ေလာဘစေသာ ကိေလသာတုိ႔သည္ အာရုံ (၆)ပါးတုိ႔ကို စြဲလမ္းတတ္ၾက၏။ ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔၌ ကိေလသာတရားတုိ႔ ထူေျပာမ်ားျပားလ်က္ ရွိၾကသည္။ အစြဲတရားျပင္းထန္ၾကသည္၊ မိမိကိုယ္ခႏၶာကို အသက္၊ လိပ္ျပာ၊ ၀ိညာဥ္ေကာင္ဟု စြဲလမ္းေသာ အတၱစြဲသည္ အခြာရ အခက္ခဲဆံုး အျပင္းထန္ဆံုးေသာ အစြဲျဖစ္သည္။
သတၱ၀ါတုိ႔ကို ဒုကၡအေပးဆံုးလည္း ျဖစ္သည္။ ဘုရားမပြင့္မီက ဘုရားဟု အမည္ခံေနသူမ်ားလည္း အတၱ၀ါဒ ရွိသူခ်ည္းသာ ျဖစ္ၾက၏။ အတၱစြဲကို ခြာပစ္ႏုိင္ဖုိ႔မွာ သစၥာေလးပါးတရားကို ကိုယ္တုိင္ သိရွိမွသာ ျဖစ္ႏုိင္သည္။
သမၼာသမၺဳဒၶ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သစၥာေလးပါး တရားကို ကိုယ္ေတာ္တုိင္လည္းထုိးထြင္း၍ သိေတာ္မူခဲ့ျပီး သူတပါးကိုလည္း သိေအာင္ ေဟာေျပာႏုိင္ေလသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူျပီးေနာက္ (၂)လအၾကာ ၀ါဆုိလျပည့္ေန႔တြင္ သစၥာေလးပါး တရားကို ေဟာၾကား ေဖာ္ျပရာျဖစ္ေသာ ဓမၼစၾကာသုတ္ေတာ္ကို ထုတ္ေဖာ္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ရာ အရွင္ေကာ႑ညမေထရ္ႏွင့္ ျဗဟၼာ (၁၈)ကုေဋ၊ နတ္ေပါင္းမ်ားစြာတုိ႔ ေသာတာပန္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ၀ိစိကိစၦာႏွင့္ သကၠာယဒိ႒ိအတၱစြဲတုိ႔ ျပဳတ္သြားခဲ့ၾကသည္။ ၀ါဆိုလျပည့္ေန႔ည မဇၥ်ိမယာမ္တြင္ သာတာဂိရႏွင့္ ေဟမ၀တနတ္မင္းတုိ႔သည္ အျခံအရံ နတ္ဘီလူးတစ္ေထာင္ႏွင့္အတူ ေရာက္လာၾကကာ ပုစၦာ(၁၀)ခ်က္ကို ေမးေလွ်ာက္ၾကသည္။
ျမတ္စြာဘုရား ေျဖၾကားေတာ္မူျပီးေသာအခါ
ေသာတာပန္ဘ၀သို႔ ေရာက္ၾကျပန္သည္။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ က်န္ ပဥၥ၀ဂၢီတုိ႔အား ကမၼ႒ာန္းတရားအားထုတ္ေစျပီး ကိုယ္ေတာ္တုိင္ တရားျပေတာ္မူရာ ၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ (၁)ရက္ေန႔တြင္ အရွင္၀ပၸ၊ ၂-ရက္ေန႔တြင္ အရွင္ဘဒၵိယ၊ ၃-ရက္ေန႔တြင္ အရွင္မဟာနာမ္၊ ၄-ရက္ေန႔တြင္ အရွင္အႆဇိ မေထရ္တုိ႔ ေသာတာပန္ အသီးသီး ျဖစ္ၾကျပန္သည္။ သာသနာပကာလတြင္ ဉာဏ္အားၾကီးေသာ သူတို႔သည္ သာမာန္အားျဖင့္ အနိစၥလကၡဏာ၊ ဒုကၡလကၡဏာကို သိျမင္ႏုိင္ၾကေသာ္လည္း အနတၱလကၡဏာကိုကား ထုိးထြင္း၍ မသိႏုိင္ၾကေပ။ အနတၱတရားသည္ လြန္စြာ သိျမင္ရန္ ခက္ခဲ နက္နဲ ႏူးညံ့လွေသာ တရားျဖစ္သည္။ ဘုရားျဖစ္ရာ ကာလႏွင့္ ဘုရားသာသနာေတာ္အတြင္း၌သာ ျမင္ႏုိင္ထင္ႏုိင္ေသာ တရားျဖစ္သည္။ အနတၱအျမင္ ၾကည္လင္စြာထင္မွ အတၱျပဳတ္မည္။ အတၱကင္းကြာမွ ဘဂၤဉာဏ္ ဘယဉာဏ္ အာဒီန၀ဉာဏ္ အဆင့္ဆင့္ ရင့္သန္၍ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္ကို ရႏုိင္သည္၊ နိဗၺာန္ကို ျမင္ႏုိင္သည္။
