ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္

ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သူ၏ တပည့္သာ၀က သံဃာ့အဖြဲ႔အစည္းႀကီး အဓြန္႔ရွည္စြာ က်စ္လစ္ခိုင္မာေရး၊ စည္းလုံးညီညြတ္ေရး၊ စိတ္ႏွလုံးေအးခ်မ္းသာယာစြာ တရားဓမၼ က်င့္သုံးႏိုင္ေရး၊ သာသနာေတာ္ျမတ္ႀကီး အရွည္ခန္႔၍ တည္တန္႔ေရးအတြက္ အာဏာပါတိေမာက္ ၀ိနည္းစည္းကမ္းခ်က္မ်ားကို ပညတ္ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ၀ိနည္းစည္းကမ္းမ်ားကို မပညတ္မီ ပထမဦးဆုံး ၀ါေတာ္ (၂၀)အတြင္း၌ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ ေဒသနာေတာ္ျဖင့္သာ လမ္းညႊန္ဆုံးမေတာ္မူပါသည္။

လက္ယာရံ လက္၀ဲရံ အဂၢသာ၀ကႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကေသာ အရွင္မဟာသာရိပုတၱရာ၊ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ မေထရ္ျမတ္ႀကီးမ်ား ဘုရားသာသနာေတာ္အတြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္လာၿပီး ရဟႏၱာျဖစ္ေတာ္မူ သည့္အခ်ိန္တြင္ သာ၀ကသႏၷိပါတ အစည္းအေ၀းႀကီးတစ္ခု က်င္းပေတာ္မူသည္။ ဘုရားရွင္၏ တပည့္သာ၀က အားလုံးစုံညီ
တက္ေရာက္ေသာ အစည္းအေ၀းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သာ၀ကသႏၷိပါတ အစည္းအေ၀း ဟုေခၚသည္။ ထိုအစည္းအေ၀းကို ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္ ေ၀ဠဳ၀န္
ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးအတြင္း၌ က်င္းပေတာ္မူသည္။

ထိုအစည္းအေ၀းႀကီး၌ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က -
အရွင္မဟာသာရိပုတၱရာကို ပညာဉာဏ္ႀကီးသည့္အရာတြင္ အသာဆုံး အျမတ္ဆုံး လက္်ာရံ ဧတဒဂ္အရာကို ေပးသနားေတာ္မူသည္။
အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ကို တန္ခိုးႀကီးသည့္အရာတြင္ အသာဆုံးအျမတ္ဆုံး လက္၀ဲရံ ဧတဒဂ္အရာကို ေပးသနားေတာ္မူသည္။

ထိုအစည္းအေ၀းႀကီး၌ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ ေဒသနာေတာ္ကို ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ျပေတာ္မူသည္။

•••

ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ ပထမဂါထာ။
---------------------------------
ခႏၱီ ပရမံ တေပါ တိတိကၡာ ၊ နိဗၺာနံ ပရမံ ၀ဒႏၱိ ဗုဒၶါ။
န ဟိ ပဗၺဇၹိေတာ ပရူပဃာတီ ၊ န သမေဏာ ေဟာတိ ပရံ ၀ိေဟဌယေႏၲာ။

လြန္စြာ ခ်ဳပ္တည္းမႈဟူေသာ သည္းခံျခင္းသည္ အလြန္ျမတ္ေသာ အက်င့္ေပတည္း။
နိဗၺာန္တရားကို အျမတ္ဆံုးဟူ၍ ဘုရားရွင္တို႔ ေဟာေတာ္မူကုန္၏။
သူတပါးကို သတ္ေသာသူသည္ စိတ္အညစ္အေၾကးကို ႏွင္ထုတ္သူမဟုတ္။
သူတပါးကို ညွဥ္းဆဲေသာသူသည္ မေကာင္းမႈတို႔ကို ၿငိမ္းေစသူမဟုတ္။

•••

ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ ဒုတိယဂါထာ။
----------------------------------
သဗၺပါပႆ အကရဏံ ၊ ကုသလႆူပသမၸဒါ။
သစိတၱ ပရိေယာဒါပနံ ၊ ဧတံ ဗုဒၶါန သာသနံ။

မေကာင္းမႈ ဟူသမွ်ကို မျပဳလုပ္ရာ။
ေကာင္းမႈဟူသမွ်ကို ျပည့္စံုေစရာ၏။
မိမိစိတ္ကို သန္႔ရွင္း ျဖဴစင္ေစရာ၏။
ဤသည္ကား ဘုရားရွင္တို႔၏ အဆံုးအမေတာ္ေပတည္း။

•••

ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ တတိယဂါထာ။
-----------------------------------
အႏုပ၀ါေဒါ အႏုပဃာေတာ ၊ ပါတိေမာေကၡစ သံ၀ေရာ။
မတၱညဳတာစ ဘတၱသၼႎ ၊ ပႏၱဥၥ သယနာသနံ။
အဓိစိေတၱ စ အာေယာေဂါ ၊ ဧတံ ဗုဒၶါန သာသနံ။

သူတပါးကို မစြပ္စြဲ မျပစ္မွားရာ။
သူတပါးကို မညွဥ္းဆဲ မႏွိပ္စက္ရာ။
ျမတ္ေသာသီလ၌ ေစာင့္စည္း လံုျခံဳရာ၏။
စားသံုးဖြယ္၌ ပမာဏကို သိရာ၏။
အစြန္အဖ်ား ေက်ာင္းအိပ္ရာ၌ ေနရာ၏။
ထူးျမတ္ေသာစိတ္၌ လြန္စြာ အားထုတ္ရာ၏။
ဤသည္ကား ဘုရားရွင္တို႔၏ အဆံုးအမေတာ္ေပတည္း။ အျပည့္အစံုဖတ္ရန္

တပို႔တြဲလျပည့္ - ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ အခါေတာ္ေန႔

တပို႔တြဲလျပည့္ေန႔တြင္ ဘုရားရွင္တိုင္း တပည့္သားတို႔အား ၾသ၀ါဒ ေပးေတာ္မူသည္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ထိုေန႔ကို ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ အခါေတာ္ေန႔အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားပါသည္။

တပို႔တြဲလျပည့္ေန႔၏ ထူးျခားခ်က္မ်ားမွာ …
- အရွင္သာရိပုတၱရာ ရဟႏၱာျဖစ္ေသာေန႔၊
- အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ အရွင္မဟာေမာဂၢလန္ ဧတဒဂ္ရေသာေန႔၊
- အဂၤါေလးရပ္ႏွင့္ျပည့္စံုေသာ ရဟန္းပရိသတ္တို႔ အလိုအေလ်ာက္ စုေ၀းမိေသာေန႔၊
- ဘုရားရွင္တုိင္း ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ ျပေတာ္မူေသာေန႔ တို႔ ျဖစ္ပါသည္။

ဘုရားရွင္တို႔၏ အဆံုးအမ ၾသ၀ါဒါႏွင့္ ပညတ္ေတာ္မူေသာ သိကၡာပုဒ္မ်ားကို ပါတိေမာက္ဟုေခၚပါသည္။
ပါတိေမာက္တြင္ -
• ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ႏွင့္
• အာဏာပါတိေမာက္ဟူ၍ ႏွစ္မ်ဳိးရွိသည္။

ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ကို ဘုရားရွင္တို႔သာ ျပခြင့္ရွိသည္၊ တပည့္သာ၀ကတို႔ ျပခြင့္မရွိပါ။
ဘုရားတစ္ဆူႏွင့္တစ္ဆူ ၾသ၀ါဒေပးပံု ကြဲျပားျခားနားမႈ မရွိ၊
ျပေတာ္မူသည့္ အခ်ိန္ကာလသာ ကြဲျပားသည္။
ဥပမာ ...

