ေထရဝါဒဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြကေတာ့ လိေမၼာေရာင္လိုင္းကို အစိမ္းပုတ္ေရာင္နဲ႔ အစားထိုးပါတယ္။ ~ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက Soka Gakkai ကေတာ့ အျပာ၊ အဝါနဲ႔ အနီေရာင္သံုးမ်ိဳးစပ္ကို အသံုးျပဳပါတယ္။

အျပည့္အစံုဖတ္ရန္

“ပုညကိရိယာဝတၳဳ (၁၀)ပါး”

မေမ့မေလ်ာ့ရိွျပီး ပြားမ်ားရမည့္ ကုသိုလ္တရား (၁၀)ပါး ရိွေလ၏။
ထုိကုသိုလ္တရား (၁၀)ပါးကို စာရိတၱအက်င့္တရား-ဟုလည္း ေခၚေလသည္။
ပုညကိရိယာဝတၳဳ-ဟုလည္း ေခၚ၏။
ထုိ(၁၀)ပါးကား -  
(၁) ဒါန - စြန္႔ၾကဲေပးကမ္း လွဴဒါန္းျခင္း၊ 
(၂) သီလ - (၅)ပါး၊ (၈)ပါး အစရိွသည့္ ေရွာင္ၾကဥ္မႈမ်ားကို ေစာင့္ထိန္းျခင္း၊ 
(၃) ဘာဝနာ - သမထ၊ ဝိပႆနာ ကမၼ႒ာန္းမ်ား အားထုတ္ျခင္း၊ 
(၄) အပစာယန - ႐ိုေသ ေလးစားထုိက္သူမ်ားအား ႐ိုေသ ေလးစားျခင္း၊ 
(၅) ေဝယ်ာဝစၥ - သူတစ္ပါးတုိ႔၏ ကုသိုလ္ကိစၥမ်ား၌ ဝိုင္းဝန္းကူညီျခင္း၊ 
(၆) ပတၳိဒါန - မိမိ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈအဖုိ႔ကို အမွ်ေပးေဝျခင္း၊ 
(၇) ပတၱာႏုေမာဒနာ - သူတစ္ပါး ျပဳေသာ ေကာင္းမႈ ကုသုိလ္အဖို႔ကို ဝမ္းေျမာက္သာဓုေခၚျခင္း၊ 
(၈) ဓမၼသဝန - တရားနာျခင္း၊ တရားစာေပဖတ္ျခင္း၊ တရားစာေပ ေလ့လာသင္ယူျခင္း၊ 
(၉) ဓမၼေဒသနာ - တရားေဟာျခင္း၊ တရားစာေပပို႔ခ်ျခင္း၊ တရားစာေပ က်မ္းဂန္မ်ား ေရးသားျခင္း၊ 
(၁၀) ဒိ႒ိစုကမၼ - ကံ၊ ကံ၏ အက်ဳိးမွစ၍ မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္တိုင္ေအာင္ ယံုၾကည္ခ်က္ ရိွစြာျဖင့္ ေကာင္းေသာ အယူကို ျဖဴစင္ ေျဖာင့္မွန္ေအာင္ ျပဳလုပ္ျခင္း။