အနတၱလကၡဏာသုတ္ေတာ္ကို ျမတ္စြာဘုရားသည္ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၃-ခုႏွစ္၊ ၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ ၅-ရက္၊ ၾကာသပေတးေန႔တြင္ ဗာရာဏသီျပည္ အနီး မိဂဒါ၀ုန္ေတာ၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူစဥ္ ေသာတာပန္အရိယာ သာ၀ကမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦး တုိ႔အား ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။ ခႏၶာငါးပါး ရုပ္နာမ္တရားတုိ႔သည္ အတၱမဟုတ္၊ အတၱမဟုတ္ျခင္းေၾကာင့္ ကိုယ့္အလုိသို႔မပါ၊ လုိရာမျဖစ္၊ အနိစၥအစစ္အမွန္ ဒုကၡအစစ္အမွန္တုိ႔သာျဖစ္ကုန္၏။ အနိစၥအစစ္ ဒုကၡအစစ္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္း အႏွစ္သာရ ရွာမရႏုိင္၊ လံုး၀အစိုးမရသည့္ သေဘာတရားစုတို႔သာတည္းဟု အနတၱလကၡဏသုတၱန္ျဖင့္ ခႏၶာငါးပါးကို လကၡဏာေရး ၃-ပါးတင္၍ ေဟာညႊန္ျပသေတာ္မူခဲ့သည္။ ဤသုတ္ေတာ္ျပီးဆံုးေသာအခါ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးလံုးပင္ တဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိတည္းဟူေသာ ပပဥၥတရားမ်ားကို အၾကြင္းမဲ့ ပယ္သတ္၍ ရဟႏၱာျမတ္ၾကီးမ်ားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူခဲ့ၾကသည္။ ဤသုတ္ေတာ္ေၾကာင့္ ဤေလာက၀ယ္ ဘုရားရွင္အပါအ၀င္ ရဟႏၱာေျခာက္ပါး ေပၚထြက္ခဲ့သည္။ “ရဟႏၱာ အစ အနတၱလကၡဏသုတ္ေတာ္က”ဟု မွတ္တမ္းတင္ ကမၸည္းထုိးရသည့္ သုတ္ေတာ္ျမတ္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။
(ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရ သာသနာေရး၀န္ၾကီးဌာန ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္ (အဆင့္ျမင့္) စာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပသည္။)
ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူျပီးေနာက္ (၂)လအၾကာ ၀ါဆုိလျပည့္ေန႔တြင္ သစၥာေလးပါး တရားကို ေဟာၾကား ေဖာ္ျပရာျဖစ္ေသာ ဓမၼစၾကာသုတ္ေတာ္ကို ထုတ္ေဖာ္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ရာ အရွင္ေကာ႑ညမေထရ္ႏွင့္ ျဗဟၼာ (၁၈)ကုေဋ၊ နတ္ေပါင္းမ်ားစြာတုိ႔ ေသာတာပန္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ၀ိစိကိစၦာႏွင့္ သကၠာယဒိ႒ိအတၱစြဲတုိ႔ ျပဳတ္သြားခဲ့ၾကသည္။ ၀ါဆိုလျပည့္ေန႔ည မဇၥ်ိမယာမ္တြင္ သာတာဂိရႏွင့္ ေဟမ၀တနတ္မင္းတုိ႔သည္ အျခံအရံ နတ္ဘီလူးတစ္ေထာင္ႏွင့္အတူ ေရာက္လာၾကကာ ပုစၦာ(၁၀)ခ်က္ကို ေမးေလွ်ာက္ၾကသည္။
ျမတ္စြာဘုရား ေျဖၾကားေတာ္မူျပီးေသာအခါ