၀ိပႆီျမတ္စြာဘုရားသည္ ၇-ႏွစ္လွ်င္တစ္ႀကိမ္ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ကို
ျပေတာ္မူသည္။ တစ္ႀကိမ္ျပလွ်င္ ၾသ၀ါဒ ၇-ႏွစ္ ၾကာ တည္တံ့သည္။

သိခီႏွင့္ ေ၀ႆဘူျမတ္စြာဘုရားတို႔သည္ ၆-ႏွစ္လွ်င္တစ္ႀကိမ္ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ကို ျပေတာ္မူသည္။
တစ္ႀကိမ္ျပလွ်င္ ၾသ၀ါဒ ၆-ႏွစ္ၾကာ တည္တံ့သည္။

ကကုသန္ႏွင့္ ေကာဏာဂုမ္ျမတ္စြာဘုရားတို႔သည္ ၁-ႏွစ္လွ်င္ တစ္ႀကိမ္ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ကို ျပေတာ္မူသည္။
တစ္ႀကိမ္ျပလွ်င္ ၾသ၀ါဒ ၁-ႏွစ္ၾကာ တည္တံ့သည္။

ကႆပျမတ္စြာဘုရားသည္ ၆-လလွ်င္တစ္ႀကိမ္ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ကို ျပေတာ္မူသည္။
တစ္ႀကိမ္ျပလွ်င္ ၾသ၀ါဒ ၆-လၾကာတည္တံ့သည္။

သက္တမ္းရွည္ေသာ ဘုရားတို႔မွာ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ကို သာသနာေခတ္ဆံုးတိုင္ ျပေတာ္မူၾကသည္။
သက္တမ္းတိုေသာ ဘုရားရွင္တို႔မွာ ပထမေဗာဓိ ေခၚေသာ ၀ါေတာ္ ၂၀ အတြင္း၌သာ ၾသ၀ါဒ ပါတိေမာက္ကို ျပေတာ္မူေလ့ရွိပါသည္။ သိကၡာပုဒ္ေတာ္ ပညတ္ခ်ိန္မွစ၍ ၾသ၀ါဒ ပါတိေမာက္ကို ျပေတာ္မမူဘဲ အာဏာပါတိေမာက္ကိုသာ ျပေစေတာ္မူပါသည္။

ဘုရားရွင္တို႔သည္ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ကို ...
- တပို႔တြဲလျပည့္ေန႔ ၾကံဳႀကိဳက္ျခင္း၊
- ဧဟိဘိကၡဳရဟန္းခ်ည္းသာျဖစ္ျခင္း၊
- ဆဠာဘိည ပဋိသမၻိဒါ ပတၱ ရဟႏၲာခ်ည္းျဖစ္ျခင္း၊
- မည္သူမွ် မပင့္ဖိတ္ဘဲ စုေ၀းမိျခင္း ...
ဤ အဂၤါ ေလးခ်က္ႏွင့္ ျပည့္စံုမွ ျပျမဲ ျဖစ္ပါသည္။

ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရားသည္ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၃ ခုႏွစ္ တပို႔တြဲလျပည့္ေန႔တြင္ အထက္ေဖာ္ျပပါ အဂၤါေလးရပ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ -
ကႆပညီေနာင္ ရွင္တစ္ေထာင္၊
အရွင္သာရိပုတၱရာ၊
အရွင္မဟာေမာဂၢလန္ႏွင့္ တပည့္ ၂၅၀၊
စုစုေပါင္း ရဟႏၲာ ၁၂၅၂ ပါးတို႔အား . .
ဂါထာသံုးပုဒ္ျဖင့္ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ကို ျပေတာ္မူပါသည္။

ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ဂါထာသည္ သီလ, သမာဓိ, ပညာကို ေဟာၾကားထား၍ ပိဋကတ္သံုးပံု၏ အႏွစ္ခ်ဳပ္တရားဟု ေခၚပါသည္။ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ဂါထာအတိုင္း လိုက္နာက်င့္ၾကံပါက ကိုယ္, ႏႈတ္, စိတ္ ယဥ္ေက်းလိမၼာၿပီး အို, နာ, ေသ လြတ္ရာ နိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္မည္
ျဖစ္ပါသည္။


Credit to 3 Treasures:Buddha,Dhamma & Sangha
အျပည့္အစံုဖတ္ရန္

သူရႆတီနတ္သမီးအေၾကာင္း

သူရႆတီနတ္သမီးကိုးကြယ္မႈ၊ သူရႆတီဂါထာရြတ္ဆိုမႈ၊ သူရႆတီသည္ ပိဋကတ္သုံးပုံကို ေစာင့္သည္ဟူေသာ ယုံၾကည္မႈ၊ ယင္းတို႕ကို အစဥ္အလာအရ လက္ခံေဆာင္ရြက္ေနၾကျခင္းမွာ ေထရဝါဒ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ားႏွင့္ ေလ်ာ္ညီျခင္းမရွိပါ။ ပိဋကတ္သုံးပုံကို သူရႆတီနတ္သမီး ေစာင့္သည္မွာလည္း လုံးဝမမွန္ပါ။ ေထရဝါဒပိဋကတ္ေတာ္ႏွင့္ သူရႆတီနတ္သမီးသည္ ဘာမွ် မပတ္သက္ပါ။ သို႕စင္ လ်က္ ေထရဝါဒ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ျမတ္ ထြန္းလင္းေတာက္ပရာ ျမန္မာ့ေရေျမေတာေတာင္တြင္ သူရႆတီကိုးကြယ္မႈ၊ သူရႆတီဂါထာ ရြတ္ဆိုမႈမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ျပဳျခင္း၊ သူတစ္ပါးအား ျပဳမႈေစရန္ ျဖားေယာင္းေသြးေဆာင္လ်က္ ေဟာေျပာျခင္း၊ ေရးသားျခင္းမ်ား ရွိေနဆဲျဖစ္သည္မွာ အံ့ဩဖြယ္ရာလည္းျဖစ္၊ ဝမ္းနည္းဖြယ္ရာလည္း ျဖစ္ပါ၏ ။
သူရႆတီနတ္သမီးပုံေတာ္ကို ေရးစား၊ ႐ိုက္စား၊ ေရာင္းစားျခင္းျဖင့္ စီးပြါးရွာေနၾကသူမ်ားသည္လည္း မိမိတို႕၏ စီးပြါးရွာမႈသည္ သာသနာေတာ္ကို ျပဳရာေရာက္သေလာ၊ ဖ်က္ရာေရာက္သေလာဟု ဆန္းစစ္သင့္ၾကေပျပီ။ လြဲမွားေသာ ကိုးကြယ္ရာျဖစ္သည့္ "သူရႆတီနတ္သမီး ကိုးကြယ္မႈ" ကို ျမန္မာ့ေရေျမေတာေတာင္တြင္ လုံးဝခ်ဳပ္ျငိမ္းပေပ်ာက္ေစရန္ ဗုဒၶဘာသာဝင္တိုင္းတြင္ တာဝန္ရွိပါသည္။ သူရႆတီနတ္သမီးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဘဒၵႏၲ တိေလာကသာရ ဆရာေတာ္ဘုရား (ရေဝထြန္း) က ေအာက္ပါအတိုင္း ရွင္းလင္းျပတ္သားစြာ ေဟာၾကားေတာ္မႈခ်က္ကို အေလးအနက္ ဂ႐ုဓမၼျပဳအပ္လွပါ၏။


"သူရႆတီဟူသည္မွာ အိႏၵိယေျမာက္ပိုင္း၊ ပန္ဂ်ပ္ျပည္နယ္အတြင္းရွိ ျမစ္တစ္ခု၏ နာမည္ျဖစ္သည္။ ထိုျမစ္ကို ေရွးဟိႏၵဴအာရိယန္မ်ား အထြတ္အျမတ္ထားရာမွ ျမစ္ကို နတ္တစ္ပါးအေနျဖင့္ ကိုးကြယ္လာၾကေၾကာင္း၊ ကၠတၱိလိင္ (သဒၵါ)၊ ျမစ္နဒီမွ နတ္သမီးျဖစ္လာကာ သူရႆတီျမစ္သည္ သူရႆတီနတ္သမီး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ျဗဟၼာၾကီး၏ဇနီး နတ္ဘုရားမတစ္ပါးျဖစ္လာျပီး ဝါစာ=စကားကို အစိုးရသည္၊ ကဗ်ာ၊ လကၤာ၊ စာေပ၊ ပညာတို႕ကို ေပးစြမ္းႏိုင္သည္ဟု ယူဆလာၾကလ်က္ ယင္းတို႕အတြက္ ျဗဟၼာဏဝါဒီတို႕က ပိုမိုကိုးကြယ္လာခဲ့ေၾကာင္းျဖင့္ မွတ္သားရပါသည္။