အျပည့္အစံုဖတ္ရန္

တရားကို ေတးလိုဆို

အဖကို သားကဆဲ၊

ေဆြမ်ိဳးထဲက ဓားျပတိုက္၊

မိုက္ရဲလွ်င္ ေသာတပန္၊

မေကာင္းၾကံက သမာဓိ၊

ေရႊရွိမွ လူလိမၼာ၊

လိမ္ႏိုင္မွ သစၥာရွင္၊

ရုိးသားသူကို အရူးလို႔ထင္၊

အက်ၤ ီပါးႏွင့္ ဥပုသ္သည္၊

ဇရပ္အလည္ ကို႔ယိုးကားယား၊

လူဆင္းရဲက သူေဌးေယာင္ေဆာင္၊

အ၀တ္ေျပာင္မွ လူရုိေသ၊


ေရႊရွိဘုရားမွ ရွိခိုးခ်င္၊

ဇာတ္သမားမွ လူေခၚခ်င္၊

အပ်ိဳငယ္က၊ လင္ေနေစာ၊

အမ်ိဳးေကာင္းသမီးက ပိုက္ဆံရွာ၊

လင္ရွိမယားက အပိ်ဳလုပ္၊

ဆယ္ႏွစ္သမီးက အိမ္ေထာင္ခ်င္၊

ဖိုးသူေတာ္က ဘိုစေတာက္ခ်၊

အပ်ိဳေပါက္စ ႏွစ္လင္ယူ၊

လူရင္းႏွီးေတာ့ အတိုးခ်၊

ခိုးဓားျပက လူလို႔ေအာ္၊

ဆယ္အိမ္ေခါင္းက စိတ္ၾကီး၀င္၊

မယ္သီလက အႏုေဆးေဖၚ၊

မေရွာင္တမ္းတိုးတာ တစ္ခုလပ္၊

အမွန္ေျပာေတာ့ အမုန္းပြား၊

ဥပုသ္ေစာင့္ရင္း အတင္းေျပာ၊

ေခတ္ၾကီးကိုေတာ့ အျပစ္ဆို၊

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ျဖင့္ အေကာင္းထင္၊

အလွဴေပးရင္း ထမင္းေရာင္း၊

မသာပို႔ရင္း အပ်ိဳလွည့္၊

သူေတာ္ေကာင္းတို႔ တရားပ်က္ၾကျပီ။


(ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္)

အျပည့္အစံုဖတ္ရန္

လူခ်င္းတူပါလွ်က္ ဘာ့ေၾကာင့္ ကြဲျပားရသနည္း

လူခ်င္းတူပါလ်က္ အသက္ရွည္ျခင္း မရွည္ျခင္း၊ အနာေရာဂါ မ်ားျခင္း နည္းျခင္း၊ ရုပ္အဆင္းလွပျခင္း မလွျခင္း၊ မိတ္ေဆြ အၿခံအရံ အရွိန္အ၀ါ ရွိျခင္း မရွိျခင္း၊ ခ်မ္းသာျခင္း ဆင္းရဲျခင္း၊ အမ်ိဳးေကာင္း၌ ျဖစ္ျခင္း မျဖစ္ျခင္း၊ ပညာဉာဏ္ ေကာင္းျခင္း မေကာင္းျခင္း ဟူေသာ အခ်က္(၁၄) ခ်က္သည္ မတူညီၾကေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ထုိကဲ့သုိ႔ လူသားခ်င္း တူၿပီး ကြဲျပားေနၾကပါ သနည္း။(၁) သူတစ္ပါးအသတ္ကုိ မသတ္ဘဲ ေရွာင္ၾကဥ္ေသာသူသည္ ျဖစ္ေလရာဘ၀၌ အသက္ရွည္ၿပီး သူမ်ားအသတ္ကုိ သတ္ေလ့ ရွိသူသည္ အသက္တုိၾကေပသည္။

(၂) သူတစ္ပါးအား တုတ္ဓါး လက္နက္ျဖင့္ နာက်င္ေအာင္ ဒဏ္ရာရေအာင္ စိတ္ထိခုိက္ခံစားရေအာင္ ျပဳလုပ္ေသာ သူသည္ ျဖစ္ေလရာဘ၀၌ အနာေရာဂါမ်ား၍ ထုိအရာမ်ားကုိ ေရွာင္ၾကဥ္ေသာသူသည္ ျဖစ္ေလရာဘ၀၌ အနာေရာဂါ နည္း ေပသည္။

(၃) ေဒါသႀကီးျခင္း၊ စိတ္ဆုိးလြယ္ျခင္းတုိ႔သည္ ျဖစ္ေလဘ၀၌ ရုပ္ေရအဆင္း မလွျခင္းတုိ႔ကုိ ျဖစ္ေစ၍ သူတစ္ပါးတုိ႔က စိတ္ ဆုိးစရာ အမ်က္ေဒါသ ျဖစ္စရာမ်ားနဲ႔ ေျပာဆုိေစကာမႈ စိတ္မဆုိး ေဒါသ မထြက္ေအာင္ ထိန္းႏုိင္ၿပီး သည္းခံေသာ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔သည္ ျဖစ္ေလရာ ဘ၀၌ ရုပ္ရည္အဆင္း လွပ ၾက ေပသည္။

(၄) သူတစ္ပါး ခ်မ္းသာျခင္း၊ ရုပ္ေရလွပျခင္း၊ ေက်ာ္ေစာျခင္း တုိ႔ကုိ မနာလုိျဖစ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔သည္ ျဖစ္ေလရာဘ၀၌ မိတ္ေဆြ အၿခံအရံ အရွိန္အ၀ါ နည္းပါး၍ ထုိေဖာ္ျပပါ အခ်က္ မ်ားကုိ ေရွာင္ၾကဥ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ျဖစ္ေလရာ ဘ၀၌ မိတ္ေဆြ အၿခံအရံ မ်ားၿပီး အရွိန္ၾသဇာ ႀကီးမားေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိ၏ စကားကုိ သားသမီ ညီအကုိ ေမာင္ႏွမ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ၊ တပည့္မ်ားက နားမေထာင္လွ်င္ ဤအခ်က္ကုိ လုိက္နာ က်င့္ေဆာင္ပါေလ။