ေသာတာပန္ဘ၀သို႔ ေရာက္ၾကျပန္သည္။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ က်န္ ပဥၥ၀ဂၢီတုိ႔အား ကမၼ႒ာန္းတရားအားထုတ္ေစျပီး ကိုယ္ေတာ္တုိင္ တရားျပေတာ္မူရာ ၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ (၁)ရက္ေန႔တြင္ အရွင္၀ပၸ၊ ၂-ရက္ေန႔တြင္ အရွင္ဘဒၵိယ၊ ၃-ရက္ေန႔တြင္ အရွင္မဟာနာမ္၊ ၄-ရက္ေန႔တြင္ အရွင္အႆဇိ မေထရ္တုိ႔ ေသာတာပန္ အသီးသီး ျဖစ္ၾကျပန္သည္။ သာသနာပကာလတြင္ ဉာဏ္အားၾကီးေသာ သူတို႔သည္ သာမာန္အားျဖင့္ အနိစၥလကၡဏာ၊ ဒုကၡလကၡဏာကို သိျမင္ႏုိင္ၾကေသာ္လည္း အနတၱလကၡဏာကိုကား ထုိးထြင္း၍ မသိႏုိင္ၾကေပ။ အနတၱတရားသည္ လြန္စြာ သိျမင္ရန္ ခက္ခဲ နက္နဲ ႏူးညံ့လွေသာ တရားျဖစ္သည္။ ဘုရားျဖစ္ရာ ကာလႏွင့္ ဘုရားသာသနာေတာ္အတြင္း၌သာ ျမင္ႏုိင္ထင္ႏုိင္ေသာ တရားျဖစ္သည္။ အနတၱအျမင္ ၾကည္လင္စြာထင္မွ အတၱျပဳတ္မည္။ အတၱကင္းကြာမွ ဘဂၤဉာဏ္ ဘယဉာဏ္ အာဒီန၀ဉာဏ္ အဆင့္ဆင့္ ရင့္သန္၍ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္ကို ရႏုိင္သည္၊ နိဗၺာန္ကို ျမင္ႏုိင္သည္။
အနတၱလကၡဏာသုတ္ေတာ္ကို ျမတ္စြာဘုရားသည္ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၃-ခုႏွစ္၊ ၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ ၅-ရက္၊ ၾကာသပေတးေန႔တြင္ ဗာရာဏသီျပည္ အနီး မိဂဒါ၀ုန္ေတာ၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူစဥ္ ေသာတာပန္အရိယာ သာ၀ကမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦး တုိ႔အား ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။ ခႏၶာငါးပါး ရုပ္နာမ္တရားတုိ႔သည္ အတၱမဟုတ္၊ အတၱမဟုတ္ျခင္းေၾကာင့္ ကိုယ့္အလုိသို႔မပါ၊ လုိရာမျဖစ္၊ အနိစၥအစစ္အမွန္ ဒုကၡအစစ္အမွန္တုိ႔သာျဖစ္ကုန္၏။ အနိစၥအစစ္ ဒုကၡအစစ္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္း အႏွစ္သာရ ရွာမရႏုိင္၊ လံုး၀အစိုးမရသည့္ သေဘာတရားစုတို႔သာတည္းဟု အနတၱလကၡဏသုတၱန္ျဖင့္ ခႏၶာငါးပါးကို လကၡဏာေရး ၃-ပါးတင္၍ ေဟာညႊန္ျပသေတာ္မူခဲ့သည္။ ဤသုတ္ေတာ္ျပီးဆံုးေသာအခါ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးလံုးပင္ တဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိတည္းဟူေသာ ပပဥၥတရားမ်ားကို အၾကြင္းမဲ့ ပယ္သတ္၍ ရဟႏၱာျမတ္ၾကီးမ်ားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူခဲ့ၾကသည္။ ဤသုတ္ေတာ္ေၾကာင့္ ဤေလာက၀ယ္ ဘုရားရွင္အပါအ၀င္ ရဟႏၱာေျခာက္ပါး ေပၚထြက္ခဲ့သည္။ “ရဟႏၱာ အစ အနတၱလကၡဏသုတ္ေတာ္က”ဟု မွတ္တမ္းတင္ ကမၸည္းထုိးရသည့္ သုတ္ေတာ္ျမတ္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။
(ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရ သာသနာေရး၀န္ၾကီးဌာန ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္ (အဆင့္ျမင့္) စာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပသည္။)
0 comments:
Post a Comment