ထို႕ေၾကာင့္ သူရႆတီမွာ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ လုံးဝမသက္ဆိုင္၊ ျဗဟၼာဏဝါဒီတို႕ဆိုင္ရာ နတ္သာ ျဖစ္သည္။ ျဗဟၼာဏတို႕၏ တႏၲရ၊ မႏၲရတို႕ကိုလက္ခံေသာ မဟာယာနဗုဒၶဘာသာတို႕ကလည္း သူရႆတီကို လက္ခံခဲ့သျဖင့္ ေျမာက္ပိုင္းဗုဒၶဘာသာတြင္ အတန္ၾကာကပင္ သူရႆတီကိုးကြယ္မႈ ရွိလာသည္။ နီေပါျပည္တြင္ ယခုအထိ ဟိႏၵဴဘာသာဝင္မ်ားႏွင့္အတူ မဟာယာနဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားလည္း သူရႆတီကို ကိုးကြယ္မႈျပဳခဲ့ေၾကာင္း သိရသည္။

ျမန္မာဗုဒၶဘာသာဝင္တို႕အေနျဖင့္ ပိဋကတ္သုံးပုံေစာင့္မယ္ေတာ္ၾကီးဟု ျဖစ္လာရသည္မွာ ဤသို႕ျဖစ္ပါသည္။ သကၠတ အလကၤာက်မ္းကို အမွီျပဳ၍ သီဟို၌ကြၽန္း၊ အရွင္မဟာသံဃရကၡိမေထရ္သည္ သုေဗာဓာ (ပါဠိအလကၤာ) က်မ္းကို စီရင္ရာတြင္ သကၠတအလကၤာက်မ္းက ဝါဏီ-ေဗဒင္သုံးပုံေစာင့္ သူရႆတီနတ္သမီးကို ရွိခိုးပဏာမျပဳသကဲ့သို႕ "သရဏံ ပါဏိနံ ဝါဏီ မယံွပိဏယတံမနံ" ဟုဘုရားစကားေတာ္ ပိဋကတ္ေတာ္တည္းဟူေသာ သူရႆတီနတ္သမီးသည္ အကြၽႏု္ပ္၏ စိတ္ႏွလုံးကို ႏွစ္သိမ့္ပါေစဟု တင္စားသုံးလိုက္သည္။ ထိုစကားအျမြက္ျဖင့္ပင္ သူရႆတီသည္ ေထရဝါဒဗုဒၶဘာသာနယ္ပယ္သို႕ ေရာက္လာျပီးလွ်င္ ပိဋကတ္သုံးပုံကို ေစာင့္ၾကပ္ေသာ သူရႆတီမယ္ေတာ္ဟူ၍ ျဖစ္လာရေတာ့သည္။ အမွန္အားျဖင့္ ပိဋကတ္သုံးပုံကို မည္သည့္နတ္သား၊ နတ္သမီး၊ နတ္ျဗဟၼာမ်ားမွ မေစာင့္။ ပိဋကတ္အာဇာနည္ ဗုဒၶသားေက်ာ္ ရဟန္းေတာ္၊ သံဃာေတာ္မ်ားသာ ေစာင့္ၾကပ္ေနပါသည္။ ေထရဝါဒဗုဒၶဘာသာဝင္တို႕ အေနျဖင့္ သူရႆတီဂါထာတို႕ကိုလည္း ရြတ္ဆိုေနရန္မလို။ သူရႆတီဂါသာအစစ္ဟူ၍လည္း ဗုဒၶစာေပ၌ မရွိ။ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ရတနာသုံးပါးမွတစ္ပါး အျခားကိုးကြယ္ရာ မရွိပါ။"

......................................................

the eXistence မွ မင္းနန္ (ေမာ္ကြၽန္း) ေရးသားျပဳစုထားေသာ - "ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား၏ ဩဝါဒေတာ္မ်ား" စာအုပ္ (စာမ်က္ႏွာ- ၂၅၈) မွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
credit to Buddhism Beams(myanmar)
အျပည့္အစံုဖတ္ရန္

ေဒါက္တာဝါပိုလာရာဟုလာအရွင္သူျမတ္ရဲ႕ ျမတ္ဗုဒၶေဒသနာစာအုပ္

ေဒါက္တာဝါပိုလာရာဟုလာအရွင္သူျမတ္ရဲ႕ ျမတ္ဗုဒၶေဒသနာစာအုပ္ ဒီမွာေဒါင္းပါ အျပည့္အစံုဖတ္ရန္

အရွင္ဇနကာဘိဝံသရဲ႕ ဗုဒၶဘာသာလက္စြဲ ပ+ဒု

အရွင္ဇနကာဘိဝံသရဲ႕ ဗုဒၶဘာသာလက္စြဲ ပ+ဒု

ဒီမွာေဒါင္းပါ အျပည့္အစံုဖတ္ရန္

ဥံဳဆိုတာ ဘာလဲ

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဂါထာေတြရြတ္တဲ့အခါ အေရွ႕ကဥံဳခံၿပီး ရြတ္ၾကတာ ေတြ႕ဖူးၾကမယ္ထင္ပါတယ္။တစ္ခ်ိဳ႕ဆို ဥံဳမပါ ဂါထာမျဖစ္ဆိုၿပီးေတာင္ ေျပာဆိုေနၾကတာ ၾကားဖူးပါတယ္။အဲဒီ့ "ဥံဳ" ဆိုတာ ဘာလဲ။သူ႕ရဲ႕အဓိပၸါယ္ကေကာ ဘာလဲ။