(၅) သူတစ္ပါးတုိ႔အား အထူးသျဖင့္ သီလ သမာဓိ ပညာ သံုးပါးျဖင့္ ျပည့္စံုေသာ အလွဴခံ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔အား တစ္စံုတစ္ခု ေသာ ပစၥည္းကုိမွ် မေပးလွဴေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ျဖစ္ေလရာ ဘ၀၌ ဆင္းရဲ၍ ေပးလွဴစြန္႔ႀကဲ ေပးကမ္းေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား သည္ ျဖစ္ေလရာ ဘ၀၌ ခ်မ္းသာစြာ ေနရေပသည္။

(၆) မိမိထက္ အသက္ႀကီးသူကုိ လည္းေကာင္း၊ ပညာဥာဏ္ ႀကီးမားေသာ သူကုိလည္းေကာင္း၊ သီလရွိေသာ သူကုိ လည္းေကာင္း ရုိေသ ေလးစားျခင္း၊ ဆည္းကပ္ျခင္း မရွိဘဲ မာန္မာန ေထာင္လႊားေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား သည္ ျဖစ္ေလရာ ဘ၀၌ အမ်ိဳးယုတ္၍ မိမိထက္ အသက္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ပညာေသာ္ လည္းေကာင္း၊ သီလေသာ္ လည္းေကာင္း ႀကီးမားေသာ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ကုိ မာန္မာန မေထာင္လႊားဘဲ မာန္ မာန ခ်၍ ရုိေသ ေလးစားေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ျဖစ္ေလရာ ဘ၀၌ အမ်ိဳးျမတ္ေသာ ဘ၀၌ ျဖစ္ရေပသည္။

(၇) ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္း တုိ႔ထံ၌ ဘယ္အရာသည္ ေကာင္းေသာ ကုသုိလ္တရား ဘယ္တရားသည္ မေကာင္း ေသာ အကုသုိလ္တရား၊ ဘယ္အရာသည္ က်င့္သံုးရမည့္ အရာ၊ ဘယ္အရာသည္ မက်င့္သံုး သင့္ေသာတရား၊ မည္သုိ႔ေသာ အရာသည္ အျပစ္ရွိ၍ မည္သုိ႔ေသာ အရာသည္ အျပစ္မရွိ ပါသနည္း စသည္ျဖင့္ မိမိသိသင့္ သိထုိက္သည့္ တရားမ်ားကုိ မစူးစမ္း မေလ့လာ မေမးျမန္း မေဆြးေႏြး မက်င့္သံုးေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ျဖစ္ေလရာ ဘ၀၌ ဉာဏ္ပညာ နည္းပါး၍ ထုိအရာမ်ားကုိ ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ထံ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး စူးစမ္းေလ့လာ ေဆြးေႏြး ေမးျမန္းျခင္း တုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္ေသာ သူသည္ ျဖစ္ေလရာ ဘ၀၌ ဉာဏ္ပညာ ႀကီးမား ေပသည္။

အထက္ပါ အခ်က္အလက္ မ်ားကုိ သိရွိၿပီးၿပီ ဆုိလွ်င္ မိမိ၌ ေသာ္လည္းေကာင္း တစ္ပါးေသာ သူ၌ လည္းေကာင္း ထုိ အခ်က္မ်ားထဲက တစ္ခုခု ခ်ိဳ႕ယြင္းလွ်င္ လည္းေကာင္း ျပည့္စံုလွ်င္ လည္းေကာင္း တုိက္ဆုိင္ ၾကည့္ပါက မည္သည့္ အခ်က္ေၾကာင့္ မည္ကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနသည္ဟု ဆန္္းစစ္ ၾကည့္လိမ့္ မည္ ထင္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ လူသားမ်ားသည္ ယခု ဘ၀၌ အထက္ပါ အခ်က္မ်ားထဲမွ မေကာင္းေသာ အခ်က္မ်ား ျဖစ္ေနလွ်င္ ေနာက္ေနာင္ ဘ၀မ်ား၌ မျဖစ္ရေလ ေအာင္ ယခုကတည္းက ေရွာင္ၾကဥ္သင့္တာ ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး လုိက္နာ က်င့္သံုး သင့္တာ လုိက္နာ က်င့္သံုးရန္ လုိအပ္လွ ေပသည္။