ဥံဳဆိုတာ ဘာလဲ။

တကယ္ေတာ့ ဥံဳ ဆိုတဲ့စကားလံုးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာနဲ႕ ဘာမွ မသက္ဆိုင္ပါဘူး။ဥံဳ ခံထားတဲ့ဂါထာေတြဟာလည္း ျဗဟၼဏဝါဒေလာင္းရိပ္မကင္းတဲ့ အပယ္ခံဗုဒၶဘာသာဝင္တစ္ခ်ိဳ႕ရဲ႕ ေလာကီအစီအရင္ဆိုင္ရာ ဂါထာမႏၱန္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ဥံဳ ဆိုတာဟာ ဗုဒၶဘာသာ ပိဋကတ္က်မ္းစာေတြနဲ႕ လားလားမွမသက္ဆိုင္ဘဲ ဟိႏၵဴျဗဟၼဏဘာသာဝင္တို႕ရဲ႕ ေဝဒေလးပံုက ထြက္လာတဲ့ အကၡရာစကားလံုးသက္သက္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ဟိႏၵဴျဗဟၼဏဘာသာဝင္ေတြအတြက္ကေတာ့ ဥံဳဟာ တကယ့္ကို အေလးအျမတ္ထားရာ အထြတ္အထိပ္ အကၡရာတစ္ခုပါပဲ။
တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ စာေစာင္ေတြမွာ ဥံဳ ဆိုတာ ကမၻာဦးနတ္မင္းႀကီးသံုးပါးကို ရွိခိုးတဲ့အကၡရာျဖစ္ေၾကာင္း၊ဒါေၾကာင့္ အလြန္ျမင့္ျမတ္တဲ့ အက်ိဳးထူးကို ခံစားရရွိႏိုင္ေၾကာင္း၊ အမႊမ္းတင္ ေဖာ္ျပထားတာ ဖတ္ရပါတယ္။အဲဒီ့နတ္မင္းႀကီးသံုးပါးကေတာ့ မဟာျဗဟၼာ၊ဗိႆနိုးနဲ႕ ပရေမသြာ တို႕ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗုဒၶျမတ္စြာရဲ႕တရားေတာ္အရဆိုရင္ ေလာကမွာ အဲဒီ့နတ္မင္းႀကီးသံုးပါးဆိုတာ မရွိတဲ့အျပင္ ဒီအယူအဆကို လံုးဝပစ္ပယ္သင့္ေၾကာင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ေဟာၾကားခဲ့ဖူးပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္ ဒီအယူအဆကို ပစ္ပယ္သင့္ရတာလဲ။
ဘာသာအယူဝါဒေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ရတနာျမတ္သံုးပါး အယူအဆေတြ ရွိၾကပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဗုဒၶဘာသာမွာဆိုရင္ ဘုရား၊တရား၊သံဃာ ဆိုတဲ့ ရတနာျမတ္သံုးပါးေပါ့ဗ်ာ။ဟိႏၵဴဘာသာမွာဆိုရင္ ခုနက နတ္မင္းႀကီးသံုးပါးဟာ သူတို႕ရဲ႕ ရတနာျမတ္သံုးပါးပါ။ခရစ္ယာန္ဘာသာမွာဆိုရင္ အဖဘုရားသခင္၊သားေတာ္သခင္ေယ႐ႈ နဲ႕ သန္႕ရွင္းတဲ့ဝိညာဥ္ေတာ္တို႕ဟာ ခရစ္ယာန္ေတြရဲ႕ ရတနာျမတ္သံုးပါးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ရတနာျမတ္သံုးပါးခ်င္း တူေပမယ့္ ဗုဒၶဘာသာနဲ႕ က်န္တဲ့ဘာသာေတြရဲ႕ အယူအဆကေတာ့ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ကြဲျပားတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ဟိႏၵဴျဗဟၼဏဝါဒီေတြက မဟာျဗဟၼာ၊ဗိႆနိုး၊သီဝ(ပရေမသြာ)တို႕ သံုးပါးေပါင္းမွ အတၱ (ဝါ)အတမန္ လို႕ေခၚတဲ့ တစ္ဆူတည္းေသာ ထာဝရဘုရားလို႕ ယံုၾကည္ၾကပါတယ္။ဟိႏၵဴျဗဟၼဏဝါဒဟာ ေလာကမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အစဥ္အစိုးရၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ မေဖာက္မျပန္ ထာဝရတည္ျမဲေနတဲ့ အမာခံ အႏွစ္သာရ (အတၱ) ရွိတယ္လို႕ယူဆတဲ့ အတၱဝါဒ၊တစ္နည္းထပ္ေျပာရရင္ အဲဒီအတၱကပဲ ေလာကကို ဖန္ဆင္းတဲ့ ထာဝရ ဘုရားသခင္ျဖစ္တယ္လို႕ယံုၾကည္တဲ့ ဣႆရဝါဒပဲျဖစ္ပါတယ္။
ဗုဒၶဝါဒကေတာ့ ေလာကမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အစဥ္အစိုးရေနၿပီးဘယ္ေတာ့မွ မေဖာက္မျပန္ ထာဝရတည္ျမဲေနတဲ့ အမာခံ အႏွစ္သာရ(အတၱ)ဆိုတာ မရွိဘူးလို႕ အတၱကို ျငင္းပယ္တဲ့ အနတၱဝါဒပဲျဖစ္ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ အတၱဆိုတာ မရွိလို႕ အနိႆရဝါဒ လို႕ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

ဥံဳ ရဲ႕အဓိပၸါယ္
 
ဟိႏၵဴျဗဟၼဏေတြရဲ႕ အယူအဆအရ ေလာကရဲ႕ဖန္ဆင္းရွင္ဟာ ရဂ်စ္(ရာဇဂုဏ္)၊ဆက္တြ(သတြဂုဏ္)၊တမတ္ခ္(တမဂုဏ္) ဆိုတဲ့ ဂုဏ္သတၱိသံုးပါးနဲ႕ ျပည့္စံုတဲ့ အတၱႀကီးပဲျဖစ္ပါတယ္။တစ္နည္းေျပာရရင္ ဖန္ဆင္းျခင္း၊ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ျခင္း၊ဖ်က္ဆီးျခင္းဆိုတဲ့ အစြမ္းသတၱိေတြနဲ႕ ျပည့္စံုၿပီး အစဥ္မေဖာက္မျပန္တည္ျမဲေနတဲ့ ထာဝရဘုရားသခင္ပဲျဖစ္ပါတယ္။အဲဒီဂုဏ္သတၱိသံုးပါးထဲက တစ္ပါးစီဟာ အခုနက နတ္မင္းႀကီးသံုးပါးကို ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။မဟာျဗဟၼာက ရဇဂုဏ္ကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး ေလာကကို ဖန္ဆင္းတယ္။ဗိႆနိုးက သတြဂုဏ္ကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး ေလာကကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္တယ္။ပရေမသြာလို႕ေခၚတဲ့ သီဝကေတာ့ တမဂုဏ္ကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး ေလာကကို ဖ်က္ဆီးဖို႕ တာဝန္ယူတယ္။နတ္မင္းႀကီးသံုးပါးရယ္လို႕ ကြဲျပားေနေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ဖန္ဆင္းရွင္ ထာဝရဘုရားလို႕ေခၚဆိုႏိုင္တဲ့ မဟာအတၱႀကီးရဲ႕ ဂုဏ္အဂၤါသံုးရပ္သာျဖစ္ပါတယ္။အဲဒီ မဟာအတၱႀကီးကိုပဲ ပရမအတၱလို႕ေခၚပါတယ္။မဟာအတၱႀကီးရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္သံုးပါးစလံုးကို တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ရြတ္ဖတ္သရဇၥ်ယ္ ပြားမ်ားပူေဇာ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အ-ဥ-မ ဆိုတဲ့ အကၡရာသံုးလံုးထဲနဲ႕ ၿပီးျပည့္စံုႏိုင္တယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ဟိႏၵဴတို႕ရဲ႕ ဥပနိသွ်ဒ္က်မ္း ေတြမွာ ဆိုထားပါတယ္။
အ-ဆိုတာ ဂုဏ္အဂၤါအားျဖင့္ ရဇဂုဏ္၊အသြင္သ႑န္အားျဖင့္ မဟာျဗဟၼာႀကီးရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္၊ဥ-ဆိုတာ ဂုဏ္အဂၤါအားျဖင့္ သတြဂုဏ္၊အသြင္သ႑န္အားျဖင့္ ဗိႆနိုးနတ္မင္းႀကီးရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္၊မ-ဆိုတာ ဂုဏ္အဂၤါအားျဖင့္ တမဂုဏ္၊အသြင္သ႑န္အားျဖင့္ သီဝနတ္မင္းႀကီးရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ဥံဳဆိုတာဟာ အ-ဥ-မ ကို တစ္ဆက္တစ္စပ္တည္း အသံထြက္ၿပီး ဂုဏ္ေတာ္သံုးပါးနွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ ထာဝရဘုရားသခင္(ေခၚ)မဟာအတၱႀကီးကို ရွိခိုးပူေဇာ္ပါသည္လို႕ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ဟိႏၵဴျဗဟၼဏဝါဒီေတြအတြက္ကေတာ့ ဥံဳကို ရြတ္ဖတ္ျခင္းဟာ ထာဝရဘုရားသခင္ဆီ သြားရာလမ္းလို႕ဆိုရမွာျဖစ္ပါတယ္။
အနတၱလကၡဏသုတ္ေတာ္ကို ေဟာၿပီးေလာကမွာ အစဥ္မေဖာက္မျပန္ဘဲ မိမိကိုယ္ကို အစိုးရေနတဲ့ အတၱဆိုတာ မရွိပါဘူးလို႕ ႁမြက္ၾကားခဲ့တဲ့ ဗုဒၶေဒသနာနဲ႕ေတာ့ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ဆန္႕က်င္ေနပါတယ္။ဥံဳဆိုတာဟာ တစ္ကယ္ေတာ့ အတၱကို အာ႐ံုျပဳ လက္ခံယံုၾကည္သူေတြ ရြတ္ဆိုရမယ့္ အကၡရာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶေဟာၾကားခဲ့တဲ့ ဘယ္ဂါထာေတာ္မဆို ဥံဳကို ထည့္ၿပီး မရြတ္ဖတ္သင့္ပါဘူး။အေရွ႕နဲ႕ အေနာက္လို ဆန္႕က်င္ေနတဲ့ အယူအဆႏွစ္ခုကို ေပါင္းစပ္လက္ခံၿပီး ရြတ္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ အဓိပၸါယ္လည္း ရွိေတာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး။