သတၱ၀ါတုိ႔သည္ ကံသာလွ်င္ မိမိဥစၥာ ရွိကုန္သည္။ ကံ၏ အေမြခံ တုိ႔ ျဖစ္ကုန္သည္။ ကံသာလွ်င္ အေၾကာင္း ရွိကုန္ သည္။ ကံသာလွ်င္ ေဆြမ်ိဳး ရွိကုန္သည္။ ကံသာလွ်င္ မွီခုိရာ ရွိကုန္သည္။ ကံသာလွ်င္ သတၱ၀ါတုိ႔ကုိ အယုတ္အျမတ္ စသည္တုိ႔ ခဲြျခား၍ ဖန္တီး ေပးပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္ တို႕ လူသားမ်ားသည္ မိမိတုိ႔၏ အႀကံအစည္ အေျပာအဆုိ အလုပ္အကုိင္ တုိ႔ကုိ ေကာင္းေသာ အရာမ်ား ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရန္ အထူး လုိအပ္ပါေပသည္။ ထုိ မိမိ ႀကံစည္မႈ ေျပာဆုိမႈ လုပ္ကုိင္မႈတုိ႔သည္ ေကာင္းလွ်င္ ေကာင္းက်ိဳးျဖစ္၍ ေကာင္းက်ိဳး ခံစားရေပမည္။ မေကာင္းလွ်င္ မေကာင္းက်ိဳး ျဖစ္၍ မေကာင္းက်ိဳးကုိ ခံစားၾကရေပမည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိသည္ မိမိကုိယ္ကုိ ခ်စ္တယ္ ႏွစ္သက္တယ္ ဆုိလွ်င္ အႀကံအစည္ (မေနာကံ) အေျပာအဆုိ (၀စီကံ) အလုပ္အကုိင္ (ကာယကံ)တုိ႔ကုိ ေကာင္ေသာ အရာမ်ား ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးဖုိ႔ရန္ လုိအပ္လွေပသည္။ သုိ႔မွသာလွ်င္ မိမိကုိယ္ကုိ ခ်စ္ရာ ေရာက္ေပမည္။ လူသားအားလံုး မိမိကုိယ္ကုိ ခ်စ္ႏုိင္ၾကပါေစလုိ႔ ဆႏၵျပဳလွ်က္............။

(မဇၥ်ိမနိကယ္၊ ဥပရိပဏၰာသပါဠိေတာ္၊ ၀ိဘဂၤ၀ဂ္၊ စူဠကမၼ၀ိဘဂၤသုတ္)
ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားဆိုင္ရာ ဗုဒြ့ဘာသာအဖြဲ႕(ဆြီဒင္ႏိုင္ငံ)(bbfse.org)

အျပည့္အစံုဖတ္ရန္

ဘုရားအၾကိဳက္ဆုံးပူေဇာ္နည္း

ျမတ္စြာဘုရားကို အျခားလွဴဖြယ္ပစၥည္းေတြနွင့္ ပူေဇာ္တာထက္ အခုလို ေယာဂီတို႔ တစ္ရွဴ တစ္ရိႈက္ တရားနွင့္ ပူေဇာ္တာက ပိုမြန္ျမတ္တယ္။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ - ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံခါနီး လူေတြ၊ နတ္ေတြ၊ ျဗဟၼာေတြက အတီးအမႈတ္ ေတြနဲ႔သီဆိုျပီး ပန္းနံ႔သာအေမႊးအၾကိဳင္ေတြနွင့္ လိုေလေသးမရိွ အခါမဲ့ပန္းေတြလဲ ပြင့္လို႔ ၊ သက္ရိွသက္မဲ့ ေတြကေတာင္ ပူေဇာ္ၾကတာ။ ဒီလိုပူေဇာ္တာေတြၾကည့္ျပီး ျမတ္စြာဘုရားက အရွင္အာနႏၵာကို ေနာက္ဆုံးမွာသြားတာက ခ်စ္သား အာနႏၵာ…… ‘ ဒီလိုပစၥည္း၀တၳဳေတြနဲ႔ ပူေဇာ္တာ ငါဘုရားကို ရိုေသေလးစားရာမေရာက္ဘူး ၊ ျမတ္နိုးေကာ္ေရာ္ ရာလဲ မေရာက္ဘူး၊ ရဟန္းျဖစ္ေစ၊ လူျဖစ္ေစ တရားနွလုံးသြင္း ရႈမွတ္ျပီး ပူေဇာ္တာကမွ အေကာင္းဆုံး ပူေဇာ္ ရာေရာက္တယ္ ’ လို႔ ေဟာထားခဲ့တာ။
ယခု ေယာဂီတို႔ ဘုရားၾကိဳက္တဲ့ ပူေဇာ္နည္းနွင့္ ပူေဇာ္ေနၾကျပီ။