ဝင္းသိန္းဦး၏ ေရွးဘဝ ေနာက္ဘဝ ဗုဒၶမေဝဖန္ႏွင့္ ဓမၼစာစုမ်ား စာအုပ္မွ အျပည့္အစံုဖတ္ရန္

ဘုိးဘုိးေအာင္ကုိးကြယ္ျခင္းနဲ႔ပတ္သတ္၍(ဆန္နီေနမင္း)

ဘုိးဘုိးေအာင္၊ ဘုိးမင္းေခါင္ ကုိးကြယ္ျခင္းနဲ႔ပတ္သတ္၍ ပုိ႔စ္တြင္ သိခ်င္တာမ်ား ဆက္လက္ေမးလာတာကုိ အားလံုးသိရေအာင္ ထပ္မံေျဖရွင္းေပးလုိက္ပါတယ္။

ေမး။ ။ တပည့္ေတာ္ အေမက အဲဒါေတြကုိ ဘုရားစင္ေပၚတင္ထားပါတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္က ဘုရားရွိခုိးတဲ့အခါ သူတုိ႔က ဘုရားစင္ေပၚေရာက္ေနတယ္ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ကိုပါ ရွိခုိးသလုိ ပံုစံေပါက္ေနပါတယ္ ဦးဇင္းဘုရား။ တပည့္ေတာ္စိတ္ထဲမွာေတာ့ အဲလုိ ရွိခုိးခ်င္စိတ္ အရွင္းမရွိပဲ ျမတ္စြာဘုရားနဲ ့တရားေတာ္ သံဃာေတာ္ ရတနာသံုးပါးကုိသာ ဦးထိပ္ထား ရွိခုိးတာပူေဇာ္တာပါဘုရား။ ထုိ ့ေၾကာင့္ အဲလုိ သူတုိ႔ကို ဘုရားစင္ေပၚတင္ထားတာဟာ အျပစ္ျဖစ္ေစပါသလား။

ေနာက္တစ္ခါ တပည့္ေတာ္က ပဌာန္းက်မ္း (က်မ္းစာအုပ္ ၅အုပ္) ကုိ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ပါတယ္ ဦးဇင္း။ တပည့္ေတာ္က ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ျပီးတဲ့အခါ စာအုပ္ကုိ ဘုရားစင္ေပၚတင္ထားခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားစင္ေပၚမွာ ခုနကေျပာသလုိ ဘုိးဘုိးေအာင္တုိ ့ဘာညာသာတကာေတြက ရွိေနေတာ့ တပည့္ေတာ္ ပဌာန္းက်မ္းစာအုပ္မ်ားနဲ ့တန္းတူျဖစ္ေနျခင္းဟာလည္း မသင့္ေတာ္ဟု တပည့္ေတာ္ယူဆပါသည္။ ထုိ႔ ေၾကာင့္ မည္သုိ ့ျပဳလုပ္သင့္သည္ကုိ ေစတနာေရွ့ထား ရွင္းျပေပးေတာ္မူပါ ဦးဇင္းဘုရား။

ေျဖ။ ။ ဘယ္ရာမဆုိ သူ႔အဆင့္တန္းနဲ႔သူ၊ သူ႔ေနရာသူ ေနရာထားေပးၾကတာ လက္ေတြ႕မ်က္ေမွာက္ေလာကမွာလည္း ေတြ႕ျမင္ၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ အဆင့္တန္းႀကီးတဲ့သူကုိ အဆင့္တန္းငယ္တဲ့ေနရာမွာ မထားသလုိ အဆင့္တန္းငယ္တဲ့လူကလည္း အဆင့္တန္းႀကီးတဲ့သူရဲ႕ေနရာကုိ မထုိင္ရဲၾကပါဘူး။

အဲဒီလုိပဲ ေလာကမွာအျမတ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ရတနာသံုးပါးနဲ႔မည္သည့္ပုဂၢိဳလ္၊ အရာပစၥည္းမဆုိ မထားသင့္ဘူးဆုိတာ သေဘာေပါက္နားလည္သင့္ပါတယ္။ ျမတ္ဗုဒၶသီတင္းသံုးတဲ့ ဘုရားခန္းမွာ၊ တရားစာအုပ္၊ သံဃာေတာ္မ်ားဓာတ္ပံု ဒါေတြကေတာ့ ရတနာသံုးပါး၀င္ေတြမုိ႔ အတူတကြ ထားလုိ႔ရပါတယ္။

က်န္တဲ့ပုဂၢိဳလ္မ်ားကုိေတာ့ အတူတကြ မထားသင့္ပါ။ မိမိတုိ႔က ယံုၾကည္မႈရွိလုိ႔ ကုိးကြယ္ခ်င္တယ္၊ ပူေဇာ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ တျခားတစ္ေနရာမွာ ထားေစခ်င္ပါတယ္။ မည္ေလာက္ပင္ အစြမ္းေတြရွိေနပါေစ ရတနာသံုးပါးထက္ေတာ့ မသာလြန္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာ၀င္ဆုိ သိနားလည္လိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။

မိမိတုိ႔က ရတနာသံုးပါးနဲ႔အတူတကြထားမယ္၊ ယံုၾကည္ကုိးကြယ္ေနမယ္ဆုိရင္ ဦးဇင္းရွင္းျပခဲ့တဲ့ က်မ္းဂန္မ်ားအလုိ အရ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္ပါဦးမလားဆုိတာ စဥ္းစားၾကည့္ၾကေပါ့ေလ။

ဦးဇင္းအေနနဲ႔ကေတာ့ မည္သူ႔ကုိမွ် မကုိးကြယ္နဲ႔၊ မယံုၾကည္နဲ႔လုိ႔ မေျပာလုိပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဦးဇင္းတုိ႔ရဲ႕ ျမတ္ဗုဒၶကုိယ္တုိင္က အဲဒီလုိ မေျပာဆုိခဲ့သလုိ ၀ိဘဇၨ၀ါဒ-ကုိယ္တုိင္ ခြဲျခားေ၀ဖန္ ေလ့လာစဥ္းစားၿပီးမွ ကုိးကြယ္ယံုၾကည္ပါလုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့တာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပုိမုိျပဳလုပ္ရမဲ့အရာနဲ႔ သေဘာေလာက္လုပ္ရမဲ့အရာ (အဓိကနဲ႔သာမည)ကုိေတာ့ ခြဲျခားသိေစခ်င္လုိ႔ ခုလုိ ေျပာဆုိေရးသားေပးေနတာပါ။ ဦးဇင္းသေဘာအရေတာ့ ရတနာသံုးပါးကုိ ကုိးကြယ္ယံုၾကည္ဖုိ႔နဲ႔ ရတနာသံုးပါးရဲ႕ အဆံုးမေတြကုိ လုိက္နာက်င့္သံုးဖုိ႔ေတာင္ အကုန္မလုပ္ႏုိင္ေသးသလုိ လုိက္နာက်င့္သံုးဖုိ႔ အခ်ိန္မေလာက္၊ ျပည့္စံုေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ေသးတာေၾကာင့္ က်န္တဲ့အရာမ်ား ကုိးကြယ္ဖုိ႔၊ လုိက္နာက်င့္သံုးဖုိ႔ဆုိတာ အခ်ိန္မေပးႏုိင္ပါ။

ဒါေၾကာင့္ သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာ၊ အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာဆုိတာလုိ မိမိကံကုိ မိမိတုိ႔ျပဳလုပ္တဲ့အတုိင္း ခံစားရမွာျဖစ္သလုိ မိမိကုိယ့္ကုိ ကုိးကြယ္ရာမုိ႔ မိမိကုိယ္တုိင္က အဓိကနဲ႔သာမညမွာ ဘယ္ဟာကုိ ဦးစားေပး လုပ္ေဆာင္သင့္သလဲ၊ ဘယ္ဟာနဲ႔ မိမိဘ၀ အခ်ိန္ေတြကုိ ကုန္လြန္ေစမလဲဆုိတာ စဥ္းစားၾကေပါ့ေလ။
မူရင္းပို႔စ္
အျပည့္အစံုဖတ္ရန္

ဗုဒၶဘာသာေခါင္းေဆာင္းထားေသာ အရွင္ေဒဝဒတ္၏တပည့္မ်ား(စာအုပ္)

ေမတၱာရွင္(ေရႊျပည္သာ)ရဲ႔ ဗုဒၶဘာသာေခါင္းေဆာင္းထားေသာ အရွင္ေဒဝဒတ္၏တပည့္မ်ား ဆိုတဲ့စာအုပ္ပါ။

ဒီမွာ ေဒါင္းပါ။ အျပည့္အစံုဖတ္ရန္

ငရဲျပည္၌ ဒုကၡခံရပံု

ငရဲဘံု​၌ ျဖစ္ရေသာသတၱဝါတို႕၏ ကိုယ္ထည္သည္ သံုးဂါဝုတ္ပမာဏရွိ၏။ျမန္မာတို္င္အားျဖင့္ ၄တိုင္ႏွင့္တာ ၈၀၀ ရွိ၏။ ငရဲထိန္းတို႕သည္ ထိုမွွ်ခႏၱာကိုယ္ႀကီးမားေသာ ငရဲသားကို အလွ်ံတေျပာင္ေျပာင္ မီးစြဲေလာင္ေသာ သံေျမေပၚ၌ ပက္လက္အိပ္ေစ၏။ထို႕ေနာက္ ညာဘက္ လက္ဖဝါး၌ ထန္းလံုးခန္႕ရွိ ရဲရဲေတာက္ေသာ သံတစို႕ႀကီးကို ရိုက္ႏွက္သြင္းကုန္၏။ဘယ္ဘက္လက္ဝါး၌လည္း နည္းတူပင္ ရိုက္ႏွက္ သြင္းကုန္၏။ညာဘက္ေျခ၊ ဘယ္ဘက္ေျခ၊ ခါး၊ လက္တို႕၌လည္း နည္းတူပင္ ရိုက္ႏွက္သြင္းကုန္၏။