ေမာင္းေထာင္ေျမဇင္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး

အျပည့္အစံုဖတ္ရန္

ဓမၼဒါနအက်ဳိး

(သဗၺဒါနံ ဓမၼဒါနံ ဇိနာတိ)
အလွဴမွန္သမွ်တြင္ တရားအလွဴသည္ အျမတ္ဆုံးျဖစ္၏ (မဟာသုတကာရီ မဃေဒ၀ လကၤာသစ္ ဆဌမပိုင္း၂၊ နိမိရာစစရိယခန္းအပိုဒ္ ၅၀၇၊ စာမ်က္ႏွာ ၄၀၆ႏွင့္ ဓမၼပဒတြင္ပါရိွသည့္ သဗၺဒါနံ ဓမၼဒါနံ ဇိနာတိ အလံုးစံုေသာဒါနတို႔တြင္ ဓမၼဒါနသာလွ်င္ အျမတ္ဆံုးဆိုသည့္အတိုင္း)
စၾကာ၀ဠာ တစ္တိုက္လံုး ျဗဟၼာျပည္အထိ အျပည့္အက်ပ္ရိွေနသည့္ ဘုရားပေစၥက ဗုဒၶါ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္တို႔ကို တစ္ပါးလွ်င္ သကၤန္းတစ္စံုက်စီ လွဴဒါန္းျခင္းသည္ ေလးပါဒရိွေသာ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူသည့္ ဂါထာတစ္ပုဒ္ကို သင္ၾကားျပသ ျဖန္႔ျဖဴးရသည့္ ဓမၼဒါနကုသိုလ္၏ ၂၅၆ စိတ္ စိတ္လွ်င္ တစ္စိတ္ကိုမွ် မမွီႏိုင္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဓမၼဒါနျပဳသူမ်ားသည္ အျမတ္ဆံုး ဒါနရွင္ႀကီးမ်ားျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ တရားအလွဴသည္ အလွဴအားလံုးကို ေအာင္ႏုိင္၏၊ တရားအရသာသည္ အရသာအားလံုးကို ေအာင္ႏိုင္၏၊ တရား၌ ေမြ႔ေလ်ာ္ျခင္းသည္ ေမြ႔ေလ်ာ္ျခင္းအားလံုးကို ေအာင္ႏုိင္၏၊ တဏွာကုန္ရာ အရဟတၱဖိုလ္သည္ အလံုးစံုေသာဆင္းရဲကို ေအာင္ႏုိင္၏။ 

ဓမၼမိတ္ေဆြမည္သူမဆို ကုသုိလ္ေကာင္းမႈအလို႔ငွာ ကူးယူျဖန္႔ေ၀ႏိုင္ပါသည္..။

အျပည့္အစံုဖတ္ရန္

ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ေန႔စဥ္ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူေသာပုဗၺကိစၥ ( ၅ ) မ်ဳိး

“ဗုေဒၶါ ေလာေက သမုပၸေႏၷာ၊ ဟိတာယ သဗၺပါဏိနံ။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သတၱ၀ါအားလံုး အက်ိဳးစီးပြားမ်ားေစရန္ ပြင့္ထြန္း ေပၚေပါက္ေတာ္မူလာရသည္”

မိမိတစ္ဦးတည္းအက်ိဳးအတြက္ ဆုိရပါမူ ဘုရားရွင္သည္ ဖလသမာပတ္၀င္စား၍ ခ်မ္းသာစြာ ေနေတာ္မူႏုိင္ေသာ္လည္း ေနေတာ္မမူအား သတၱ၀ါမ်ားအတြက္ မေနမနား ၾကိဳးစားေတာ္မူသည္။ ဘုရားရွင္၏ ေန႕စဥ္ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူျမဲျဖစ္ေသာ လုပ္ငန္းစဥ္ (ဗုဒၶကိစၥငါးပါး)ကို ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ပင္ သတၱ၀ါမ်ားအေပၚ ထားေတာ္မူေသာ မဟာကရုဏာေတာ္ကို အလြယ္တကူပင္ ေတြ႕ျမင္ရမည္ျဖစ္၏။
တစ္ေန႕တာအခ်ိန္ကို ငါးပိုင္းပိုင္း၍ သူ႕အခ်ိန္ႏွင့္သူ မလစ္လပ္ေစရေအာင္ ေန႕စဥ္ႏွင့္အမွ် ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူသည္။ နံနက္ခင္း လုပ္ငန္း၊ ဆြမ္းစားျပီးခ်ိန္ လုပ္ငန္း၊ ညဥ္႕ဦးယံ လုပ္ငန္း၊ သန္ေခါင္ယံ လုပ္ငန္း၊ မုိးေသာက္ယံ လုပ္ငန္းဟူ၍ တစ္ေန႕တာ ေဆာင္ရြက္ဖြယ္ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို ငါးပိုင္း ပိုင္း၍ ေန႕စဥ္ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူသည္။

(က) ပုေရဘတၱကိစၥ = နံနက္ခင္း လုပ္ငန္းစဥ္
ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ အရုဏ္တက္ခ်ိန္ ေစာေစာ အိပ္ရာမွ ထေတာ္မူ၍ မ်က္ႏွာသစ္ျခင္း၊ ကိုယ္လက္သုတ္သင္ျခင္းကို ျပဳေတာ္မူသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဂႏၶကုဋီတုိက္ခန္းသို႔ ျပန္လည္၀င္ေတာ္မူျပီး သမာပတ္၀င္စားကာ ခဏမွ် ခ်မ္းသာစြာေနေတာ္မူသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ဆြမ္းခံခ်ိန္ေရာက္ေသာအခါ သကၤန္းေတာ္ကို ရုံေတာ္မူျပီး တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးတည္း၊ တစ္ခါတရံ သံဃာေတာ္မ်ား ျခံရံလ်က္ ဆြမ္းခံၾကြေတာ္မူသည္။ ထုိသိုိ႔ ၾကြေတာ္မူေသာအခါ၌လည္း တစ္ခါတရံ တန္ခိုးအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ဖန္ဆင္း၍လည္းေကာင္း၊ တစ္ခါတရံ ပကတိသဘာ၀အတုိင္းလည္းေကာင္း ၾကြေတာ္မူသည္။

ျမတ္စြာဘုရားၾကြေတာ္မူေလရာတုိင္း ပါရမီေတာ္ေၾကာင့္ ခလုတ္တံသင္း ဆူးေျငွာင့္ ေႏွာက္ယွက္ျခင္းမရွိ၊ ကမူခ်ိဳင့္၀ွမ္း နိမ့္ျမင့္မညီျဖစ္ေနေသာ လမ္းမ်ားလည္း အလိုလို ေခ်ာေမြ႕ ေျပျပစ္၍သြားၾက၏။ ဒကာဒကာမတုိ႔လည္း ပန္းနံ႕သာလက္စြဲကာ ဘုရားရွင္ကို ဖူးေျမာ္ရန္ စုေ၀းေရာက္လာၾကကုန္၏။ မိမိတုိ႔ တက္ႏုိင္သေလာက္ သံဃာေတာ္ဆယ္ပါး၊ အပါးႏွစ္ဆယ္၊ အပါးတစ္ရာ စသည္ ေတာင္းယူ ပင့္ေဆာင္ၾကကုန္လ်က္ ျမတ္စြာဘုရား၏ သပိတ္ေတာ္ကို ယူေဆာင္ကာ ေနရာေတာ္ခင္း၍ ရုိေသစြာ ဆြမ္းလုပ္ေကြ်းၾကကုန္၏။ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးျပီးေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ဒကာ၊ ဒကာမတုိ႔၏ စရုိက္ ဓာတ္ခံကို ဆင္ျခင္ေတာ္မူလ်က္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ အႏုေမာဒနာတရားကို ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။

ထုိ႕ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေက်ာင္းေတာ္သို႔ ျပန္ၾကြေတာ္မူ၏။ ပန္းနံ႕သာတုိ႔ျဖင့္ ထံုမြမ္းထားေသာ စုေ၀းရာမ႑ပ္ ေနရာေတာ္၌ ထုိင္ေနေတာ္မူ၍ ဆြမ္းစားရာမွ ျပန္လာၾကေသာ ရဟန္းေတာ္တုိ႔ကို ေစာင့္လ်က္ေနေတာ္မူ၏။ ထုိ႔ေနာက္ သံဃာေတာ္မ်ား စံုလင္ေသာအခါ ဂႏၶကုဋီေက်ာင္းေဆာင္ဘက္သို႔ ၾကြေတာ္မူေလသည္။ ဤကား ေန႕စဥ္နံနက္တုိင္း ျပဳလုပ္ေလ့ရွိေသာ နံနက္ခင္း လုပ္ငန္းစဥ္ျဖစ္ေပသည္။

(ခ) ပစၦာဘတၱကိစၥ = ေန႕လယ္ လုပ္ငန္းစဥ္
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးျခင္းကိစၥ ျပီးဆံုးသည့္ေနာက္ တစ္ေန႕တာ ေဆာင္ရြက္ျမဲ လုပ္ငန္းမ်ားကို ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူ၏။ ဂႏၶကုဋီေက်ာင္းေတာ္အနီး အသင့္ခင္းထားေသာ ေနရာေတာ္၌ ထုိင္ေတာ္မူျပီးေနာက္ ေျခေဆးအင္းပ်ဥ္၌ ရပ္ေတာ္မူလ်က္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ဒုလႅဘတရား ငါးပါးကို ေန႕စဥ္ပင္ ေဟာၾကားသတိေပးေတာ္မူျမဲျဖစ္သည္။