ထို႕အတူ ေမွက္လ်က္ အိပ္ေစ၍ လည္းေကာင္း၊ေစာင္းလ်က္ အိပ္ေစ၍လည္းေကာင္း၊ ငါးပါးေသာ ဌာနတို႕၌ သံတစို႕ႀကီးမ်ားကို ရိုက္ႏွက္၍ ညွင္းဆဲ ႏွိပ္စက္ကုန္၏။အကုသိုလ္ကံ မကုန္ေသးမခ်င္း ငရဲသားကား မေသႏိုင္္။ဤသို႕ အညွင္းဆဲခံရေသာ ငရဲသားသည္ ရဲရဲေတာက္ေသာ သံေျမျပင္ကို ျမင္ရံုမွ်ျဖင့္လည္း မ်ားစြာ စိတ္ဆင္းရဲရ၏။ အလြန္ၾကမ္းတမ္းရက္စက္စြာ ႀကိမ္းေမာင္း ေျပာဆိုေသာ ငရဲထိန္းတို႕၏ အသံကို ၾကားရ၍လည္း စိတ္ဆင္းရဲရ၏။ သံေျမျပင္ေပၚ၌ အတင္းတြန္းလွဲ သိပ္ျခင္း၊ မီးေလာင္ခံရျခင္း၊ သံစို႕ ႏွက္ခံရျခင္းတို႕ေၾကာင့္လည္း အတိုင္းမသိ ႀကီးစြာေသာ ကိုယ္ဆင္းရဲ၊စိတ္ဆင္းရဲတို႕ကို ခံစားရ၏။
ထိုသို႕ေသာကာလ၌ ကယ္ပါ၊ သနားပါ၊ ခ်မ္းသာေပးပါ စသည္ျဖင့္ မ်က္ရည္ယိုစီး ငို​ေႂကြး ျမည္တမ္းလ်က္ ေတာင္းပန္ေသာ္လည္း မည္သူကမွ် မသနား၊ ခ်မ္းသာမေပးေခ်။မိမဲ့ဖမဲ့၊ေဆြမ်ိဳးမဲ့၊ ေဆြခင္ပြန္းမဲ့၍ တစ္ကုိယ္တည္းသာ ျဖစ္လ်က္ ညိဳးငယ္စြာႏွင့္ အလြန္ႀကီးမားေသာ ဆင္းရဲေတြကို ေအာ္ျမည္ ေယာင္ယမ္းလ်က္ မိနစ္စကၠန္႕ မျခားဘဲ ခံစား၍ ေနရရွာေလေတာ့၏။ထိုသို႕ေသာ ကာလ၌ ဝိပႆနာ အလုပ္ကို အားထုတ္ခြင့္ မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။
ထို႕ျပင္ သံစို႕ ငါးခ်က္ႏွက္၍ မေသေသးေသာ ငရဲသားကို ငရဲထိန္းတို႕သည္ အိမ္မိုးတစ္ဖက္ခန္႕ ရွိေသာ တံစည္းေပါက္ျပားႀကီးတို႕ျဖင့္ ရွစ္ေျမွာင့္ပံု၊ ေျခာက္ေျမွာင့္ပံု စသည္ျဖစ္ေအာင္ မ်ဥ္းပစ္၍ ေရြခုတ္ၾကျပန္၏။ေသြးတို႕သည္ ျမစ္ျဖစ္၍ စီးေလကုန္၏။ထိုေသြးတို႕မွ မီးထေတာက္ျပန္၍ ကိုယ္၌ စြဲေလာင္ေလ၏။အတိုင္းမသိေသာ ဆင္းရဲကို ခံစားရေလ၏။ထိုစဥ္အခါ၌ ဝိပႆနာအလုပ္ကို အားထုတ္ခြင့္ မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။
ထိုမွ်ျဖင့္ မေသေသးလွ်င္ ေဇာက္ထိုး တြဲလဲဆြဲထား၍ ဗန္းႀကီးခန္႕ရွိပဲကြပ္တို႕ျဖင့္ ပါးပါးလႊာလ်က္ ေ႐ြခုတ္ၾကျပန္၏။ထိုမွ်ျဖင့္လည္း မေသေသးလွ်င္ မီးလွ်ံရဲရဲေတာက္ေသာ သံရထား၌ ႏြား၊ျမင္းတို႕ကဲ့သို႕ တပ္၍ မီးက်ီခဲေတာင္ႀကီးေပၚသို႕ တက္ေစကုန္၏။မတက္ဘဲေနလွ်င္ ရဲရဲေတာက္ေသာ သံတုတ္ႀကီးမ်ားျဖင့္ အျပင္း႐ိုက္၍ တက္ေစကုန္၏။ေတာင္ထိပ္သို႕ ေရာက္လွ်င္ တစ္ဖန္ဆင္းေစကုန္၏။ဤသို႕ တက္ခ်ည္ဆင္းခ်ည္ အဖန္ဖန္ ျပဳေစကုန္၏။ထိုမွ်ျဖင့္လည္း မေသေသးလွ်င္ က်ိဳက္က်ိဳက္ဆူပြက္လ်က္ ရဲရဲေတာက္ေသာ ေလာဟကု မၻီ ေခၚ သံရည္ပူထဲ၌ ရွဲခနဲက်၍ အျမွဳပ္တစီစီထလ်က္ နစ္ျမဳပ္သြားရွာေလ၏။
အႏွစ္သံုးေသာင္းၾကာမွ ငရဲအိုး၏ ေအာက္ဝသို႕ ေရာက္၏။တစ္ဖန္ အႏွစ္သံုးေသာင္း ၾကာမွ ငရဲအိုး၏ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းသို႕ ေရာက္လ်က္ ေပၚလာ၏။အရပ္မ်က္ႏွာမ်ားသို႕လည္း ဖီလာသြား၏။ထမင္းအိုးပြက္ေသာအခါ၌ ဆန္ေစ့ကေလးမ်ားကဲ့သို႕ပင္တည္း။အတိုင္းမသိေသာ ဆင္းရဲမႈႏွင့္ ရင္ဆိုင္ ေတြ႕ေနရေလ၏။
ကံမကုန္ေသး၍ ထိုမွ်ျဖင့္မေသျပန္လွ်င္ သံရည္ပြက္ထဲမွ ငရဲသားကို ထုတ္ယူ၍ ငရဲထိန္းတို႕သည္ မီးတဟုန္းဟုန္း အၿမဲေတာက္ေလာင္လ်က္ ရွိေသာ ငရဲႀကီးထဲသို႕ ပစ္သြင္းလိုက္ၾကျပန္၏။ထိုငရဲသည္ကား အလ်ား၊အနံ၊အျမင့္ တစ္ယူဇနာ ရွိေလ၏။ေလးေထာင့္ညီေသာ သံေသတၱာႀကီးႏွင့္တူ၏။အေရွ႕ဘက္နံရံမွ မီးလွ်ံသည္ အေနာက္ဘက္နံရံကို ေဖာက္ၿပီးလွ်င္ အျပင္ဘက္၌ ယူဇနာ တစ္ရာတိုင္ေအာင္ ပူေလာင္၏။အေနာက္နံရံ၊ေတာင္နံရံ၊ ေျမာက္နံရံကို ေဖာက္ၿပီးလွ်င္ အျပင္ဘက္၌ ယူဇနာတစ္ရာတိုင္ေအာင္ ပူေလာင္၏။
အေနာက္နံရံ၊ ေတာင္နံရံ၊ အထက္သံမိုး၊ေအာက္သံေျမျပင္တို႕မွ မီးလွ်ံတို႕သည္လည္း နည္းတူခ်ည္း ပူေလာင္၏။ထိုငရဲႀကီးအတြင္း၌ ထိုမွဤမွ ေျပးလႊား လူးလိမ့္ ဟစ္ေအာ္ ျမည္တမ္းလ်က္ ႀကီးစြာေသာ ဆင္းရဲဒုကၡတို႕ကို ခံစားရေလ၏။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေသာ္ တစ္ခါတစ္ရံ၌ ထိုငရဲႀကီး၏တံခါးဝဆီသို႕ အတင္း ေျပးၾက၏။အခ်ိဳ႕မွာလည္း လမ္းခရီးတြင္ ေမာပန္း လူးလိမ့္လ်က္ရွိကုန္၏။အခ်ိဳ႕မွာ တံခါးဝသို႕ ေရာက္ကုန္၏။အႏွစ္သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလွ်င္ ထိုတံခါးႀကီးသည္ ပိတ္သြားေလသည္။ထြက္ႏိုင္ေသာ ငရဲသားသည္လည္း အျပင္သို႕ ေရာက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ဘင္ပုပ္ငရဲထဲသို႕ က်သြားေလ၏။မစင္ဘင္ပုပ္ထဲ၌နစ္ျမဳပ္ေနစဥ္ ဆင္၏လည္ပင္းခန္႕ရွိေသာ ပိုးေလာက္တို႕က ကိုက္ခဲစားၾကေလ၏။
ထိုဘင္ပုပ္ငရဲမွ လြတ္ျပန္လွ်င္ ျပာပူငရဲထံသို႕ က်ေရာက္သြားျပန္၏။ထိုငရဲ၌ အိမ္ထြတ္ခန္႕ရွိေသာ မီးက်ီခဲ၊ရဲရဲေတာက္ေသာ ျပာပူတို႕ျဖင့္ ေလာင္ကၽြမ္း၍ ဆင္းရဲႀကီးစြာကို ခံစားရျပန္၏။
ထိုငရဲမွ လြတ္ျပန္လွ်င္ လက္ပံေတာငရဲသို႕ ေရာက္ျပန္၏။လက္ပံပင္တို႕မွာ ၁၆လက္မရွည္ေသာ ဆူးရွိကုန္၏။ငရဲထိန္းတို႕က ရိုက္ႏွက္၍ ထိုလက္ပံပင္တို႕၌ တက္ခ်ည္ဆင္းခ်ည္ ျပဳလုပ္ေစ၏။လက္ပံဆူးတို႕သည္ တက္ေသာအခါ၌ ေအာက္ကို လွည့္၍ေနကုန္၏။ဆင္းေသာအခါ၌ အထက္သို႕ လွည့္၍ ေနကုန္၏။ေၾကာက္လန္႕တၾကား လ်င္စြာတက္ရ ဆင္းရေသာ ငရဲသားတို႕၏ ကိုယ္သည္ ထိုလက္ပံဆူးတို႕ျဖင့္ ထိုးမိ၍ စုတ္ၿပဲလ်က္ ရွိေလ၏။
ထိုငရဲမွ လြတ္ျပန္လွ်င္ သံလ်က္ေတာငရဲသို႕ ေရာက္ျပန္၏။ေရာက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ သံလ်က္ႏွင့္တူစြာ ႏွစ္သြား ရွိေသာ အရြယ္တို႕သည္ ေႂကြ၍ ငရဲသား၏ကိုယ္၌ က်ေလကုန္၏။လက္၊ ေျခ၊ နား၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္အဂၤါတို႕သည္ အပိုင္းပိုင္း ျပတ္ေလကုန္၏။ထ၍ ေျပးျပန္လွ်င္ သံေျမျပင္၌ သင္တံုးသြားတို႕သည္ ထြက္ေပၚလ်က္ ရွိေလကုန္၏။ေရွ႕မွသံတံတို႕လည္း ကာရံလ်က္ ရွိေလ၏။
ထိုငရဲမွ လြတ္ျပန္လွ်င္ ေဝတၱရဏီ မည္ေသာ ႀကိမ္ေခ်ာင္းငရဲသို႕ က်ေရာက္ျပန္၏။ထိုငရဲမွာ က်စ္က်စ္ဆူေသာ အရည္အတိျပည့္၏။ႏြယ္မ်ား၊ၾကာရြက္မ်ားႏွင့္တူေသာ သင္တုန္းသြားမ်ား ရွိ၏။ေအာက္ေျမျပင္၌ သင္တံုးသြားခင္းလ်က္ ရွိ၏။ကမ္းပါးတို႕၌လည္း သင္တံုးသြားကဲ့သို႕ ထက္ေသာ ႀကိမ္ႏြယ္မ်ား သမန္းျမက္မ်ားရွိ၏။ငရဲသားတို႕သည္ ထိုေခ်ာင္းကို ဆင္းမိလွ်င္ ေျမျပင္မွ သင္တုန္းသြားရွေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊အပူရည္ျဖင့္ေလာင္းျခင္း၊စပ္ျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း ဘိုင္းခနဲ လဲေလ၏။လဲလွ်င္ က်စ္က်စ္ဆူလ်က္ ပူစပ္ေသာ အရည္ထဲ၌ စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ေမ်ာေနေလ၏။ကမ္းပါး၌ ရွိေသာ ႀကိမ္သမန္းျမက္တို႕ျဖင့္လည္း ရွ၏။ေခ်ာင္းထဲ၌ရွိေသာ ၾကာရြက္တို႕ျဖင့္လည္း ရွ၏။ငရဲသားတို႕၏ကိုယ္သည္ အစုတ္စုတ္အျပတ္ျပတ္ ျဖစ္ေလ၏။
စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ေမ်ာလ်က္ အတိဒုကၡေရာက္ေနေသာ ထိုငရဲသားကို ငရဲထိန္းေတြ႕လွ်င္ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ႀကီးျဖင့္ ဆြဲတင္၍ ဘာအလိုရွိသလဲ ဟုေမး၏။ထမင္းဆာသည္ဟုဆိုလွ်င္ ရဲရဲေတာက္ေနေသာ အတံုးအခဲျဖင့္ ျပည့္ေသာ သံျခင္းေတာင္းႀကီးကို ယူလာကုန္၏။ငရဲသားသည္ ေၾကာက္လွေသာေၾကာင့္ ပါးစပ္ႀကီး အတင္းပိတ္၍ ထားေလ၏။ထိုအခါ ငရဲထိန္း တစ္ေယာက္က ေပါက္ခၽြန္ႀကီးႏွင့္ အတင္းေပါက္၍ ပါးစပ္ကို ဖြင့္၏။အျခားငရဲထိန္းကလည္း နည္းတူပင္ တစ္ဖက္မွ ေပါက္၍ ဖြင့္၏။ထိုသို႕ ဖြင့္၍ ပါးစပ္ဟင္းလင္းပြင့္ေနေသာအခါ၌ ရဲရဲေတာက္ေနေသာ ထိုသံတံုးသံခဲတို႕ကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ပစ္ထည့္၍ ေကၽြးၾကေလ၏။ထိုသံတံုးသံခဲတို႕သည္ ႏႈတ္ခမ္း၊လွ်ာ၊အာေခါင္၊လည္ေခ်ာင္း၊အူတို႕ကို ေလာင္ကၽြမ္းၿပီးလွ်င္ ေအာက္ဒြာရမွ ထြက္သြားကုန္၏။
ေရငတ္သည္ဟုဆုိျပန္လွ်င္ က်ိဳက္က်ိဳက္ဆူပြက္ေသာ သံရည္တို႕ကို ေလာင္းထည့္၍ ေပးကုန္၏။ထိုသံရည္ပူတို႕သည္လည္း နည္းတူပင္ေလာင္ကၽြမ္း၍ ေအာက္ဒြာရမွ ထြက္သြားကုန္၏။ငရဲသားသည္ မလႈပ္ႏိုင္ဘဲ ဆင္းရဲႀကီးစြာကို ခံစားရေလသည္။ကံမကုန္၍ မေသေသးျပန္လွ်င္ ထိုငရဲသားကို ငရဲႀကီးထဲသို႕ တစ္ဖန္ ပစ္သြင္းလိုက္ျပန္ေလ၏။

(မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ဝိပႆနာ ႐ႈနည္း အက်ဥ္းခ်ဳပ္ စာအုပ္မွ)
အျပည့္အစံုဖတ္ရန္

အနတၱဆိုတာ ဘာေတြလဲ၊ဘာေၾကာင့္ ဘာျဖစ္လို႕ အနတၱမည္တာလဲ

ဒကာ။ ။ဗုဒၶဘာသာဝင္တုိင္း အနတၱ အနတၱနဲ႕ ပါးစပ္က ေျပာၾကတယ္။အနတၱဆိုတာ ဘယ္ဟာေတြလဲ။ဘာေၾကာင့္ ဘာျဖစ္လို႕ အနတၱ ေခၚတာလဲ။တိုတိုနဲ႕ နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပေပးပါဦးဆရာေတာ္။
(ပန္းေမာင္-သုဓမၼဝတီ)

ဆရာ။ ။သေဗၺ ဓမၼာ အနတၱာ-တဲ့။ဘယ္ဟာမဆို ဘာမဆို ရွိသမွ်ဟာ အနတၱခ်ည္းပဲ။ကုန္ေအာင္စံု တရားဓမၼေတြဟာ အနတၱေတြသာျဖစ္တယ္လို႕ မွတ္ရမယ္။

၁။အ သာရကေတၱန အနတၱာ။ ။အႏွစ္သာရ အခိုင္အမာ အားထားမွီခိုစရာ တစ္တိုတစ္စမွ်မရွိေသာေၾကာင့္ မရွိလို႕ အနတၱ ေခၚတယ္။
၂။အ ဝသဝတၱနေတာ အနေတၱာ။ ။ငါလည္း မဟုတ္၊ ငါ့ဥစၥာလည္း မရွိ၊ငါ့အလိုမလိုက္၊ငါ့အႀကိဳက္မပါ၊ငါလိုရာမၿပီး အခ်ည္းႏွီး အပ်က္သေဘာကိုသာေဆာင္ေနေသာေၾကာင့္၊ အနတၱေခၚတယ္။
၃။အ နိႆေရန အနတၱာ။ ။စိုးရပိုင္ဆိုင္ ကိုယ္ပိုင္ဆိုတာ ဘာတစ္ခုမွ် မရွိေသာေၾကာင့္၊ မရွိလို႕ အနတၱေခၚတယ္။
၄။ယံ ဒုကၡံ တံ အနေတၱာ။ ။ဆင္းရဲဒုကၡ အစု အစုသေဘာေတြမွန္သမွ် အားလံုးကုန္အနတၱခ်ည္းပဲ။အနတၱလို႕ေခၚတယ္မွတ္။
အဲဒါ အတိုဆံုး အသိရလြယ္ႏိုင္ဆံုးအေျဖပဲ၊သေဘာေပါက္ၾကပါ။ျမတ္ဘုရားကိုခံတိုက္တဲ့အထဲမွာ အနတၱမႀကိဳက္တဲ့သူေတြဟာ အမ်ားဆံုးပဲ။ေနရာတကာ အတၱခ်ည္းယူေနၾကတာ ဒကာႀကီးတို႕ရဲ႕။

နိဗၺာန္ဟာ နိစၥ သုခရွိေနတဲ့ အတၱေလာ

ဒကာ။ ။သည္လိုဆို အႏွစ္သာရ အခိုင္အမာ နိစၥ သုခသေဘာကိုေဆာင္ၿပီး မပ်က္မစီးဘဲ အၿမဲတေစ ၿငိမ္းေအးခ်မ္းသာေနတဲ့ နိဗၺာန္တရားဟာ အတၱမည္တာေပါ့ ဆရာေတာ္။ဘယ္လိုယူဆပါသလဲ။
ဆရာ။ ။နိဗၺာန္တရားျမတ္ဟာ နိစၥ-ၿမဲေသာ၊သုခ-ၿငိမ္းေအးခ်မ္းသာတာေတာ့အမွန္ပဲ။ဒါေပမယ့္ ဒကာႀကီးတို႕ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္း အတၱဟုတ္ကဲ့လား။သူ႕ကို အစုိးတရ ရယူသံုးခံစားႏိုင္သလား။
အကယ္၍ ငါ့ဥစၥာ၊ငါ့ဟာပိုင္ အစိုးတရအေနနဲ႕ ဆြဲယူသံုးစြဲႏိုင္တဲ့ အတၱျဖစ္ရင္ အခုပဲ နိဗၺာန္ကိုထုတ္ယူၿပီး သံုးစြဲခံစားျပစမ္းပါ ဒကာႀကီးတို႕။ဆရာေတာ္ ၾကည့္ခ်င္လို႕ပါ။

ေနာအတၱ-ငါမဟုတ္လို႕၊နေမ သိယာ-ငါ့ဟာမျဖစ္တာေပါ့။ဒါေၾကာင့္ သေဗၺ ဓမၼာ အနတၱာ လို႕ ေဟာတာလို႕မွတ္ရမယ္။
ဒကာ။ ။မွန္ပါ့။သေဘာေပါက္ပါၿပီ ဆရာေတာ္။

(အရွင္ဩဘာသာဘိဝံသ၏ သုေတသန သမၼာမဂၢဂၤပဥွာက်မ္းမွ) အျပည့္အစံုဖတ္ရန္