“အပၸမာေဒန ဘိကၡ၀ သမၸာေဒထ = ရဟန္းတုိ႔ မေမ့ေလ်ာ့ေသာ သတိတရားႏွင့္ ျပည့္စံုၾကပေစ။

၁။ ဗုဒၶဳပၸါေဒါ ဒုလႅေဘာ ေလာကသၼိ ံ = ရဟန္းတုိ႔ - ေလာက၌ ဘုရားရွင္ ပြင့္ထြန္းေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ေပၚခဲ၏။

၂။ မႏုႆတၱိပဋိလာေဘာ ဒုလႅေဘာ = လူအျဖစ္ရျခင္းသည္ ခက္ခဲ၏။ (လူအျဖစ္ ရခဲ၏)။

၃။ သဒၶါသမၸတၱိ ဒုလႅဘာ = (ရတနာသံုးပါးႏွင့္ကံ ကံ၏အက်ိဳးကို ယံုၾကည္မူ) သဒၶါတရားႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္းသည္ ခက္ခဲ၏။ (သဒၶါႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္းကို ရခဲ၏)။

၄။ ပဗၺဇၨာ ဒုလႅဘာ = ရဟန္းအျဖစ္ကို ရခဲ၏။

၅။ သဒၶမၼႆ၀နံ ဒုလႅဘံ = သူေတာ္ေကာင္းတရား ၾကားနာရဖုိ႔ ခက္ခဲ၏”။

ဒုလႅဘတရား ေဟာၾကား သတိေပးျပီးလွ်င္ ကမၼ႒ာန္း ေမးေလွ်ာက္ေသာ ရဟန္းတုိ႔အား သင့္ေလ်ာ္ေသာ ကမၼ႒ာန္းကို ေပးေတာ္မူသည္။ ကမၼ႒ာန္းသင္ယူျပီးေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ား မိမိတုိ႔ႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္ ဆိတ္ျငိမ္ရာသို႔ အသီးသီး ၾကြေရာက္၍ ကမၼ႒ာန္းဘာ၀နာ တရား ပြားမ်ား အားထုတ္ၾကေလသည္။

ကမၼ႒ာန္းေပးျပီးေနာက္ ဂႏၶကုဋီေက်ာင္းေတာ္သို႔ ၀င္ေတာ္မူကာ အလုိေတာ္ရွိလွ်င္ တစ္မုဟုတ္ခန္႕ ေလ်ာင္းေတာ္မူသည္။ ေလ်ာင္းရာမွ ထေတာ္မူျပီးလွ်င္ တစ္ေလာကလံုးကို ျခံဳ၍ ေခ်ခြ်တ္ထုိက္ေသာ သတၱ၀ါေ၀ေနယ်မ်ား ရွိ-မရွိ အျမဲ ရူၾကည့္ေတာ္မူေလသည္။

ျမတ္စြာဘုရား သီတင္းသံုးရာေဒသရွိ ဒကာ ဒကာမတုိ႔သည္ ညေနခ်မ္းကာလေရာက္လွ်င္ အေဖ်ာ္ယမကာ၊ ပန္းနံ႕သာ စသည္ယူေဆာင္လ်က္ တရားနာယူရန္ ေက်ာင္းေတာ္သို႔ ေရာက္လာစည္းေ၀းၾကသည္။ ထုိအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ထုိတရားမ႑ပ္ရွိ ေနရာေတာ္၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူလ်က္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ တရားကို ေဟာၾကားေတာ္မူေလသည္။ ညေနေစာင္းအခ်ိန္ေလာက္တြင္ တရားပြဲျပီးဆံုး၍ ပရိသတ္တုိ႔ ေက်ာင္းေတာ္မွ ျပန္ၾကေလသည္။

(ဂ) ပုရိမယာမကိစၥ = ညဥ္႕ဦးယံ လုပ္ငန္းစဥ္
ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ တစ္ေန႕တာ ေဆာင္ရြက္ဖြယ္လုပ္ငန္းမ်ား ျပဳလုပ္ျပီးေနာက္ ေရခ်ိဳးေတာ္မူလုိလွ်င္ ေရခ်ိဳးအိမ္သို႔ ၀င္ေတာ္မူကာ ေရသပၸါယ္ေတာ္မူသည္။ အလုပ္အေကြ်းရဟန္း ကလည္း ဘုရားရွင္ ေနရာေတာ္ကို ဂႏၶကုဋီပရိ၀ုဏ္အတြင္း၌ ခင္းထားရေလရာ ေရသံုးသပ္ေတာ္မူျပီးလွ်င္ ထုိနရာေတာ္သို႔ၾကြကာ ႏွစ္ထပ္သကၤန္းကို ၀တ္၊ ခါးပန္းၾကိဳးကို ဖြဲ႕ခ်ည္ျပီးလွ်င္ ကိုယ္ရုံလက္ကန္ေတာ့ ထိုးေတာ္မူလ်က္ တစ္မုဟုတ္ခန္႕ တစ္ပါးတည္း ကိန္းေအာင္း စံေနေတာ္မူေလသည္။

ခဏၾကာလွ်င္ ထိုထုိအရပ္မွ ရဟန္းေတာ္မ်ား လာေရာက္ ဆည္းကပ္ၾကကုန္၏။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ညဥ္႕ဦးယံတစ္ခ်ိန္လံုး ထုိရဟန္းေတာ္မ်ား ေမးေလွ်ာက္သမွ် ေျဖဆုိေတာ္မူ၍ တရားဓမၼ ေဟာျပေပးေတာ္မူ၏။ ဤသို႔ျဖင့္ ညဥ္႕ဦးယံအခ်ိန္ပိုင္း ကုန္လြန္သြား၏။

(ဃ) မဇၥ်ိမယာမကိစၥ = သန္ေခါင္ယံ လုပ္ငန္းစဥ္
ညဥ္႕ဦးယံလုပ္ငန္းျပီးဆံုး၍ ရဟန္းေတာ္မ်ား ျပန္ၾကြျပီးေသာအခါ နတ္ျဗဟၼာတုိ႔ ဆည္းကပ္ရန္ အခ်ိန္ျဖစ္ေတာ့သည္။ စၾက၀ဠာေပါင္း တုိက္တစ္ေသာင္း၌ ေနၾကကုန္ေသာ နတ္ျဗဟၼာတုိ႔သည္ မိမိတုိ႔ ဆင္ျခင္စဥ္းစားခဲ့ၾကေသာ အေမးပုစၦာ ျပႆနာမ်ားကို ေမးေလွ်ာက္ၾကကုန္၏။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သန္ေခါင္ယံ တစ္ခ်ိန္လံုး အေမးပုစၦာ ျပႆနာအလုိက္ နတ္ျဗဟၼာတုိ႔ သံသယေျပကင္းေအာင္ ေျဖရွင္းေဟာျပေတာ္မူရေလသည္။ မဂၤလသုတ္ စေသာ သုတ္ေတာ္မ်ားသည္ နတ္ျဗဟၼာမ်ား ေမးေလွ်ာက္သျဖင့္ ဤသန္ေခါင္ယံ၌ ေဟာၾကား ေျဖရွင္းေတာ္မူခဲ့ေသာ သုတ္ေတာ္မ်ား ျဖစ္ေလသည္။

(င) ပစၦိမယာမကိစၥ = မုိးေသာက္ယံ လုပ္ငန္းစဥ္
ပစၦိမယံ ေခၚ မုိးေသာက္ယံကို သံုးပိုင္း ခြဲေ၀ေတာ္မူလ်က္ က်င့္ေဆာင္ေတာ္မူေလသည္။

တစ္ေန႕တာလံုး ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူရသျဖင့္ ကိုယ္လက္ ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္မူ ေျပေပ်ာက္ေစရန္ ပထမပိုင္းတစ္ခ်ိန္ စၾကၤ ံၾကြျခင္းျဖင့္ ကုန္လြန္ေစသည္။

ဒုတိယပုိင္း တစ္ခ်ိန္မွာမူ ဂႏၶကုဋီေက်ာင္းေတာ္သို႔ ၀င္၍ လက္ယာနံေတာင္းျဖင့္ ေလ်ာင္းစက္ေတာ္မူသည္။

တတိယပုိင္းအခ်ိန္ ေလ်ာင္းေတာ္မူရာမွ ထေတာ္မူျပီးလွ်င္ ထက္၀ယ္ဖြဲ႕ေခြ ထုိင္ေနေတာ္မူကာ ေရွးေရွး ဘုရားရွင္တုိ႔ အထံ၌ ဒါန သီလ စသည္ ျပဳခဲ့ဖူးေသာ ကုသုိလ္ပါရမီထူး ရွိသူမ်ား ရွိ-မရွိ တစ္ေလာကလံုးကို ျခံဳငံု၍ ၾကည့္ရူေတာ္မူေလသည္။


အရွင္ဝိစကၡဏ(ဇယရံသီ) အျပည့္အစံုဖတ္ရန္